Σάββατο, Σεπτεμβρίου 26, 2015
Επιλογές.
Ω Θεέ μου
πόσο λάθος πια μπορείς να μας έχει αφήσει να κάνουμε
που τη στιγμή την τελευταία δεν μας σταματάς
και αφήνουμε για πάντα το στίγμα μας στα πραγματικά
Γιατί οι σκέψεις μας φανερώνονται
με την πιο πρόστυχη φορεσιά τους
γυμνές και άλλες φορές ημίγυμνες με ένα σάλι τρύπιο
να νιώθουν ασφαλείς και ας μοιάζουν άσχημες
Μα ακόμα και οι όμορφες
κακοφορεμένες τις εκφράζουμε σαν πράξεις
Παραμόνο μερικές, αυτές που από συνήθεια ή από έρωτα πράττουμε
είναι καλώς κοινονικοποιημένες
Οι επιλογές μας αυτές, τα σημάδια μας στο χρόνο
τα όρια που επιλέξαμε να διαβούμε
και τα άλλα που τους υψώσαμε φράκτη ηλεκτροφόρο
Αυτά είναι που κυνηγήσαμε,
αυτά που παραδωθήκαμε
και τελικά απαρνηθήκαμε.
Επιλογές, σαν να λέμε ο τρόπος που ζούμε.
Όλα κει είναι κρυμμένα,
στο ναι και στο όχι του κάθε διλήμματος πίσω από κάθε προτίμηση.
Στην απόφαση της στιγμής που φανερώνει την ουσία
και ξεκαθαρίζει την ήρα από το σιτάρι.
Μάθε λοιπόν αυτά που διώχνεις πίσω να μη ζητάς.
Ο καθένας ζει τη ζωή τη δική του,
με τις δικές του επιλογές,
με τον δικό του παράδεισο και κόλαση.
Δεν μπορείς εσύ να ζήσεις τη ζωή του άλλου.
Να επιλέξεις εσύ για αυτόν.
Η επιλογή είναι υπόθεση του καθενός ξεχωριστά.
Κάπως έτσι δεν μπορείς να αναγκάσεις κάποιον να σου κάνει παρέα, να σ' αγαπά ή να μην σου κάνει πουστιά.
Δεν μπορείς να υποχρεώσεις κάποιον να περάσει χρόνο μαζί σου.
Αυτή είναι και η αξία στο αβίαστο κι η ομορφιά της ελευθερίας.
Για την ελεύθερη βούληση σου μιλάω.
Σάββατο, Σεπτεμβρίου 05, 2015
Ένα ραβασάκι το Μάιο
Αυτός είναι σαν την ελπίδα, για ένα καλύτερο αύριο.
Αδύναμος στην αρχή, επειδή δεν είναι γνώριμος με πρόσωπα και καταστάσεις,
μα σαν περάσει ο καιρός και δέσουν οι πράξεις, η μια μετά την άλλη και χτιστεί η αρχή
τότε αρχίζει και δυναμώνει στεκούμενος σε γερά θεμέλια.
Και όσο περνά ο καιρός όλο και αψηλότερα κοιτά.
Και όλο και αψηλότερα πηγαίνει.
Σου δίνει δύναμη και πίστη. Σε ζεσταίνει όταν κρυώνεις, και σε σκεπάζει τα βράδια,
σε προσέχει.
Σε αγαπά και σε φροντίζει. Με απαλό χάδι πάντα.
Σαν σε διαφανές. Σαν σε αεράκι με μια ελαφριά μυρωδιά αντρικού αρώματος.
Αυτό είσαι. Ένα αεράκι με μια μυρωδιά αρώματος, αντρικού.
Κάτι που ανεμίζει τα μαλλιά και χαϊδεύει σχεδόν ανεπέστητα το λαιμό και το πρόσωπό μου, μου χαρίζει το χαμόγελό μου και με ηρεμεί με το άρωμά του, μα και όμορφα μ' αγγίζει.
Και σαν το κοιτώ δεν βλέπω τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα μπροστά μου για να δω, τίποτα για να ζήσω.
Μόνο τις αισθήσεις μου παρασύρεις και μετά χάνεσαι. Πράξη το όνειρο δεν κάνεις.
Φυσάς ίσα ίσα γλυκά και σιγανά τη φλόγα μου να φουντώσεις και μετά τη φωτιά μου αφήνεις να με καίει.
Μου μιλάς, στα λόγια σου να πιαστώ προσπαθώ, μα συνέχεια δεν δίνεις.
Με κοιτάς μα δεν μ' αγγίζεις, το φιλί σου που λησμονώ αιώνες μακριά φαντάζει.Δεν είσαι εδώ, χάνεσαι.
Ένα αεράκι είσαι.
Μα είσαι ζεστός σε νιώθω στο πετσί μου, την πανοπλία μου βγάζεις.
Με την καρδιά μου παίζεις, ένα αεράκι του Μαΐου.
Δευτέρα, Αυγούστου 17, 2015
Το ένα ισούται με μηδέν, και το δύο με άπειρο
Αποδεικνύεται με Μαθηματικά, όχι από αυτά που σου μαθαν στο σχολείο.
Είναι ανώτερα, κάτι σαν φιλοσοφία.
Το ένα από μόνο του ισούται με το μηδέν.
Το ένα από μόνο του, χωρίς να είναι κοινωνικοποιημένο σε κάποιο κόσμο άλλων ομοίων του δεν έχει τη δυνατότητα να μεγαλώσει ή να μικρύνει, να συγκριθεί με άλλα και να αντιληφθεί τη θέση του στον κόσμο.
Ένα πράγμα από μόνο του, δεν κάνει διαφορά αν έχει αξία ενός ή καμία.
Από μόνο του το ένα, χωρίς το περιβάλλον του, δεν έχει υπόσταση.
Το δύο
Το δύο λοιπόν, είναι μετά το ένα. Έτσι ορίζεται.
Πρέπει από το ένα να προχωρήσουμε προς τα θετικά για να βρεθούμε στο δύο.
Είναι όταν μία μονάδα και μία άλλη έχουν ενωθεί, έχουν προστεθεί και έτσι φτιάχνουν μαζί το δύο.
Και το δύο μπορεί να ισούται με μηδέν - η ένωση δύο μονάδων δίνει πολλά δυνατά αποτελέσματα.
Αλλά μπορεί να ισούται και με άπειρο. Και εδώ είναι η μαγεία.
Γιατί το δύο, ανάλογα τον κόσμο στον οποίο δρουν οι δύο μονάδες μπορεί να ξεφύγει από τα πλαίσια της λογικής.
Το άθροισμα δύο μονάδων μπορεί να αποφέρει αποτέλεσμα που θα απέχει πάντα από το τίποτα, μαζί του δεν θα ταυτίζεται ποτέ.
Η πρόσθεση δύο μονάδων μπορεί να ισούται με τον κόσμο όλο, αυτόν που ζούσε η κάθε μονάδα ξεχωριστά πιο πριν, και αυτόν που θα μπορούσε να ζήσει κάθε μονάδα οπουδήποτε, μόνη της ή με παρέα όλες τις μονάδες του κόσμου.
Αρκεί να επιλέξουμε κατάλληλα τις δύο μονάδες, τη σχέση που τις συνδέει και τον κοινό τους κόσμο.
Έτσι λοιπόν ξέρεις πια πως μπορεί το ένα ισούται με μηδέν, και το δύο με άπειρο.
Τα Μαθηματικά φρόντισαν για αυτό, να σου διδάξουν πως τα πράγματα έχουν το χρώμα που θα διαλέξεις. Σου δίνουν τη δυνατότητα να επιλέξεις κάθε φορά διαφορετικό χρώμα για τη κάθε σχέση σου, όπως άπειρα αποτελέσματα μπορεί να δώσει η πρόσθεση δύο μονάδων, ανάλογα τον κόσμο μέσα στον οποίο θα ζήσει η σχέση τους.
Είναι ανώτερα, κάτι σαν φιλοσοφία.
Το ένα από μόνο του ισούται με το μηδέν.
Το ένα από μόνο του, χωρίς να είναι κοινωνικοποιημένο σε κάποιο κόσμο άλλων ομοίων του δεν έχει τη δυνατότητα να μεγαλώσει ή να μικρύνει, να συγκριθεί με άλλα και να αντιληφθεί τη θέση του στον κόσμο.
Ένα πράγμα από μόνο του, δεν κάνει διαφορά αν έχει αξία ενός ή καμία.
Από μόνο του το ένα, χωρίς το περιβάλλον του, δεν έχει υπόσταση.
Το δύο
Το δύο λοιπόν, είναι μετά το ένα. Έτσι ορίζεται.
Πρέπει από το ένα να προχωρήσουμε προς τα θετικά για να βρεθούμε στο δύο.
Είναι όταν μία μονάδα και μία άλλη έχουν ενωθεί, έχουν προστεθεί και έτσι φτιάχνουν μαζί το δύο.
Και το δύο μπορεί να ισούται με μηδέν - η ένωση δύο μονάδων δίνει πολλά δυνατά αποτελέσματα.
Αλλά μπορεί να ισούται και με άπειρο. Και εδώ είναι η μαγεία.
Γιατί το δύο, ανάλογα τον κόσμο στον οποίο δρουν οι δύο μονάδες μπορεί να ξεφύγει από τα πλαίσια της λογικής.
Το άθροισμα δύο μονάδων μπορεί να αποφέρει αποτέλεσμα που θα απέχει πάντα από το τίποτα, μαζί του δεν θα ταυτίζεται ποτέ.
Η πρόσθεση δύο μονάδων μπορεί να ισούται με τον κόσμο όλο, αυτόν που ζούσε η κάθε μονάδα ξεχωριστά πιο πριν, και αυτόν που θα μπορούσε να ζήσει κάθε μονάδα οπουδήποτε, μόνη της ή με παρέα όλες τις μονάδες του κόσμου.
Αρκεί να επιλέξουμε κατάλληλα τις δύο μονάδες, τη σχέση που τις συνδέει και τον κοινό τους κόσμο.
Έτσι λοιπόν ξέρεις πια πως μπορεί το ένα ισούται με μηδέν, και το δύο με άπειρο.
Τα Μαθηματικά φρόντισαν για αυτό, να σου διδάξουν πως τα πράγματα έχουν το χρώμα που θα διαλέξεις. Σου δίνουν τη δυνατότητα να επιλέξεις κάθε φορά διαφορετικό χρώμα για τη κάθε σχέση σου, όπως άπειρα αποτελέσματα μπορεί να δώσει η πρόσθεση δύο μονάδων, ανάλογα τον κόσμο μέσα στον οποίο θα ζήσει η σχέση τους.
Πέμπτη, Αυγούστου 13, 2015
Για να ερωτευτείς
Για να ερωτευτείς
πρέπει να χεις διάθεση να ταξιδέψεις.
Πρέπει να θέλεις αλλού να πας,
να ξεβολευτείς.
Χωρίς να μπορείς να δωθείς δεν γίνεται να αφεθείς.
Μην περιμένεις να ερωτευτείς αν κάθεσαι στο καναπέ και απολαμβάνεις τη ρουτίνα σου.
Ο έρωτας είναι ξεβόλεμα.
Θέλει να σε ξενυχτίσει, να σε πλανέψει, ώρες πολλές συνεχόμενες να δώσεις κάτω από ένα ουρανό γεμάτο αστέρια.
Θέλει ζέστη ο έρωτας.
Και δεν είναι του καλοκαιριού αυτό που ζητά, θέλει εσύ να καίγεσαι.
Για να ερωτευτείς θέλει να κοιτάς στα μάτια.
Θέλει να θες να γνωρίσεις κόσμους καινούργιους και μέσα τους να μπεις.
Ο έρωτας είναι μεθύσι.
Θα σε βρει εκεί που δεν θα έχεις πολλά κέφια, θα είναι αυτός που θα μοιάζει με χαρά και άλλοτε με ελπίδα.
Αν εσύ δεν είσαι έτοιμος, αυτός δεν θα ρθει.
Για να ρθει πρέπει να βγεις από το καβούκι σου. Πρέπει εσύ να κάνεις την αρχή.
Έτοιμος να δώσεις τον εαυτό σου.
Για να ερωτευτείς αρκεί να χαμογελάσεις.
Να του χαμογελάσεις και αυτός να σου πιάσει το χέρι για να σου δείξει το δρόμο.
πρέπει να χεις διάθεση να ταξιδέψεις.
Πρέπει να θέλεις αλλού να πας,
να ξεβολευτείς.
Χωρίς να μπορείς να δωθείς δεν γίνεται να αφεθείς.
Μην περιμένεις να ερωτευτείς αν κάθεσαι στο καναπέ και απολαμβάνεις τη ρουτίνα σου.
Ο έρωτας είναι ξεβόλεμα.
Θέλει να σε ξενυχτίσει, να σε πλανέψει, ώρες πολλές συνεχόμενες να δώσεις κάτω από ένα ουρανό γεμάτο αστέρια.
Θέλει ζέστη ο έρωτας.
Και δεν είναι του καλοκαιριού αυτό που ζητά, θέλει εσύ να καίγεσαι.
Για να ερωτευτείς θέλει να κοιτάς στα μάτια.
Θέλει να θες να γνωρίσεις κόσμους καινούργιους και μέσα τους να μπεις.
Ο έρωτας είναι μεθύσι.
Θα σε βρει εκεί που δεν θα έχεις πολλά κέφια, θα είναι αυτός που θα μοιάζει με χαρά και άλλοτε με ελπίδα.
Αν εσύ δεν είσαι έτοιμος, αυτός δεν θα ρθει.
Για να ρθει πρέπει να βγεις από το καβούκι σου. Πρέπει εσύ να κάνεις την αρχή.
Έτοιμος να δώσεις τον εαυτό σου.
Για να ερωτευτείς αρκεί να χαμογελάσεις.
Να του χαμογελάσεις και αυτός να σου πιάσει το χέρι για να σου δείξει το δρόμο.
1
Είχα μια περηφάνια μεγάλη που ξεθώριασε γρήγορα.
Ο καιρός πέρασε, οι άνθρωποι μεγάλωσαν και έφυγαν μακριά μας.
Υπάρχει κάτι μέσα στο τίποτα που με τραβά τόσο πολύ.
Είναι ο κόσμος μου καταφύγιο, και οι άνθρωποί του άστεγοι. Σπίτι μου δεν μένει κανείς τους.
Πώς γίνεται να θέλεις τη συμπάθεια κάποιου που δεν έχεις κοιτάξει ποτέ μέσα του;
Κάποια στιγμή πίστεψα, έπειτα μόνο αμφισβητώ.
Κάτι ήθελα να πω. Πάλι το ξέχασα.
Απογοητεύομαι πολύ τελευταία. Τα τελευταία 20 χρόνια.
Κάποτε δεν ήξερα. Μετά δεν μπορούσα να καταλάβω. Πλέον δεν με απασχολεί.
Νόμιζα πως ξεπερνάς ότι δεν σε πονάει. Για να σιγουρευτώ έριξα μια ματιά στα χέρια μου.
Ήταν καθαρά μα η εικόνα από τα αίματα ήταν εκεί κάθε φορά που τα κοίταζα.
Ήθελα να πω, πως λυπάμαι πολύ που έμεινες δεν ήρθες κοντά μου τότε που σε ζήτησα, γιατί έμαθα να μην υπολογίζω σε σένα πια. Μα πιο πολύ από όλα λυπάμαι που δεν ήρθες να πάρεις τα δώρα που σου χα και τώρα άλλοι τα χαίρονται, τα δώρα τα δικά σου.
Είναι πολύ κρίμα να μην ξέρεις να ζεις, μα είναι ακόμα πιο κρίμα να μην θες.
Ο καιρός πέρασε, οι άνθρωποι μεγάλωσαν και έφυγαν μακριά μας.
Υπάρχει κάτι μέσα στο τίποτα που με τραβά τόσο πολύ.
Είναι ο κόσμος μου καταφύγιο, και οι άνθρωποί του άστεγοι. Σπίτι μου δεν μένει κανείς τους.
Πώς γίνεται να θέλεις τη συμπάθεια κάποιου που δεν έχεις κοιτάξει ποτέ μέσα του;
Κάποια στιγμή πίστεψα, έπειτα μόνο αμφισβητώ.
Κάτι ήθελα να πω. Πάλι το ξέχασα.
Απογοητεύομαι πολύ τελευταία. Τα τελευταία 20 χρόνια.
Κάποτε δεν ήξερα. Μετά δεν μπορούσα να καταλάβω. Πλέον δεν με απασχολεί.
Νόμιζα πως ξεπερνάς ότι δεν σε πονάει. Για να σιγουρευτώ έριξα μια ματιά στα χέρια μου.
Ήταν καθαρά μα η εικόνα από τα αίματα ήταν εκεί κάθε φορά που τα κοίταζα.
Ήθελα να πω, πως λυπάμαι πολύ που έμεινες δεν ήρθες κοντά μου τότε που σε ζήτησα, γιατί έμαθα να μην υπολογίζω σε σένα πια. Μα πιο πολύ από όλα λυπάμαι που δεν ήρθες να πάρεις τα δώρα που σου χα και τώρα άλλοι τα χαίρονται, τα δώρα τα δικά σου.
Είναι πολύ κρίμα να μην ξέρεις να ζεις, μα είναι ακόμα πιο κρίμα να μην θες.
Κυριακή, Αυγούστου 09, 2015
Σκέφτομαι και γράφω
Από πού θα ξεκινήσεις;
Δεν θυμάμαι, κάπως συνειρμικά γίνεται η αρχή συνήθως αλλά δεν τη βρίσκω τώρα.
Δεν είναι πολύ ωραία η φωνή του; <3
Είναι ωραίο τραγούδι. Και τι θα πεις;
Τι σημαίνει για σένα το σκέφτομαι και γράφω;
Έτσι λέγαμε την έκθεση ιδεών στο Δημοτικό. Να σου πω ποτέ δεν είχα καταλάβει τι έπρεπε να κάνω. Δεν μου χε δείξει κάποιος πως ξεκινάς, τι λες μετά και με τι τελειώνεις. Πολύ αφηρημένα μας τα άφηναν αυτοί οι φιλόλογοι...
Νομίζω την αρχή απλά την νιώθεις, όταν πάει να γίνει.
Κατάλαβα δεν πρόκειται να συγκεντρωθείς. Έχεις το θέμα;
Όχι. Δεν το χω.
Ξέρω τι πρέπει να γράψω, αλλά δεν μου βγαίνει.
Τι είναι;
Δεν είναι κάτι, απλά δεν ξεκινάω. Δεν θέλω να κάνω γενικά πράγματα τελευταία.
Θέλω να μαι πιο άπραγη, ήσυχη. Έχω πράγματα να σκεφτώ και να προχωρήσω κάποιες νοήσεις.
Γιατί; σου προκαλεί τόση αναστάτωση η πράξη;
Ίσως να κουράστηκα από το χειμώνα. Δεν ξέρω, ίσως απλά να καθυστερώ.
Α ναι, όπως έκανες πάλι πρόσφατα, που προσπαθούσες να μην προχωράς, απλά να κυλάει ο χρόνος.
Αλλά γιατί λες ότι θες να προχωρήσεις και δεν κάνεις κάτι ...(την διακόπτει)
Ναι ξέρω, με φοβίζει λίγο.
Θα σου πω τι γίνεται. Άκουγα το τραγούδι.
Μάλλον άκου όλη τη φάση.
Ήμουν από το πρωί έξω. Από καφέ σε καφέ και μετά για λαν. Από το πρωί μέχρι τις 2.30 το βράδυ. Κάπου στις 3 γυρίσαμε σπίτι.
Όταν μπαίνω σε λαν λίγο χάνομαι. Απομακρύνομαι από τα άλλα και είναι μόνο το παιχνίδι εκείνη τη στιγμή και ο ήρωάς μου. Κάποια στιγμή αρχίζω και κουράζομαι, συνήθως μετά τις 7 ώρες. Εκεί είναι που έχει περάσει και η ώρα για ύπνο οπότε μπαίνω σε μια άλλη κατάσταση. Επικοινωνώ καλύτερα με... εμένα. Είναι σαν να χω πιει πολύ, αλλά έχοντας πλήρη συνείδηση. Εκεί λοιπόν είναι που παίρνω πιο ειλικρινείς απαντήσεις από τον εαυτό μου σχετικά με αυτά που με ταλαιπωρούν ακόμα γιατί δεν τα χω ξεπεράσει.
Εκεί λοιπόν, εκείνη την ώρα, είναι που βγαίνουν οι μεγάλες αλήθειες. Τις μικρές ώρες μου βγαίνουν όλα τα μεγάλα.
Εκείνη την ημέρα, γυρνώντας σπίτι τα παιδιά κοιμήθηκαν κατευθείαν και γω έμεινα ξύπνια να περιμένω το τρένο το πρώτο να φτάσει στο σταθμό. Και έβαλα να ακούσω αυτό το τραγούδι.
Και μιλούσα με μενα ψιθυριστά. Δεν άκουγα τι λέγαμε.
Μέχρι που κάποια στιγμή άκουσα μια χροιά μου γνώριμη, αυτή που μου χαϊδεύει τα μαλλιά πριν κοιμηθώ όταν είμαι μόνη.
- Γιατί σε ενοχλεί;
« Μα ... »,πήγα να βουρκώσω, σαν να βγαινε η αλήθεια από βαθιά με μια ανάσα βαριά
ήταν αυτό για μένα. « Είναι κρίμα που έγινε έτσι... »
- Ναι είναι... Αλλά είναι έτσι πια... Εσύ;
- Αυτό αξίζεις; Να πονάς για κάτι που έγινε και δεν μπορείς να κάνεις κάτι να το αλλάξεις;
Μα ότι και να κάνεις εκείνο δεν αλλάζει.
- Ναι το ξέρω πως δεν αλλάζει. Και δεν θέλω να με πληγώνω με αυτή τη θύμηση αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι έγινε έτσι.
Και αν άλλο παράδεισο, καλύτερο από αυτό δεν ξανανταμώσω;
Ξέρεις η ιστορία αυτή που λέει το τραγούδι μου χει συμβεί.
Στο μαγικό νησί, ένα τρελό καλοκαίρι, κάτι ηλιοβασιλέματα, μαγεία στα βλέμματα και ταξίδια πολλά για ένα συναίσθημα που με έκαιγε.
Όμως έχουν συμβεί και άλλες ιστορίες αγάπης, όπως αυτά που κάνουμε για τους ανθρώπους μας καθημερινά και όσα τολμούμε να δείξουμε για αυτά μας γαργαλάν τα σωθικά.
Γιατί να είναι κάτι πιο σημαντικό από κάτι άλλο;
Μα γιατί δεν το έχεις πια.
Και τι πάει να πει αυτό;
Πάει να πει, ότι φοβάσαι πως σαν αυτό δεν θα ματαβρείς. Πώς έτσι ωραία δεν θα ναι ποτέ ξανά.
Μα και αυτό γιατί σε θλίβει; Τίποτα από μόνο του δεν είναι χαρωπό ή θλιμμένο. Όλα λόγο έχουν. Τι λόγο έχεις εσύ;
Εγώ;
Εγώ προσπαθώ να βρω τι λάθος έχω κάνει. Γιατί κάποια παρανόηση έχει γίνει για να κολλάω κάπου που θέλησα να φύγω.
Είναι το βάρος του αποχωρισμού που σου μοιάζει αβάσταχτο.
Όμως είναι και κάτι άλλο. Όταν αυτό που έχω και είναι ωραίο δεν μου φτάνει, και βλέπω ότι δεν θα μου φτάνει, το διώχνω. Δεν μπορώ τα λίγα στη ζωή μου.
Αλλά μετά με πιάνει η θλίψη του αποχωρισμού, και συνάμα με αυτή η τρέλα η παλιά ότι δεν θα μου αξιωθεί κάτι πιο κοντά σε αυτό που επιθυμεί η ψυχή μου, ό,τι τελικά δεν αξίζω και πολύ.
Σαν μικρό παιδί που το μαλώνει η μαμά με μια ξυλιά στα χέρια, για να μάθει πια και να μην ξανακάνει αταξία.
Μαλώνω τον εαυτό μου που πετάει ευκαιρίες. Άσχετα αν θέλω κάτι άλλο.
Τον τιμωρώ με τύψεις γιατί δεν πιστεύω αρκετά σε αυτό που είμαι. Στο ότι τελικά καλά πράττω, ότι και αν είναι αυτό. Βιαστικά με το πρώτο συναισθηματικό βάρος καταλογίζω την επαιτιότητα στον εαυτό μου, ότι εγώ φταίω, εγώ κάτι δεν έκανα καλά, η κακιά Ε.
Τι φταίει, δεν αγαπάς τον εαυτό σου;
Δεν είναι αυτό. Είναι ότι είχα μάθει να τον αντιμετωπίζω έτσι, να τον αμφισβητώ. Και τώρα το να πιστέψω σε αυτόν και ότι αξίζει ακόμα καλύτερα πράγματα δεν είναι ό,τι πιο εύκολο.
Ξέρεις οι περισσότεροι που χωρίζουν από κάτι δυνατό το παθαίνουν αυτό.
Εγώ το παθαίνω με όλες σχεδόν τις επιλογές μου. Τις αμφισβητώ, όχι την ώρα που πραγματοποιούνται, αλλά μετά. Όσο σίγουρη είμαι τη στιγμή που κάτι πράττω τόσο ανασφαλείς και ανίσχυρη αισθάνομαι μετά.
Και τι σκοπεύεις να κάνεις τώρα;
Δεν ξέρω τι θα κάνω. Λογικά θα τα αλλάξω όλα όταν ξεκινήσω να πράττω ξανά. Για αυτό και να καθυστερώ. Μου φαντάζει μεγάλη η αλλαγή και διστάζω να τη σηκώσω.
Για πόσο καιρό θα σαι έτσι;
Για όσο χρειαστεί. Όσο περισσότερο μπορώ για την ακρίβεια.
Άρα μήπως και πάλι κάτι φοβάσαι και δειλιάζεις;
Ξες, δεν είναι εύκολο να γκρεμίζεις κόσμους κάθε μέρα.
Αλλάζω μέρα με τη μέρα αλλά το κάνω σιωπηλά.
Δεν έχω ανάγκη να δείξω και να δειχτώ.
Είναι περίοδος όπου έχω μεγάλο αυτοσεβασμό και χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Είναι επειδή είμαι (πλέον) στο "σωστό" δρόμο, αλλά δεν έχω φτάσει ακόμα σε κάποιο αρεστό σημείο.
Θα σε ενοχλεί το ίδιο τώρα; Τώρα που ξέρεις γιατί σε ενοχλεί;
Θα με ενοχλεί, αλλά ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο.
Ένα κομμάτι λυτρώθηκε.
Σάββατο, Ιουλίου 25, 2015
Τα γυαλιά του κόσμου μας.
Αλήθεια τόσο δύσκολο είναι;
Ξέρεις τι εννοώ.
Φήμες λένε ότι η ευτυχία είναι ουτοπία.
Κάποιες άλλες μιλούν για την πραγματικότητα του φανταστικού κόσμου.
Λένε, πως μόνο αυτός είναι πραγματικός.
Πως μόνο τα δικά μας είναι τα αληθινά.
Πως μόνο όταν δεν φοβόμαστε τολμάμε να ονειρευτούμε.
Γιατί ακόμα και αν κοιμόμαστε με ανασφάλεια, ξυπνάμε από εφιάλτες.
Και δεν κοιμόμαστε τα βράδια, και δεν ξυπνάμε τα πρωινά.
Ποιος κόσμος είναι πραγματικός;
Είναι αυτό που βλέπεις εσύ ή αυτό που βλέπουν οι άλλοι;
Είναι αυτό που μπορεί να δει ο καθένας;
Γιατί τα μωρά δεν είναι δυστυχισμένα;
Γιατί ως ενήλικοι χρειαζόμαστε ένα λόγο για να είμαστε χαρούμενοι;
Έχουμε υιοθετήσει τα αρνητικά, τα κατάπιαμε αμάσητα.
Σαν να παλεύουμε για να αποδείξουμε ότι αξίζει να ζούμε.
Σαν να μην ξέρουμε να ζούμε, λες και είναι κάτι που μαθαίνεται.
Γιατί δεν ξέρουμε να περνάμε καλά, ουσιαστικά καλά.
Δεν μας γεμίζει κάτι.
Και δεν ξέρω αν φταίει ότι συμβιβαζόμαστε με πολύ λίγα ή αν δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα.
Η απληστία στο αίμα το ανθρώπινο.
Χρειαζόμαστε ένα λόγο για να είμαστε χαρούμενοι,
ένα γκόμενο για να είμαστε ερωτευμένοι
και μια οικογένεια για να εισπράττουμε αγάπη.
Λες και η ζωή δεν τα περιέχει όλα από μόνη της.
Δεν έχω καταλάβει αν δεν κοιτάμε ή αν δεν βλέπουμε.
Τι έχει αξία, και μέχρι πότε.
Γιατί ο κόσμος καλοκαιριάτικα δεν χαίρεται τον ήλιο και προσδοκεί τις βροχές.
Αλήθεια δεν είναι τόσο δύσκολο.
Απλά φοράμε λάθος γυαλιά.
Νομίζουμε ότι ο κόσμος θολώνει ή μαυρίζει ενώ φταίνε τα γυαλιά που φοράμε.
Είναι απλό, δεν κοιτάμε σωστά.
Δεν φταίνε τα μάτια μας, αλλά το πρίσμα που φιλτάρει τον κόσμο που κοιτάμε.
Ξέρεις τι εννοώ.
Φήμες λένε ότι η ευτυχία είναι ουτοπία.
Κάποιες άλλες μιλούν για την πραγματικότητα του φανταστικού κόσμου.
Λένε, πως μόνο αυτός είναι πραγματικός.
Πως μόνο τα δικά μας είναι τα αληθινά.
Πως μόνο όταν δεν φοβόμαστε τολμάμε να ονειρευτούμε.
Γιατί ακόμα και αν κοιμόμαστε με ανασφάλεια, ξυπνάμε από εφιάλτες.
Και δεν κοιμόμαστε τα βράδια, και δεν ξυπνάμε τα πρωινά.
Ποιος κόσμος είναι πραγματικός;
Είναι αυτό που βλέπεις εσύ ή αυτό που βλέπουν οι άλλοι;
Είναι αυτό που μπορεί να δει ο καθένας;
Γιατί τα μωρά δεν είναι δυστυχισμένα;
Γιατί ως ενήλικοι χρειαζόμαστε ένα λόγο για να είμαστε χαρούμενοι;
Έχουμε υιοθετήσει τα αρνητικά, τα κατάπιαμε αμάσητα.
Σαν να παλεύουμε για να αποδείξουμε ότι αξίζει να ζούμε.
Σαν να μην ξέρουμε να ζούμε, λες και είναι κάτι που μαθαίνεται.
Γιατί δεν ξέρουμε να περνάμε καλά, ουσιαστικά καλά.
Δεν μας γεμίζει κάτι.
Και δεν ξέρω αν φταίει ότι συμβιβαζόμαστε με πολύ λίγα ή αν δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα.
Η απληστία στο αίμα το ανθρώπινο.
Χρειαζόμαστε ένα λόγο για να είμαστε χαρούμενοι,
ένα γκόμενο για να είμαστε ερωτευμένοι
και μια οικογένεια για να εισπράττουμε αγάπη.
Λες και η ζωή δεν τα περιέχει όλα από μόνη της.
Δεν έχω καταλάβει αν δεν κοιτάμε ή αν δεν βλέπουμε.
Τι έχει αξία, και μέχρι πότε.
Γιατί ο κόσμος καλοκαιριάτικα δεν χαίρεται τον ήλιο και προσδοκεί τις βροχές.
Αλήθεια δεν είναι τόσο δύσκολο.
Απλά φοράμε λάθος γυαλιά.
Νομίζουμε ότι ο κόσμος θολώνει ή μαυρίζει ενώ φταίνε τα γυαλιά που φοράμε.
Είναι απλό, δεν κοιτάμε σωστά.
Δεν φταίνε τα μάτια μας, αλλά το πρίσμα που φιλτάρει τον κόσμο που κοιτάμε.
Κυριακή, Ιουλίου 12, 2015
Οι λίγοι και ο ανθρωπάκος
Στον κόσμο τούτο τον φτηνό,
που όλα εκ του Παραδείσου πέσαν
και προς της κολάσεως τα σκυλιά οδεύουν
Λίγοι αντιστέκονται
από το κίνημα της μαϊμούς
"να μοιάξουμε για να συμπάσχουμε"
Για αυτό και οι λίγοι ανησυχούν
πως κάτι λάθος πράττουν
αβεβαιότητα και αμφισβήτηση
βλέπουν παντού
όπου πατούν και όπου βρεθούν
γιατί το άγνωστο φοβίζει τους δειλούς
Γιατί δεν μοιάζουν με τους άλλους
σαν κανένα άλλο όμοιοι δεν είναι
τον δρόμο τους μόνοι τον φτιάχνουν
με χαμόγελο στα χείλη και φτερά στα πόδια
χωρίς κανένα ξεναγό σπουδαγμένο
να τους δείχνει το σίγουρο δρόμο το σωστό
που πα εκεί που παν κι άλλοι..
Για μονοπάτια αδιάβατα κινούν
με το ένστικτο μπροστά
στο μέρος των ονείρων τους
σε μέρη άγνωστα
για γη και ουρανό
διαφορετικά από την κόλαση των άλλων
Ανθρωπάκο
που κάθεσαι ήσυχος στα λιμνίσια σου νερά
καθώς η θάλασσα σε φοβίζει
που παραπέρα από την πόλη σου δεν πας
και το άγνωστο σε τρομάζει
άγεις και φέρεσαι
στον κόσμο σου το γυάλινο
τον από χρόνια παλιά φτιαγμένο
που χει ψαράκια στο νερό
στον αέρα ένα πουλί μονάχο
μια ντουζίνα ανθρώπους στη γη
τα γεγονότα της ζωής σου αυτά τα καθορίζουν
και παραπέρα ρούπι δεν κουνάς
γιατί το άγνωστο σε φοβίζει
δεν ξες πως να συμπεριφερθείς
σε κάτι που δεν είναι όπως έχεις συνηθίσει
Τι αν εσύ τους αμφισβητείς
και το έργο τους περιγελάς
αυτοί έχουν το σθένος που λαχταράς
να κάνουν αυτά που συ δεν μιλείς
μήπως και στην θέα τους τρομάξεις
Πέμπτη, Ιουλίου 09, 2015
Τα λόγια πονάνε, ποτέ οι σιωπές
Έχουμε μια αντιπαράθεση βραδιάτικα.
Λοιπόν αγαπητέ,
ναι τα λόγια είναι αέρας. Κούφιο αεράκι της στιγμής, που όπως κάθε αεράκι είναι άυλο και δεν το βλέπεις. Το πολύ πολύ να φέρει μαζί του μια μυρωδιά από φρεσκοψημένο κέικ και να σε κάνει να το λιγουρευτείς ή να παρασύρει τη βροχή κάτω από την ομπρέλα σου.
Αεράκι είναι τα λόγια. Τυφώνες τα κάνουμε όμως.
Ποτέ οι σιωπές δεν πληγώνουν καλέ μου.
Η σιωπή είναι έμπρακτη απόδειξη της αδιαφορίας του άλλου. ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΞΗ.
Λαμβάνει χώρα σε πραγματικό χρόνο και για αυτό δεν πονάει τόσο. Είναι πράξη, είναι ξεκάθαρο. Μπορεί να μην σ'αρέσει αλλά το δέχεσαι. Βέβαια ορισμένες φορές δηλώνει απλά τη δειλία του να ξεκαθαρίσει τη θέση του. Και πάλι όμως και αυτό είναι κάτι που το χεις μπροστά σου, το βλέπεις, και κυρίως το βλέπουν και οι φίλοι σου, και μπορείς να τους κλαφτείς και να βαρεθείς μετά από λίγο καιρό και να είναι όλα καλά.
Αλλάααααααααα
Αλλά όχι, ακόμα και στο ότι κλαίγεσαι φταίνε κάποια λόγια.
Φταίει το ότι εσύ - ναι πάλι εσύ φταις - πίστεψες πως το αεράκι θα φέρει μαζί του και ένα κομμάτι κέικ. Κάθεσαι και βασίζεσαι σε λόγια που υπόνονται σε στιγμές ενθουσιασμού από ανθρώπους που θέλουν να χαρούν χωρίς να χουν συναίσθηση της υπόσχεσης που δίνουν - το ότι πρέπει πριν ανοίξουμε το στοματάκι να βουτάμε τη γλώσσα στο μυαλό.
Κακώς.
Φτιάχνεις ιστορίες του μυαλού μετά. Αλλιώς τα 'πλασσες στον κόσμο σας το φανταστικό και αλλιώς τα βλέπεις να πραγματοποιούνται. Άλλα περίμενες και αλλιώς σου βγαίνουν ή ακόμα χειρότερα δεν βγαίνουν καν.
Ήθελα καιρό τώρα να γράψω για αυτούς που φεύγουν χωρίς αντίο.
Τώρα κατάλαβα πως δεν γίνεται, γιατί δεν μπορώ να τους κατηγορήσω για ένα δικαίωμα που τους παραχώρησα εγώ η ίδια.
Δεν φταίνε αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν την ευχέρεια που τους έδωσα να κάνουν ότι γουστάρουν στη ζωή μου και να κλείνουν έτσι απλά την πόρτα πίσω τους δίχως αντίο. Ή να μην τηρούν λόγια και υποσχέσεις.
Και έρχεσαι εσύ μετά να μου πεις πως "φταίει η σιωπή" και νια νια νια νια δεν με παίζουν τα παιδιά και η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν οι φίλενάδες τής.
Εσύ φταις μικρή Ελένη, γιατί αν ήσουν μεγάλη θα ξερες να δίνεις βάση στις πράξεις των ανθρώπων και να μην ενθουσιάζεσαι τόσο όταν οι άλλοι λένε αυτά που θες να ακούσεις.
Θα 'χες μάθει την πραγματική αξία από το αεράκι, δεν θα περίμενες τα πανιά σου να φουσκώσει και να σε φτάσει μοναχό του μέχρι την Ιθάκη.
Λοιπόν αγαπητέ,
ναι τα λόγια είναι αέρας. Κούφιο αεράκι της στιγμής, που όπως κάθε αεράκι είναι άυλο και δεν το βλέπεις. Το πολύ πολύ να φέρει μαζί του μια μυρωδιά από φρεσκοψημένο κέικ και να σε κάνει να το λιγουρευτείς ή να παρασύρει τη βροχή κάτω από την ομπρέλα σου.
Αεράκι είναι τα λόγια. Τυφώνες τα κάνουμε όμως.
Ποτέ οι σιωπές δεν πληγώνουν καλέ μου.
Η σιωπή είναι έμπρακτη απόδειξη της αδιαφορίας του άλλου. ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΞΗ.
Λαμβάνει χώρα σε πραγματικό χρόνο και για αυτό δεν πονάει τόσο. Είναι πράξη, είναι ξεκάθαρο. Μπορεί να μην σ'αρέσει αλλά το δέχεσαι. Βέβαια ορισμένες φορές δηλώνει απλά τη δειλία του να ξεκαθαρίσει τη θέση του. Και πάλι όμως και αυτό είναι κάτι που το χεις μπροστά σου, το βλέπεις, και κυρίως το βλέπουν και οι φίλοι σου, και μπορείς να τους κλαφτείς και να βαρεθείς μετά από λίγο καιρό και να είναι όλα καλά.
Αλλάααααααααα
Αλλά όχι, ακόμα και στο ότι κλαίγεσαι φταίνε κάποια λόγια.
Φταίει το ότι εσύ - ναι πάλι εσύ φταις - πίστεψες πως το αεράκι θα φέρει μαζί του και ένα κομμάτι κέικ. Κάθεσαι και βασίζεσαι σε λόγια που υπόνονται σε στιγμές ενθουσιασμού από ανθρώπους που θέλουν να χαρούν χωρίς να χουν συναίσθηση της υπόσχεσης που δίνουν - το ότι πρέπει πριν ανοίξουμε το στοματάκι να βουτάμε τη γλώσσα στο μυαλό.
Κακώς.
Φτιάχνεις ιστορίες του μυαλού μετά. Αλλιώς τα 'πλασσες στον κόσμο σας το φανταστικό και αλλιώς τα βλέπεις να πραγματοποιούνται. Άλλα περίμενες και αλλιώς σου βγαίνουν ή ακόμα χειρότερα δεν βγαίνουν καν.
Ήθελα καιρό τώρα να γράψω για αυτούς που φεύγουν χωρίς αντίο.
Τώρα κατάλαβα πως δεν γίνεται, γιατί δεν μπορώ να τους κατηγορήσω για ένα δικαίωμα που τους παραχώρησα εγώ η ίδια.
Δεν φταίνε αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν την ευχέρεια που τους έδωσα να κάνουν ότι γουστάρουν στη ζωή μου και να κλείνουν έτσι απλά την πόρτα πίσω τους δίχως αντίο. Ή να μην τηρούν λόγια και υποσχέσεις.
Και έρχεσαι εσύ μετά να μου πεις πως "φταίει η σιωπή" και νια νια νια νια δεν με παίζουν τα παιδιά και η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν οι φίλενάδες τής.
Εσύ φταις μικρή Ελένη, γιατί αν ήσουν μεγάλη θα ξερες να δίνεις βάση στις πράξεις των ανθρώπων και να μην ενθουσιάζεσαι τόσο όταν οι άλλοι λένε αυτά που θες να ακούσεις.
Θα 'χες μάθει την πραγματική αξία από το αεράκι, δεν θα περίμενες τα πανιά σου να φουσκώσει και να σε φτάσει μοναχό του μέχρι την Ιθάκη.
Τετάρτη, Ιουλίου 08, 2015
Ας μιλήσουμε για το φόβο
"Η ζωή αρχίζει εκεί που τελειώνει ο φόβος."
τάδε έφη ο gm στην περιγραφή του εαυτού του στο hi-5 εν έτη 2000-κάτι.
Ο Καζαντζάκης έγραψε
"...δεν φοβάμαι τίποτα,
είμαι ελεύθερος"
Δεν ξέρω αν υπάρχει ζωή χωρίς φόβο, πάντως μέσα στο φόβο δεν μπορεί να υπάρξει ζωή - που να μην είναι φυτοζωή.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 'Η ΘΑΝΑΤΟΣ
και αυτό έμμεσα στο φόβο αναφέρεται...
Τι φοβάσαι πιο πολύ;
Το θάνατο; Τη μοναξιά; Τον εαυτό σου;
Ίσως την "καταστροφή";
Γιατί πρέπει να φοβόμαστε;
Πανάκεια ανακάλυψη των μεγάλων για να μεγαλώνουν ήσυχοι τα παιδιά τους.
Τα μωρά δεν φοβούνται, δεν έχουν αίσθηση του κινδύνου.
Και μέχρι που ο κίνδυνος είναι πραγματικός;
Μήπως τελικά όλα μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε;
Και αν ναι, τότε γιατί φοβόμαστε;
Ο φόβος είναι αυτό που όταν ο φίλος μου με αγνοεί, εγώ κάνω πως δεν με ενοχλεί.
Η αίσθηση ότι κάποιος σε παρακολουθεί, ότι κάτι κρύβεται στο σκοτάδι, και ό,τι κάποιος θέλει το κακό σου.
Είναι αυτό που θες να τρέξεις να προλάβεις να γλυτώσεις.
Μήπως τελικά ο φόβος είναι έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας;
Επειδή αν θέλουμε όλα τα μπορούμε,
και αν τελικά το κακό μας βρει
εμείς θα χουμε τα ψυχικά αρχίδια να το αντιμετωπίσουμε.
Μαζί. Εγώ και εσύ.
Εσύ και ο εαυτός σου.
Παρασκευή, Ιουνίου 26, 2015
3 χρόνια παράνοιας
Όλα τα απαρνήθηκε στη ζωή της!
Όλα μακριά της τα άφησε και πήγε μόνη της να κάνει μια καινούργια αρχή σαχλή κάπου που δεν της άρεζε, και σκατά τα βρήκε. Γιατί αυτά δεν τα θελε.
Όλα και όλους μακριά της τ' άφησε
και μετά τον εαυτό της μίσησε.
Βρέθηκε εκεί, στο κωλομέρος, μόνη και ελεύθερη.
Με μια ελευθερία πιο βαριά και από σκλαβιά.
Εκεί, μακριά από ό,τι αγαπούσε.
ΑΑΑ
Δεν είχε ανάγκη αυτή! Θα τα κατάφερνε όλα μόνη της!
Όλα! Σιγά το πράγμα!
Και αφού τον εαυτό της έχασε,
και την καταστροφή της αντίκρυσε,
έκλαψε πολύ για την κατάντια της.
Μέρες και μήνες πολύ επέρασαν
που πενθούσε τη μοίρα της την κακοφτιαγμένη
μέχρι που κατάματα το θάνατο κόντεψε να ξαναδεί
και τότε ήταν που συνήλθε
Λίγο λίγο με φροντίδα και παρηγοριά
και αργότερα με σεξ καλό
κατάφερε κάτι δικό της να ξαναχτίσει
μέσα του ζεστασιά από τις κακοκαιρίες να βρίσκει
Μα για καιρό λίγο μοναχά
καθώς η μοναξιά ήταν πλέον αχώριστη
στα παλιά ξαναγυρνούσε
και αυτομαστιγωνόταν
για τις μέρες τις καλές που απαρνήθηκε.
Και ύστερα στο παρόν της
απαρνιόταν πως σκατά τα χει κάνει.
Και με τον καιρό
και με το ποτό
και με τα ξένα τα φιλιά και τα γαμήσια
κάτι κατάφερε και τους έρωτες σαν να ξέχασε.
Με τους φίλους παραμάσχαλα τα μπόσκα να κρατάνε
και τις επιτυχίες ένδοξα να χαιρετάνε την παρουσία της
η πολυπραγμωσύνης της επανήλθε δριμύτερη.
Ανάσα δεν άφηνε σε ελεύθερο χρόνο,
πνιγμένη η σκέψη σε υποχρεώσεις και δουλειές
Μα σαν μια μικρή ηλιαχτίδα αργίας φάνηκε στο γκρίζο πρόγραμμά της
τα μπογαλάκια της μάζεψε και νότια κίνησε
κοντά σου έτρεξε η ψυχή της
Για να δει ότι ήταν αργά.
Και τώρα μέρα με τη μέρα να περιμένει.
Μέχρι και στην Κρήτη τράβηξε μια μέρα πιο παλιά,
έξω από την πόρτα του στάθηκε
πήρα δυο βαθιές ανάσες
και χτύπησε την πόρτα ένα πρωινό του Γενάρη
μη γνωρίζοντας αν θα άνοιγε αυτός ή κάποια γκόμενα
για να του πει πως τον αγαπά και μετά να φύγει
να χαθεί
για να της πει ένα μήνα αργότερα
πως έχει βγει στο δρόμο να τη βρει
μα εκείνη έχει χαθεί
Απαπα, κακό και συμφορά
Λες και άλλος κανείς δεν έχει δικαίωμα
να μπει μες στην καρδιά της
Λες και άλλον έρωτα δεν ορίζει για αυτή η μοίρα
και αυτός μόνο της αξίζει
Ανάθεμα πώς το χρόνο ξεγελάει, και ακόμα ελπίζει σε καλύτερες μέρες
Άραγε θα πάψει ποτέ να ελπίζει;
Αν θα μάθει ποτέ να ζει και χώρια του
δίχως τη σκέψη και τη κρίση του σε ό,τι και αν καταπιαστεί.
Γιατί μαζί της τον κουβαλάει
τελευταία την βαραίνει
σαν παράσιτο που έχει εισχωρήσει κάτω από το δέρμα της
και πια θέλει να αποβάλει
σαν μάρσιπος γεμάτος πράγματα χαλασμένα
και μουχλιασμένα από τον καιρό
Κουράστηκε
κουράστηκα και γω μαζί της
Φτάνει πια.
Όσο προσπάθησες προσπάθησες
όσο σε τιμώρησες σε τιμώρησες
όχι άλλο
Από τη ψυχή σου άλλο μη σπαταλάς
για κάποιον που τα έργα της δεν θέλει
Άστον ήσυχο, μην τον ξανανοχλήσεις της είπα
και έτσι το λόγο που μου δωσε τειρεί
και σε αυτόν ξανά δεν μίλησε
"Αντί να επιστρέψω ...
φτάνοντας στο σπίτι ενός φίλου,
μου ρθε μια τρελή ιδέα ..
και μπήκα στο πλοίο για Χανιά!
(ξεπέρασα και τον πιο μαλάκα εαυτό μου)"
ναι τον ξεπέρασες.
για να τον δει με την άλλη αγκαλιά
και πάλι μυαλό να μη βάλει
γιατί νομίζει πως το όνειρό της είναι πραγματικό
και πως μαζί της δεν είναι το ίδιο όπως με κείνη
με παράνοιες και παρολογίες παράφρονα να σκέφτεται
Μα δεν μπορεί αλλιώς να κάνει
Δεν είναι χαρούμενη εδώ, το ξέρει
Έτσι προς αυτόν τράβηξε πάλι όταν καλοκαίριασε
και στο μέρος του κοντά για καιρό έμεινε
να νιώθει την αύρα του στον αέρα που ανέπνεε
Να νιώθει το βλέμμα του καρφωμένο πάνω της
από την πρώτη στιγμή
μάτια να μην παίρνει από το χορό της
το σώμα της μόνο να κοιτά
μέχρι την τελευταία στιγμή
όπου αυτή άλλον εφίλησε
και κείνος χάθηκε στο πλήθος
τη ματιά του πια δεν της ξανάδωσε
και κείνη βρέθηκε στα βράχια
με μια φίλη καλή στην απέναντι γραμμή
να προσπαθεί να την ησυχάσει από τους λυγμούς
που το όνειρό της ξεπάστρευε για δεύτερη φορά
Πέρασε ο καιρός και χειμώνιαζε,
για τρίτη φορά μακριά του
και κύλησε στο κωλομέρος
μόνη και απόμακρη πια
αυτόν δεν τον ήθελε άλλο
κακό μόνο της προκαλούσε
Με ένα παιδί εδώ έμπλεξε
και για κάμποσο καιρό πήγαινε
μέχρι που σταμάτησε.
Ένα απόγευμα Φλεβάρη ήταν θυμάμαι
που έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της
και το βράδυ εκείνο πέρασε η ζωή μπροστά από τα μάτια της
και στο όνειρό της, το όνειρο το δικό του μπροστά της ξαναδε
Για κείνα που δεν θα ρχόταν ποτέ λυπήθηκε
ήλπιζε να ξυπνήσει και μόνα τους να ναι όλα όπως πριν
και πήρε τότε απόφαση μεγάλη που της άλλαξε τη ζωή
Μα για αυτό πια δεν λυπάται,
γιατί η ψυχή της βγήκε για να πάρει την απόφασή της
και έτσι ήταν εντάξει
Για σένα λυπάται
μα πιο πολύ για κείνη
που άλλα της πρόσταζε η καρδιά της και κείνη άλλα έπραξε
γιατί ότι και να γίνει στη ζωή της
το δικό σου στέκεται αψυλώτερα από όλα και τα επισκιάζει
Χλωμά τα δείχνει καθώς όλα χάνουν λίγο από τον ήλιο
όταν περνάν από το πρίσμα σου.
Και κάθε μέρα σε βλέπει και μαζί τις μέρες της περνάτε
και δεν είναι πάντα χαμογελαστή,
για αυτό και θέλει να σε διώξει
Μα καθώς από το σοκ της νάρκωσης συνερχόταν
και τα μάτια της άνοιγε για τα καλά
παράκουσε τα λόγια που είχε υποσχεθεί
και σε πήρε στα γενέθλια από μια φίλη να σου ευχηθεί
Να ζήσει για λίγα δευτερόλεπτα με τη φωνή σου
Αχ καημένη μου ζητιάνα
Και καθώς το μίλαγε με τη φίλη της το θέμα
αποφάσισε να μην φέρεται πια βίαια και σπασμωδικά απέναντί του
Δέκα μέρες δεν πέρασαν όταν κάτι μεγαλύτερο από όλα
έπραξε ξανά για αυτόν
του φτιαξε κάτι
που άμα το δει
θα του ξυπνήσει όλες τις μνήμες τις παλιές
και θα θέλει ξανά μαζί της να ναι, λέει
Το δειξε σε φίλους και γνωστούς
κοκορεύτηκε για την αγάπη της τη μεγάλη
έως ότου ένα γκομενάκι την επανέφερε στην αλήθεια
"Πώς μπορείς και συμβιβάζεσαι με κάτι λιγότερο;"
Άι σιχτίρ γκομενάκι, μια χαρά κοιμόταν, γιατί μου την ξυπνάς?
Και ας γνώρισε πολλούς,
θνητούς και Θεούς
άξιους και ανάξιους, εγωιστές και πληγωμένους
εκείνη εκείνο το μεγάλο του έρωτα θέλει
δεν της κάνουν πια τα άλλα
έμαθε έτσι σε σένα
που ταίριαξαν οι καρδιές και οι ψυχές σας
και που όλα της τα έδωσες
και όλα σου τα έδωσε και τούτη
που άλλο πια δεν μπορεί
Η πνοή από το δικό σας φοβίζει τους ανθρώπους
Τι ξέρουν αυτοί από έρωτα
Και όσοι νομίζουν πως μπορούν,
ίσως ποτέ να μην καταλάβουν
γιατί όσα πεθαίνουν νωρίς, έχουν μεγαλύτερη αξία από τα γερασμένα
γιατί είναι τρομακτική η ενέργεια που απελευθερώνεται όταν σταματήσεις την αγάπη
Kαι γω το ξέρω, και όποιος δεν το βλέπει δεν έδωσε ποτέ όλη του τη ψυχή σε κάποιον
δεν ταίριαξε ποτέ με κάποιον τόσο πολύ, σαν να μην υπάρχει γυρισμός
Αυτοί που ξέρουν από έρωτα
ας μάθουν και σε μένα
γιατί πια άλλο δεν μπορώ,
δεν μου περνάει
μόνη μου έχω μείνει
άλλο πια δεν θέλω
Δεν χρειάζεται να περιμένεις πια,
δεν πρόκειται να γυρίσει
Δεν πρόκειται να μάθει ποτέ
"Ω αγαπημένε μου, πόσο πολύ μου χει λείψει η αγάπη σου!
Πόσο πολύ θα ήθελα να είμαι κοντά σου, ανάμεσα στα χέρια και την ανάσα σου.
Μα ακόμα αργεί η μοίρα μας να εκπληρωθεί.
Και γω την περιμένω καρτερικά.
Ω έρωτά μου αγιάτρευτε, πόσο ακόμα μακριά σου θα προσμένω χαρά δικιά σου;
Έλα να με λυτρώσεις, χώρια σου καιρός πολύς πέρασε και άλλο δεν αντέχω.
Την υπόσχεσή σου σφράγισε με ένα φιλί ή ένα ταξίδι.
Μόνο δική σου είμαι."
Όλα μακριά της τα άφησε και πήγε μόνη της να κάνει μια καινούργια αρχή σαχλή κάπου που δεν της άρεζε, και σκατά τα βρήκε. Γιατί αυτά δεν τα θελε.
Όλα και όλους μακριά της τ' άφησε
και μετά τον εαυτό της μίσησε.
Βρέθηκε εκεί, στο κωλομέρος, μόνη και ελεύθερη.
Με μια ελευθερία πιο βαριά και από σκλαβιά.
Εκεί, μακριά από ό,τι αγαπούσε.
ΑΑΑ
Δεν είχε ανάγκη αυτή! Θα τα κατάφερνε όλα μόνη της!
Όλα! Σιγά το πράγμα!
Και αφού τον εαυτό της έχασε,
και την καταστροφή της αντίκρυσε,
έκλαψε πολύ για την κατάντια της.
Μέρες και μήνες πολύ επέρασαν
που πενθούσε τη μοίρα της την κακοφτιαγμένη
μέχρι που κατάματα το θάνατο κόντεψε να ξαναδεί
και τότε ήταν που συνήλθε
Λίγο λίγο με φροντίδα και παρηγοριά
και αργότερα με σεξ καλό
κατάφερε κάτι δικό της να ξαναχτίσει
μέσα του ζεστασιά από τις κακοκαιρίες να βρίσκει
Μα για καιρό λίγο μοναχά
καθώς η μοναξιά ήταν πλέον αχώριστη
στα παλιά ξαναγυρνούσε
και αυτομαστιγωνόταν
για τις μέρες τις καλές που απαρνήθηκε.
Και ύστερα στο παρόν της
απαρνιόταν πως σκατά τα χει κάνει.
Και με τον καιρό
και με το ποτό
και με τα ξένα τα φιλιά και τα γαμήσια
κάτι κατάφερε και τους έρωτες σαν να ξέχασε.
Με τους φίλους παραμάσχαλα τα μπόσκα να κρατάνε
και τις επιτυχίες ένδοξα να χαιρετάνε την παρουσία της
η πολυπραγμωσύνης της επανήλθε δριμύτερη.
Ανάσα δεν άφηνε σε ελεύθερο χρόνο,
πνιγμένη η σκέψη σε υποχρεώσεις και δουλειές
Μα σαν μια μικρή ηλιαχτίδα αργίας φάνηκε στο γκρίζο πρόγραμμά της
τα μπογαλάκια της μάζεψε και νότια κίνησε
κοντά σου έτρεξε η ψυχή της
Για να δει ότι ήταν αργά.
Και τώρα μέρα με τη μέρα να περιμένει.
Μέχρι και στην Κρήτη τράβηξε μια μέρα πιο παλιά,
έξω από την πόρτα του στάθηκε
πήρα δυο βαθιές ανάσες
και χτύπησε την πόρτα ένα πρωινό του Γενάρη
μη γνωρίζοντας αν θα άνοιγε αυτός ή κάποια γκόμενα
για να του πει πως τον αγαπά και μετά να φύγει
να χαθεί
για να της πει ένα μήνα αργότερα
πως έχει βγει στο δρόμο να τη βρει
μα εκείνη έχει χαθεί
Λες και άλλος κανείς δεν έχει δικαίωμα
να μπει μες στην καρδιά της
Λες και άλλον έρωτα δεν ορίζει για αυτή η μοίρα
και αυτός μόνο της αξίζει
Ανάθεμα πώς το χρόνο ξεγελάει, και ακόμα ελπίζει σε καλύτερες μέρες
Άραγε θα πάψει ποτέ να ελπίζει;
Αν θα μάθει ποτέ να ζει και χώρια του
δίχως τη σκέψη και τη κρίση του σε ό,τι και αν καταπιαστεί.
Γιατί μαζί της τον κουβαλάει
τελευταία την βαραίνει
σαν παράσιτο που έχει εισχωρήσει κάτω από το δέρμα της
και πια θέλει να αποβάλει
σαν μάρσιπος γεμάτος πράγματα χαλασμένα
και μουχλιασμένα από τον καιρό
Κουράστηκε
κουράστηκα και γω μαζί της
Φτάνει πια.
Όσο προσπάθησες προσπάθησες
όσο σε τιμώρησες σε τιμώρησες
όχι άλλο
Από τη ψυχή σου άλλο μη σπαταλάς
για κάποιον που τα έργα της δεν θέλει
Άστον ήσυχο, μην τον ξανανοχλήσεις της είπα
και έτσι το λόγο που μου δωσε τειρεί
και σε αυτόν ξανά δεν μίλησε
"Αντί να επιστρέψω ...
φτάνοντας στο σπίτι ενός φίλου,
μου ρθε μια τρελή ιδέα ..
και μπήκα στο πλοίο για Χανιά!
(ξεπέρασα και τον πιο μαλάκα εαυτό μου)"
ναι τον ξεπέρασες.
για να τον δει με την άλλη αγκαλιά
και πάλι μυαλό να μη βάλει
γιατί νομίζει πως το όνειρό της είναι πραγματικό
και πως μαζί της δεν είναι το ίδιο όπως με κείνη
με παράνοιες και παρολογίες παράφρονα να σκέφτεται
Μα δεν μπορεί αλλιώς να κάνει
Δεν είναι χαρούμενη εδώ, το ξέρει
Έτσι προς αυτόν τράβηξε πάλι όταν καλοκαίριασε
και στο μέρος του κοντά για καιρό έμεινε
να νιώθει την αύρα του στον αέρα που ανέπνεε
Να νιώθει το βλέμμα του καρφωμένο πάνω της
από την πρώτη στιγμή
μάτια να μην παίρνει από το χορό της
το σώμα της μόνο να κοιτά
μέχρι την τελευταία στιγμή
όπου αυτή άλλον εφίλησε
και κείνος χάθηκε στο πλήθος
τη ματιά του πια δεν της ξανάδωσε
και κείνη βρέθηκε στα βράχια
με μια φίλη καλή στην απέναντι γραμμή
να προσπαθεί να την ησυχάσει από τους λυγμούς
που το όνειρό της ξεπάστρευε για δεύτερη φορά
Πέρασε ο καιρός και χειμώνιαζε,
για τρίτη φορά μακριά του
και κύλησε στο κωλομέρος
μόνη και απόμακρη πια
αυτόν δεν τον ήθελε άλλο
κακό μόνο της προκαλούσε
Με ένα παιδί εδώ έμπλεξε
και για κάμποσο καιρό πήγαινε
μέχρι που σταμάτησε.
Ένα απόγευμα Φλεβάρη ήταν θυμάμαι
που έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της
και το βράδυ εκείνο πέρασε η ζωή μπροστά από τα μάτια της
και στο όνειρό της, το όνειρο το δικό του μπροστά της ξαναδε
Για κείνα που δεν θα ρχόταν ποτέ λυπήθηκε
ήλπιζε να ξυπνήσει και μόνα τους να ναι όλα όπως πριν
και πήρε τότε απόφαση μεγάλη που της άλλαξε τη ζωή
Μα για αυτό πια δεν λυπάται,
γιατί η ψυχή της βγήκε για να πάρει την απόφασή της
και έτσι ήταν εντάξει
Για σένα λυπάται
μα πιο πολύ για κείνη
που άλλα της πρόσταζε η καρδιά της και κείνη άλλα έπραξε
γιατί ότι και να γίνει στη ζωή της
το δικό σου στέκεται αψυλώτερα από όλα και τα επισκιάζει
Χλωμά τα δείχνει καθώς όλα χάνουν λίγο από τον ήλιο
όταν περνάν από το πρίσμα σου.
Και κάθε μέρα σε βλέπει και μαζί τις μέρες της περνάτε
και δεν είναι πάντα χαμογελαστή,
για αυτό και θέλει να σε διώξει
Μα καθώς από το σοκ της νάρκωσης συνερχόταν
και τα μάτια της άνοιγε για τα καλά
παράκουσε τα λόγια που είχε υποσχεθεί
και σε πήρε στα γενέθλια από μια φίλη να σου ευχηθεί
Να ζήσει για λίγα δευτερόλεπτα με τη φωνή σου
Αχ καημένη μου ζητιάνα
Και καθώς το μίλαγε με τη φίλη της το θέμα
αποφάσισε να μην φέρεται πια βίαια και σπασμωδικά απέναντί του
Δέκα μέρες δεν πέρασαν όταν κάτι μεγαλύτερο από όλα
έπραξε ξανά για αυτόν
του φτιαξε κάτι
που άμα το δει
θα του ξυπνήσει όλες τις μνήμες τις παλιές
και θα θέλει ξανά μαζί της να ναι, λέει
Το δειξε σε φίλους και γνωστούς
κοκορεύτηκε για την αγάπη της τη μεγάλη
έως ότου ένα γκομενάκι την επανέφερε στην αλήθεια
"Πώς μπορείς και συμβιβάζεσαι με κάτι λιγότερο;"
Άι σιχτίρ γκομενάκι, μια χαρά κοιμόταν, γιατί μου την ξυπνάς?
Και ας γνώρισε πολλούς,
θνητούς και Θεούς
άξιους και ανάξιους, εγωιστές και πληγωμένους
εκείνη εκείνο το μεγάλο του έρωτα θέλει
δεν της κάνουν πια τα άλλα
έμαθε έτσι σε σένα
που ταίριαξαν οι καρδιές και οι ψυχές σας
και που όλα της τα έδωσες
και όλα σου τα έδωσε και τούτη
που άλλο πια δεν μπορεί
Η πνοή από το δικό σας φοβίζει τους ανθρώπους
Τι ξέρουν αυτοί από έρωτα
Και όσοι νομίζουν πως μπορούν,
ίσως ποτέ να μην καταλάβουν
γιατί όσα πεθαίνουν νωρίς, έχουν μεγαλύτερη αξία από τα γερασμένα
γιατί είναι τρομακτική η ενέργεια που απελευθερώνεται όταν σταματήσεις την αγάπη
Kαι γω το ξέρω, και όποιος δεν το βλέπει δεν έδωσε ποτέ όλη του τη ψυχή σε κάποιον
δεν ταίριαξε ποτέ με κάποιον τόσο πολύ, σαν να μην υπάρχει γυρισμός
Αυτοί που ξέρουν από έρωτα
ας μάθουν και σε μένα
γιατί πια άλλο δεν μπορώ,
δεν μου περνάει
μόνη μου έχω μείνει
άλλο πια δεν θέλω
Δεν χρειάζεται να περιμένεις πια,
δεν πρόκειται να γυρίσει
Δεν πρόκειται να μάθει ποτέ
"Ω αγαπημένε μου, πόσο πολύ μου χει λείψει η αγάπη σου!
Πόσο πολύ θα ήθελα να είμαι κοντά σου, ανάμεσα στα χέρια και την ανάσα σου.
Μα ακόμα αργεί η μοίρα μας να εκπληρωθεί.
Και γω την περιμένω καρτερικά.
Ω έρωτά μου αγιάτρευτε, πόσο ακόμα μακριά σου θα προσμένω χαρά δικιά σου;
Έλα να με λυτρώσεις, χώρια σου καιρός πολύς πέρασε και άλλο δεν αντέχω.
Την υπόσχεσή σου σφράγισε με ένα φιλί ή ένα ταξίδι.
Μόνο δική σου είμαι."
Τετάρτη, Ιουνίου 10, 2015
Το μαγικό νησί
Θυμάμαι τις ημέρες πριν βρεθώ για 1η φορά στο νησί.
Ήμουν ενθουσιασμένη, δεν ήταν κάτι που το χα προγραμματίσει... Προέκυψε στην τύχη. Δεν το χα μιλήσει πολύ πολύ. Δεν ήξερα και γω τι θα αντικρίσω. Θυμάμαι, όμως ότι δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα για το ταξίδι μου κείνο.
Ίσως και για αυτό να πήγε τόσο καλά.
Μετά από 2 μέρες που το πρωτοσυζήτησα έκλεισα τα ακτοπλοϊκά, λίγες ώρες μετά - διψήφιες στον αριθμό-, έβγαινα από μια στοά με το φως της αυγής πλάι μου, με το πλοίο μου να δεσπόζει πρώτο στο λιμάνι.
Μια ιδιαίτερη χαρά με έλουζε όσο περισσότερο πλησίαζα σε αυτό.
Προσπάθησα πολλές φορές να περιγράψω σε κάποιον τι σημαίνει το νησί για μένα.
Αλλά πως μπορεί ένας ναρκωμένος να αρθρώσει λόγο σαφή και κατανοητό;
Πώς μπορεί ένας εκστασιασμένος να μεταφέρει αυτό που νιώθει σε κάποιον που δεν έχει βρεθεί ποτέ σε έκσταση;
Και πώς θα μπορούσε κάποιος να καταλάβει τη γεύση από ένα ποτό που δεν έχει ποτέ πιει, απλά από την περιγραφή;
Μια επίσκεψη στο όνειρο. Κάπως έτσι μοιάζει.
Πώς μπορώ και γω να σας εξηγήσω τι μου συμβαίνει στη θύμησή του;
Το πόσο δυνατά χτυπά η καρδιά μου ή το ανατρίχιασμα στα χέρια και στην πλάτη, τη διαστολή στις κόρες των ματιών μου και τον ενθουσιασμό που κατακλύζει κάθε σπιθαμή του κορμιού και της σκέψης μου.
Έχεις δεθεί ποτέ συναισθηματικά με κάτι;
Λένε όλα είναι ίδια αν δεν τ' αγαπάς.
Και συ είσαι "δεμένος" με κάτι. Με τους γονείς, τους φίλους, ίσως και κάποιο πρόσωπο.
Όμως εγώ είμαι και με το νησί.
Είμαι ερωτευμένη μαζί του.
Το νησί δεν με απογοητεύει ποτέ. Είναι υπέροχο.
Είναι μαγικό. Αλήθεια, είναι!
Έχω δει την ομορφιά του στα σπιτάκια τα ομοιόμορφα και στον άνεμο που μου παίρνει τα μυαλά (και τα μαλλιά).
Έχω νιώσει το χάδι του στο τρόπο που η θάλασσα ακουμπά την άμμο την καυτή, και στα καραβάκια που πλέουν στα νερά του.
Και έχω δει τη μαγεία στο ηλιοβασίλεμά του και στα στενά του τα σοκάκια τα ζωγραφιστά.
Είναι έρωτας σου λέω!
Σαν το άρωμα της φράουλας που μοσκοβολούν τα ρούχα στο νησί, που όσο το σκέφτομαι η μυρωδιά κυκλοφορεί στο δωμάτιό μου.
Τα πάντα.
Ότι και να ζητήσω, το νησί μπορεί να μου τα δώσει.
Και ησυχία και φασαρία, και διασκέδαση μέχρι μετά την ανατολή και άραγμα με φίλους στο εκκλησάκι, και πανηγύρια και χλιδή, και ερημικές παραλίες και κοσμοπολίτικα beach-bar.
Τα χει όλα, είναι πανέμορφο και βολικό για όλα τα γούστα.
Δεν ξέρω πως θα περιέγραφες κάτι που αγαπάς, ή μάλλον καλύτερα κάτι με το οποίο είσαι ερωτευμένος...
Είναι η αύρα που νιώθεις κοντά του, έτσι δεν είναι;
Το ότι περνάς υπέροχα μαζί του, απλά γιατί είσαι μαζί του, και η λαχτάρα να τον ξαναδεις όταν έχει φύγει.
Έτσι είναι και για μένα το νησί.
Η θύμησή του με αναστατώνει. Η άφιξή μου σε αυτό με πλημμυρίζει χαρά.
Είναι όλα αυτά που είναι από μόνο του, ο αέρας που αποπνέει, οι υπέροχοι άνθρωποι που χω γνωρίσει σε αυτό, και όλα τα φανταστικά που χω περάσει μαζί του(ς).
Είναι μαγικό το νησί.
Ίσως για αυτό δεν μπορώ να το περιγράψω...
Ήμουν ενθουσιασμένη, δεν ήταν κάτι που το χα προγραμματίσει... Προέκυψε στην τύχη. Δεν το χα μιλήσει πολύ πολύ. Δεν ήξερα και γω τι θα αντικρίσω. Θυμάμαι, όμως ότι δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα για το ταξίδι μου κείνο.
Ίσως και για αυτό να πήγε τόσο καλά.
Μετά από 2 μέρες που το πρωτοσυζήτησα έκλεισα τα ακτοπλοϊκά, λίγες ώρες μετά - διψήφιες στον αριθμό-, έβγαινα από μια στοά με το φως της αυγής πλάι μου, με το πλοίο μου να δεσπόζει πρώτο στο λιμάνι.
Μια ιδιαίτερη χαρά με έλουζε όσο περισσότερο πλησίαζα σε αυτό.
Προσπάθησα πολλές φορές να περιγράψω σε κάποιον τι σημαίνει το νησί για μένα.
Αλλά πως μπορεί ένας ναρκωμένος να αρθρώσει λόγο σαφή και κατανοητό;
Πώς μπορεί ένας εκστασιασμένος να μεταφέρει αυτό που νιώθει σε κάποιον που δεν έχει βρεθεί ποτέ σε έκσταση;
Και πώς θα μπορούσε κάποιος να καταλάβει τη γεύση από ένα ποτό που δεν έχει ποτέ πιει, απλά από την περιγραφή;
Μια επίσκεψη στο όνειρο. Κάπως έτσι μοιάζει.
Πώς μπορώ και γω να σας εξηγήσω τι μου συμβαίνει στη θύμησή του;
Το πόσο δυνατά χτυπά η καρδιά μου ή το ανατρίχιασμα στα χέρια και στην πλάτη, τη διαστολή στις κόρες των ματιών μου και τον ενθουσιασμό που κατακλύζει κάθε σπιθαμή του κορμιού και της σκέψης μου.
Έχεις δεθεί ποτέ συναισθηματικά με κάτι;
Λένε όλα είναι ίδια αν δεν τ' αγαπάς.
Και συ είσαι "δεμένος" με κάτι. Με τους γονείς, τους φίλους, ίσως και κάποιο πρόσωπο.
Όμως εγώ είμαι και με το νησί.
Είμαι ερωτευμένη μαζί του.
Το νησί δεν με απογοητεύει ποτέ. Είναι υπέροχο.
Είναι μαγικό. Αλήθεια, είναι!
Έχω δει την ομορφιά του στα σπιτάκια τα ομοιόμορφα και στον άνεμο που μου παίρνει τα μυαλά (και τα μαλλιά).
Έχω νιώσει το χάδι του στο τρόπο που η θάλασσα ακουμπά την άμμο την καυτή, και στα καραβάκια που πλέουν στα νερά του.
Και έχω δει τη μαγεία στο ηλιοβασίλεμά του και στα στενά του τα σοκάκια τα ζωγραφιστά.
Είναι έρωτας σου λέω!
Σαν το άρωμα της φράουλας που μοσκοβολούν τα ρούχα στο νησί, που όσο το σκέφτομαι η μυρωδιά κυκλοφορεί στο δωμάτιό μου.
Τα πάντα.
Ότι και να ζητήσω, το νησί μπορεί να μου τα δώσει.
Και ησυχία και φασαρία, και διασκέδαση μέχρι μετά την ανατολή και άραγμα με φίλους στο εκκλησάκι, και πανηγύρια και χλιδή, και ερημικές παραλίες και κοσμοπολίτικα beach-bar.
Τα χει όλα, είναι πανέμορφο και βολικό για όλα τα γούστα.
Δεν ξέρω πως θα περιέγραφες κάτι που αγαπάς, ή μάλλον καλύτερα κάτι με το οποίο είσαι ερωτευμένος...
Είναι η αύρα που νιώθεις κοντά του, έτσι δεν είναι;
Το ότι περνάς υπέροχα μαζί του, απλά γιατί είσαι μαζί του, και η λαχτάρα να τον ξαναδεις όταν έχει φύγει.
Έτσι είναι και για μένα το νησί.
Η θύμησή του με αναστατώνει. Η άφιξή μου σε αυτό με πλημμυρίζει χαρά.
Είναι όλα αυτά που είναι από μόνο του, ο αέρας που αποπνέει, οι υπέροχοι άνθρωποι που χω γνωρίσει σε αυτό, και όλα τα φανταστικά που χω περάσει μαζί του(ς).
Είναι μαγικό το νησί.
Ίσως για αυτό δεν μπορώ να το περιγράψω...
Τρίτη, Ιουνίου 09, 2015
Έχετε δει ποτέ την Ε να θυμώνει;
Δεν την έχετε δει.
Η Ε δεν θυμώνει ποτέ.
Κάνει κακό στην επιδερμίδα της που προσέχει καθημερινώς και ανελλιπώς με κρέμες και καλλυντικά για να μείνει για πάντα νέα -η επιδερμίδα της, γιατί η ίδια έχει γεράσει όπως λέει η φίλη της.
Κάνει κακό στην επιδερμίδα της που προσέχει καθημερινώς και ανελλιπώς με κρέμες και καλλυντικά για να μείνει για πάντα νέα -η επιδερμίδα της, γιατί η ίδια έχει γεράσει όπως λέει η φίλη της.
Δεν θυμώνει ποτέ.
Δεν προλαβαίνει. Ή θα αδιαφορήσει ή θα το τελειώσει.
Δεν θα κάτσει να χολοσκάσει επειδή εσύ Γιώργο είσαι μαλάκας και άυπνος και αγάμητος και ξεσπάς πάνω της επειδή είναι καλή, γλυκούλα και δεκτική.
Δεν προλαβαίνει. Ή θα αδιαφορήσει ή θα το τελειώσει.
Δεν θα κάτσει να χολοσκάσει επειδή εσύ Γιώργο είσαι μαλάκας και άυπνος και αγάμητος και ξεσπάς πάνω της επειδή είναι καλή, γλυκούλα και δεκτική.
Όοοχι καριόλη δεν θα σου θυμώσει. Δεν μπορεί να πορευτεί με το μίσος στην αγνή καρδιά της.
Ή θα στο πει κατάμουτρα ότι έκανες μαλακία για να μην κρατάει μέσα της τα σκατά στην σκέψη που της φόρτωσες, ή πολύ απλά θα το αγνοήσει.
Δεν θυμώνει παιδιά η Ε μην το ψάχνετε.
Δεν θα κάνει σκηνή - δεν θα το καταλάβει. Δεν θα βγει να πνίξει την υπέρμετρη βλακεία σου που εμποδίζει τη δουλειά της... όχι αυτό θα το κάνει αλλά δεν θα θυμώσει. Δεν φταις εσύ που είσαι ηλίθιος και δεν ξέρεις να κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Φταις όμως φτωχό μου πλάσμα που στέκεσαι μέσα στη μέση και ενοχλείς. Τράβα λοιπόν στην άκρη. Έτσι μπράβο, κάτσε στη γωνιά σου.
Άχου μωρέ ένα παιδάκι κάθεται στη γωνία μόνο του... Ας πάω να του μιλήσω!
-Τι έχεις καλό μου; Ποιος σε πείραξε;
..
-Καλέ τι κλαις;
Δεν θυμώνει παιδιά η Ε μην το ψάχνετε.
Δεν θα κάνει σκηνή - δεν θα το καταλάβει. Δεν θα βγει να πνίξει την υπέρμετρη βλακεία σου που εμποδίζει τη δουλειά της... όχι αυτό θα το κάνει αλλά δεν θα θυμώσει. Δεν φταις εσύ που είσαι ηλίθιος και δεν ξέρεις να κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Φταις όμως φτωχό μου πλάσμα που στέκεσαι μέσα στη μέση και ενοχλείς. Τράβα λοιπόν στην άκρη. Έτσι μπράβο, κάτσε στη γωνιά σου.
Άχου μωρέ ένα παιδάκι κάθεται στη γωνία μόνο του... Ας πάω να του μιλήσω!
-Τι έχεις καλό μου; Ποιος σε πείραξε;
..
-Καλέ τι κλαις;
Παρασκευή, Μαΐου 29, 2015
Γιατί δεν πρέπει να τα παρατάς
Δικό μου είναι, ό,τι θέλω το κάνω.
Το βάζω και φωτιά και το καίω.
Το πετσοκόβω και το χτυπάω.
Και όλοι εσείς που με χετε εκνευρίσει τελευταία, μαζί με τη ριμάδα την εξεταστική που μου θυμίζει ότι πρέπει να προσπαθήσω για κάτι που δεν με ενδιαφέρει.
Κάθομαι και ασχολούμαι με πράγματα που δεν μου ταιριάζουν, δεν με καλύπτουν και δεν κάθονται καλά πάνω μου, με αποτέλεσμα αντί να κοσμώ τον εαυτό μου πιο πολύ με σκατά να τον πασαλείβω και μετά μέσα στη λάσπη να κυλιέμαι γιορτάζοντας μια βλαμμένη νιότη παντοτινή.
Κάπως έτσι τρώω το χρόνο μου. Απασχολώ το μυαλό μου με ανούσια και ποταπά πράγματα,
.
.
.
Όχι δεν θα συνεχιστεί η πρόταση. Έτσι μισή θα την αφήσω.
Τι γιατί? Απλά μπορώ! (12ος)
Το τραγουδάκι βάλτο σε HD.
Ας πούμε κάτι καλό.
Έχετε δει ανθρώπους να φλερτάρουν?
Νομίζω είναι από τα πιο όμορφα φαινόμενα της φύσης.
Είναι πανέμορφο, καθώς γαργαλιούνται χωρίς να αγγίζονται,
και καθώς φιλιούνται έτσι αεράτα οι αύρες.
Λατρεύω να βλέπω ζευγαράκια,
που δεν είναι ακόμα ζευγαράκια,
να κάνουν αυτό το παιχνίδι, το φλερτ
και ενώ και οι δυο θέλουν
να παίζουν
και πάνω στην παιδικότητά τους
να αναπτύσσουν συναισθήματα και ερωτισμό.
Ό,τι πιο μαγικό είναι.
Κοιτάξτε το και θα με καταλάβετε!
Σε κάτι δρόμους απάνθρωπους των πόλεων
που ακόμα και αν κλαις κανείς δεν σου ρίχνει πάνω από ένα βλέμμα
και που μόνο αν κυκλοφορείς με πόδια γυμνά
ο κόσμος είναι ευγενικός
και σε αφήνει πεζή να περάσεις από τη διάβαση,
κάποιοι περπατούν χέρι χέρι
και παίζουν με τα δάχτυλα εκεί που τα χέρια σμίγουν
και κάποιοι άλλοι περπατάν χωριστά,
μα να αγκαλιαστούν θες, και το βλέπεις!
Και είναι υπέροχο.
Και κάποιοι άλλοι αποχαιρετιούνται.
Σε διασταυρώσεις, σε λιμάνια και σταθμούς.
Και φιλιούνται σαν να είναι η τελευταία φορά.
Και αγκαλιάζονται με πάθος.
Δίνουν υποσχέσεις καρδιάς.
Λένε μη φύγεις, ακόμα και αν δεν το λένε.
Κάποιοι στο δρόμο φλερτάρουν.
Κάποιοι άλλοι απλά κλείνονται σε σπίτια, κοιμούνται μαζί και κάνουν σεξ.
Και ξυπνούν και φεύγουν.
Κάποιοι όμως, γιορτάζουν μαζί το καλοκαίρι.
Και κάνουν μπάνιο μαζί, και λιάζονται σε παραλίες και κάθονται δυο δυο στις ξαπλώστρες
γιατί δεν χωράνε, μα και γιατί δεν θέλουν να χωριστούν.
Κάποια πράγματα
Κάποιοι άνθρωποι, περνάνε, μας κάνουν να τους αγαπήσουμε, στα γρήγορα.
Έτσι στα γρήγορα φεύγουν κιόλας.
Και για αυτό θυμώνω.
Γιατί ο φίλος μου όταν ήμουν ακόμα μικρή και έτρεχα με κοτσιδάκια, και ένα κόσμημα στο λαιμό, με κατάλαβε ότι φοβόμουν και με αγκάλιασε.
Με πήγε στα μέρη του, ταξίδια μαζί κάναμε.
Ήρθε, με πήρε και με γνώρισε στον κόσμο του όλο.
Και γω τα αγάπησα.
Έτσι γρήγορα.
Τόσο όμορφα πέρασα εκείνες τις ημέρες,
που πλέον όποιον είναι για λίγο να τον έχω, τον χαίρομαι 10 φορές παραπάνω.
Βλέπω ότι δεν θα κάτσει πολύ,
θα φύγει μετά και μπορεί να μην τον ξαναδώ,
οπότε είμαι ελεύθερη να του ανοιχτώ,
εφόσον το θέλει όλα να του δείξω,
γιατί ούτως ή άλλως αλλιώς δεν θα του έμεινα στο μυαλό.
Από τότε,
από τον αδερφό μου αυτόν τον φίλο
έχω αδυναμία στους νότιους.
Είναι ο αέρας του νοτιά, που ναι πάντα ζεστός.
Έτσι είναι όλοι.
Λίγο γκρινιάριδες στην αρχή.
Εκνευρισμένοι και μουτζούφλιδες,
σαν το Γιάννη που κάθε φορά που θέλει να μιλήσουμε ξεκινά με κάτι που τον ενόχλησε.
Πείσμα, εκνευρισμός, σπάσιμο νεύρων και μετά αγκαλιά.
Κάποιοι άνθρωποι συνεννοούνται με τα βλέμματα.
Έτσι και μεις αγάπη μου.
Με διαβάζεις και με το βλέμμα σου περνάς πάνω από τις λέξεις μου και με καταλαβαίνεις.
Σου κλείνω το μάτι και με πιάνεις, το μυστικό μας δεν μαρτυράς.
Σ' αγαπώ και το βλέπεις. Το νιώθεις.
Δεν θα μπορούσε αλλιώς, πίστεψε με. Αφού δεν αδιαφορώ σε νοιάζομαι.
"Να προσέχεις"
με χουν καταστρέψει τέτοιες λέξεις.
Να σαι καλά θα σου πω.
Και όταν θυμώνεις
-μην το κάνεις-
να ξες πως σκοτώνεις.
Το σκοτάδι μοιάζεις και τα τελετάμπις παραπάνω.
Και όταν χαμογελάς,
σαν καλοκαίρι είσαι,
ακόμα και όταν δεν σε βλέπω σ' αισθάνομαι.
Να γελάς με τη ψυχή σου όμως,
όχι με τους άλλους.
Και να προσέχεις.
Όχι, γιατί κάποιος σ' αγαπά και στο λέει γιατί σε νοιάζεται,
αλλά γιατί αν δεν το κάνεις δεν θα χαμογελάς συχνά.
Και να ερωτεύεσαι.
Αυτό πάντα.
Πάντα.
Μόνο έτσι θα βρεις, αυτά που ψάχνεις να βρεις.
Για αυτούς που ακούν ξένα
...για αυτούς άλλους
Και για τους άλλους τους κωφούς,
υπομονή.
Σε 4 μέρες έχει πανσέληνο.
Σε 3 καλοκαίρι.
Σε 2 μπανάκι.
Αύριο τελευταίο Σάββατο πριν την εξεταστική.
Και σήμερα γιορτή.
Παρασκευή, Μαΐου 15, 2015
Αυτοί που μας εμπνέουν
Όλα στη ζωή μας είναι αφορμές.
Στη ζωή μας βρισκόμαστε στη θέση του σκηνοθέτη. Εμείς επιλέγουμε και το σεναριάκι, λίγο πολύ. Σίγουρα πάντως επιλέγουμε τον πρωταγωνιστή στο εργάκι της ζωούλας μας. Έτσι όπως είναι όλα μικρά και ανούσια, εισβάλλουν στην καθημερινότητά μας άνθρωποι συνοδευόμενοι από σκέψεις και συναισθήματα και δίνουν νόημα και αξία στις στιγμές μας τις μικρές.
Αυτές είναι οι αφορμές.
Ας πούμε το πάρτι της Δήμητρας ή της Μαρίας ήταν η αφορμή για να κατέβεις Αθήνα, ενώ η γιορτή της Μαρίνας η αφορμή για το νησί. Αν δεν ήταν αυτές δεν θα έμπαινες στο κόπο να κάνεις το ταξίδι. Ίσως πάλι να μην δημιουργούταν ποτέ η ευκαιρία αυτή για να πας σε αυτά τα μέρη, την εμπειρία θα έχανες.
Έτσι και η Εμπειροσυλλέκτρια είναι πολύ τυχερή.
Φρόντιζε από μικρή να χει μια αρχή: να μην εμποδίζει τον εαυτό της από την πληθώρα επιλογών και να μην χάνει κάποια ευκαιρία. Ευκαιρία για βλακείες, ευκαιρία για ταξίδια, ευκαιρία για εξόδους κτλ κτλ.
Είναι πολύ τυχερή λοιπόν, γιατί στη ζωούλα της τη μικρή, που μέτρια της αρέσει αλλά την ικανοποιεί, είχε πολλές ευκαιρίες! Και τις άρπαξε όλες! Γιατί ήταν έτοιμη για όλα.
Και ταξίδια, και βλακείες, και εξόδους, και πάρτι και έρωτες και αγάπες και φιλίες και όλα.
Αρπάζοντας λοιπόν κάθε ευκαιρία ..
Ώπα πρέπει να πούμε και κάτι άλλο. Η Ελένη, ο manager της Εμπειροσυλλέκτριας, την αφήνει ελεύθερη να πράττει ότι θέλει, αλλά με μία προϋπόθεση: δεν γουστάρει μισοδουλειές. Οπότε ή θα το κάνει καλά ή καθόλου.
Ας συνεχίσουμε.
Αρπάζοντας λοιπόν κάθε ευκαιρία, και δίνοντας τον (καλύτερο) εαυτό της σε αυτή -σαν τελειομανής που είπαμε παραπάνω- δίνει και ξαναδίνει για να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί κάθε φορά.
Αρπάζοντας λοιπόν κάθε ευκαιρία, και δίνοντας τον (καλύτερο) εαυτό της σε αυτή -σαν τελειομανής που είπαμε παραπάνω- δίνει και ξαναδίνει για να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί κάθε φορά.
Έτσι λοιπόν, έχει δημιουργήσει μέχρι στιγμής σχέσεις που καλά κρατούν στους τυφώνες των χρόνων και έχει χαράξει για τα καλά τις ζωές αυτών που την ενέπνευσαν.
Έχει πάρει αφορμή από όλα αυτά για να φανερωθούν κομμάτια του εαυτού της, στους άλλους και στην ίδια.
Έχει αγαπήσει, έτσι λέει τουλάχιστον, και έχει πονέσει, έτσι δείχνουν τα σημάδια της τουλάχιστον, και έχει ξεχάσει τίποτα. Τίποτα. Όλα μαζί της τα κουβαλάει.
Όλες οι εμπνεύσεις της είναι συνδεδεμένες η μία με την άλλη. Όλα συνδέονται στη ζωή της με σημεία αναφοράς αυτά που χει κάνει για τους ανθρώπους που την ενέπνευσαν. Μια γραμμή, όχι ευθεία, σίγουρα όχι ευθεία. Είναι πολλά τα σημεία στο χάρτη, πιο πολύ με μουτζούρα μοιάζει, ορισμένα λάθος και βίαια τα πράττει. Μα και πάλι, και αυτά δικά της είναι.
Έχει πάρει αφορμή από όλα αυτά για να φανερωθούν κομμάτια του εαυτού της, στους άλλους και στην ίδια.
Έχει αγαπήσει, έτσι λέει τουλάχιστον, και έχει πονέσει, έτσι δείχνουν τα σημάδια της τουλάχιστον, και έχει ξεχάσει τίποτα. Τίποτα. Όλα μαζί της τα κουβαλάει.
Όλες οι εμπνεύσεις της είναι συνδεδεμένες η μία με την άλλη. Όλα συνδέονται στη ζωή της με σημεία αναφοράς αυτά που χει κάνει για τους ανθρώπους που την ενέπνευσαν. Μια γραμμή, όχι ευθεία, σίγουρα όχι ευθεία. Είναι πολλά τα σημεία στο χάρτη, πιο πολύ με μουτζούρα μοιάζει, ορισμένα λάθος και βίαια τα πράττει. Μα και πάλι, και αυτά δικά της είναι.
Έτσι λοιπόν, αυτούς που μας δίνουν αφορμή να κάνουμε πράγματα τους αγαπάμε πάντα, άσχετα με το πόσο τους ξέρουμε. Γιατί εκείνη τη στιγμή δίνουμε τον εαυτό μας, ένα κομμάτι του, λίγο από τα λεπτά που είμαστε ακόμα ζωντανοί. Τους αγαπάμε γιατί χάρη σε αυτούς προσθέτουμε ακόμα κάτι στο εργάκι μας. Μία σκηνή παρασκηνιακά ή χαλαρά και άλλοτε με αυλαία. Όλα τα αγαπάμε γιατί όλα δικά μας είναι, και γιατί το ένα οδηγεί στο άλλο. Γιατί η μία σκηνή θα διαδεχθεί την άλλη και θα φτάσουμε κάποια στιγμή σε κάτι σημαντικό για να ειπωθεί και να αποτυπωθεί, σε κάτι που θα μας έχει εμπνεύσει.
Διάλεξε αυτούς που θα σου δώσουν τις καλύτερες. Όχι τις καλύτερες στιγμές τους, αλλά τις καλύτερες αφορμές να κάνεις κάτι διαφορετικό, να ανακαλύψεις τον κόσμο τους και τον δικό σου μαζί. Πάρ' τους από το χέρι και αφήσου ολοκληρωτικά, ζήσε την εμπειρία, τη στιγμή. Δημιούργησε άλλη μια ιστορία από αυτές που λέμε με μια μπύρα και ένα τσιγάρο στο χέρι.
Νιώσε για λίγο αθάνατος.
Διάλεξε αυτούς που θα σου δώσουν τις καλύτερες. Όχι τις καλύτερες στιγμές τους, αλλά τις καλύτερες αφορμές να κάνεις κάτι διαφορετικό, να ανακαλύψεις τον κόσμο τους και τον δικό σου μαζί. Πάρ' τους από το χέρι και αφήσου ολοκληρωτικά, ζήσε την εμπειρία, τη στιγμή. Δημιούργησε άλλη μια ιστορία από αυτές που λέμε με μια μπύρα και ένα τσιγάρο στο χέρι.
Νιώσε για λίγο αθάνατος.
Πέμπτη, Μαΐου 07, 2015
Ονειρεύτηκα το φιλί σου
Μεταξύ του 1ου ξυπνητηριού(στην περίπτωση που πήγαινα για μάθημα) και του 2ου (για να προλάβω το πρωινό). Καμιά μισή ωρίτσα απόσταση.
Ξύπνησα θέλοντας τόσο πολύ - μια πραγματικά ακαταμάχητη επιθυμία - να γευτώ το φιλί σου.
Σε είδα στον ύπνο μου.
Κανονικά όπως είμαστε κάθε μέρα, χαλαρά με μια υποβόσκουσα ερωτική ένταση να πλανάται στον αέρα να μαγνητίζει τις στιγμές, να κάνει ακατάλληλες όταν αγκαλιαζόμαστε -αραιά και πού- για καμιά φωτογραφία τάχα.
Και κάπου εκεί λέει ήρθε η στιγμή - στο όνειρο ήταν τόσο εύκολο να οδηγηθώ σε αυτή - και φιληθήκαμε. Ήταν τόσο απαλό το φιλί σου, σαν βελούδο που χάιδευε το πρόσωπό μου, σαν αεράκι ζεστό, που αν το αισθανώσουν καλύτερα μια μυρωδιά, ένα άρωμα έσερνε μαζί του. Σαν μελωδία. Μια υπέροχη συμφωνία, ένα πάγωμα του χρόνου σε μια παρθένα νιότη, στη μοναδική γέννηση, στην αρμονία των σωμάτων και των ψυχών.
Και έτσι ωραία όπως σε φιλούσα σμίξαν και τα χέρια μας μαζί και γίναμε αχώριστοι.
Δεν ήθελε πια ούτε ο ένας ούτε ο άλλος αλλού να πάει. - Τόσο όμορφα και ωραία και αβίαστα. Έτσι ήμασταν. -
Και κάπου εκεί πέρασε το μισαωράκι, άνοιξα τα μάτια και χάθηκες.
Μα μου έμεινε η επιθυμία -τώρα πια πώς μπορώ να της κρυφτώ;.
να θέλω τόσο πολύ
κάποια στιγμή
να γευτώ το φιλί σου
..κι ας τελειώσει εκεί.
Κυριακή, Απριλίου 26, 2015
Το απωθημένο φυγείν αδύνατο.
Ήταν Μάιος. Δυο χρόνια μαζί.
Σε ένα μήνα θα συγκατοικούσαμε, πριν ένα μήνα είχαμε πάρει την απόφαση.
Ακριβώς εκεί στη μέση.
Πήγα ένα ταξίδι στην Αθήνα, για κάτι δουλειές. Μετά από χρόνια, δυο χρόνια και, έμενα ξανά στο σπίτι του κολλητού μου. Εκεί στα γνώριμα στενάκια που σβαρνούσα παλιά. Πολύ παλιά.
Όλο και όλο 2-3 μέρες ταξίδι. Λίγο πριν την Μεγάλη Εξεταστική.
Σκεφτόμουν πάλι αυτόν, που τη σκέψη μου δεν αποχωρίζεται. Σκεφτόμουν το γάμο του με τη καλή του, πως θα αντιδρούσε αν ήμουν και γω εκεί, ότι θα θελα να πάω..
Και θυμήθηκα το δικό μου Bachelor Party, που το απωθημένο μου με υπέταξε.
To bachelor του Μάη του '12
Ήταν εκείνο το βράδυ το τελευταίο.
Δεν είχα ενημερώσει κανέναν για την άφιξη μου, και σχεδόν είχε φτάσει η ώρα της επιστροφής. Μα το έμαθαν. Κάποιος με είδε και μετά κάποιος το επιβεβαίωσε.
Δεν είπαμε τίποτα. Εσύ, δεν ήθελες να μιλήσεις. Ήταν πολύς ο καιρός. Τα μαλλιά είχαν μακρύνει και τα πρόσωπα μοιάζαν διαφορετικά. Δεν αναγνώριζε πολλά η όψη. Είχαν χαθεί στη λήθη οι μνήμες οι δικές μας.
Μα το σώμα θυμάται. Και έτσι η αγκαλιά έγινε αχώριστη. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Αφού έτσι είχαμε μάθει με ενωμένα τα χέρια να κάνουμε τα πάντα. Να σμίγουμε τα χέρια, να κοιτιόμαστε, να μην λέμε τίποτα και όμως να τα χουμε πει όλα. Να μαστε μαζί. Ένα μαζί περίεργο, δίχως εξήγηση και αιτιολόγηση.
Αυθόρμητα και αβίαστα, σαν από φυσικού. Σαν έτσι να έπρεπε να ήμασταν και καθόλου αλλιώς.
Το απωθημένο φυγείν αδύνατο.
Στο 'χα πει πως ήμουν εντάξει απέναντί σου, από την αρχή μέχρι τέλους.
Μα ήταν για να φύγω. Το δικό μας το χτίζαμε εμείς, δεν ήταν για να γίνει.
Μα και το απωθημένο δεν είναι για να κρατήσει.
Πέμπτη, Μαρτίου 19, 2015
Ο σεξουαλικός κόσμος της Ε
- Σε είδα σήμερα στο Πανεπιστήμιο. Πέρασα ξυστά από δίπλα σου, και το βλέμμα μου έμεινε κολλημένο πάνω σου. Κάτι παιδιά πιο πέρα το πήραν χαμπάρι ότι σε χάζευα και με κοιτούσαν περίεργα. Φορούσες μπλε. Ήσουν σκέτη καύλα. Χαρά και περιέργεια με κατέκλυσαν. Σε παρατηρούσα από πάνω μέχρι κάτω. Έφυγα βιαστικά, αλλά γύρισα ξανά μετά από λίγα λεπτά. Ήσουν εκεί ακόμα. Στο θετικών δίπλα από το δρομάκι. Σε πλησιάζω ενθουσιασμένη, τσεκάρω αν κοιτά κανείς αυτή τη φορά και περνώντας πάλι από δίπλα σου δεν κρατιέμαι. Σε αγγίζω απαλά στο δερμάτινό σου και σου ψιθυρίζω "Αχ, μωρό μου εσύ!"... Δεν ήξερα μέχρι χτες πως υπήρχες, με το που γύρισα σπίτι έψαξα κατευθείαν για σένα και έμαθα περισσότερα. ;)
Νο. 1
- Μια συνηθισμένη μέρα, ανιαρή, γυρνάω από τη σχολή. Εστία. Ανοίγω την πόρτα,το άρωμά σου. Πλησιάζω κοντά σου, δεν θέλω τίποτα άλλο, μόνο εσένα. Ξαφνικά, φεύγουμε από τους άλλους, επιτέλους είμαστε οι δυο μας. Το άρωμά σου και η εικόνα σου έχουν κατακλύσει το μυαλό μου. Εκστσιασμένη από την ηδονή, αναμασώ μουγκρητά απόλαυσης. Σε βάζω στο στόμα μου και οι καυτοί χυμοί σου παγώνουν το χρόνο... Ξυπνάω ξανά όταν έχεις τελειώσει, τι τέλειο που ήταν! Ευλαβικά καταπίνω την τελευταία σου γεύση. Η μέρα μου μόλις έφτιαξε ;)
Νο. 2
- Επιτέλους μετά από καιρό ήρθες! Ανυπομονώ να σε συναντήσω! Προσέχω πολύ τι θα φορέσω, θέλω να είμαι έτοιμη στην περίπτωση που χρειαστεί να βγάλω κάποια ρούχα. Να είναι εύκολο να γίνει σε δημόσιο χώρο... Αχ, πόσο μου λειψες! Βγαίνω έξω και ένα χαμόγελο βγαίνει από μέσα μου. Είσαι παντού. Είναι υπέροχο! Χαλαρώνω και σε απολαμβάνω, κάπου που μπορείς να με πιάνεις παντού. Μπορώ να κάτσω έτσι για ώρες. Να με ακουμπάς παντού και γω σιγά σιγά να ζεσταίνομαι και να μου ανεβάζεις τη διάθεση. Δεν ξέρω αν στο χω πει ποτέ, αλλά είμαι δική σου. Και δεν μπορώ πολύ καιρό μακριά σου. Εσύ είσαι η χαρά μου! Όταν είσαι εδώ όλα είναι πιο ωραία. Είμαι δική σου.
Νο. 3
- Σε χαϊδεύω απαλά και μεγαλώνει το εργαλείο σου... Είσαι το κάτι άλλο. Στην αρχή δεν ήξερα πως να σε χειριστώ. Ήσουν κάτι εντελώς πρωτόγνωρο, η πρώτη μου εμπειρία. Έλεγα να τα παρατήσω, αλλά μετά κάτι συνέβη και σε αγάπησα παράφορα. Μου φανερώθηκες. Από τη στιγμή εκείνη ο κόσμος έγινε πιο όμορφος γιατί τον βλέπω μέσα από τα μάτια σου, αγάπη μου. Μαγεία εισέβαλε στη ζωή μου, εσύ την έφερες.
Νο. 4
Τετάρτη, Μαρτίου 18, 2015
Μαύρο.
Τι βλέπετε; Βλέπετε κάτι; Γιατί κάποιοι κάτι βρίσκουν εκεί.
Μαύρο.
Δεν είναι κενό το άδειο.
Ίσα ίσα
που το πρόβλημα είναι, ότι είναι πιο γεμάτο από το λευκό.
Το μαύρο μαθαίνουμε στη ζωγραφική ότι δημιουργείται από όλα τα χρώματα μαζί.
Όταν πέσουν λοιπόν όλα μαζί, και πλακωθούν δημιουργείται το μαύρο.
Από όλα δημιουργείται το μαύρο.
Και κάποιοι το κοιτάζουν επίμονα. Μόνο αυτό βλέπουν, ελάχιστα από αυτό απέχουν.
Και μετά συνηθίζοντας στο μαύρο
τρομάζουμε τα παιδιά τα αγνά που κουβαλάν άλλα χρώματα
ανοιχτόχρωμα
Τι να τα κάνουμε δεν ξέρουμε. Όλα με μαύρο τα ντύνουμε.
Και έτσι και από τα χρώματα περισσότερο μαύρο παίρνουμε αντί για φως.
Εγώ το μαύρο και το σκοτάδι τα φοβόμουν.
Μέχρι που ερωτεύτηκα πρώτη φορά.
Γιατί είχα μαζί μου συνεχώς κάποιον.
Έτσι δεν ήμουν μόνη.
Και το μαύρο έπαψε να 'ναι τόσο μαύρο πια.
Όλα τα μπορούσα αφού αυτόν αγαπούσα,
έτσι και το μαύρο έπαψα να φοβάμαι...
Μέχρι μόνη να βρεθώ ξανά...
Τρίτη, Μαρτίου 10, 2015
Δεν μπορώ πια
Υπάρχουν κάποιες αποφάσεις που είναι για πάντα.
Δεν το 'ξερα. Αλήθεια, όταν βρέθηκα στο δίλημμα δεν φανταζόμουν ποτέ ότι κάποια πράξη μου θα είχε αποτέλεσμα ΜΗ ΑΝΤΙΣΤΡΕΠΤΟ για πάντα. Για πάντα... Για όλη την υπόλοιπη ζωή μου.
Δεν ήξερα μέχρι τότε, ότι η ζωή έχει και τη σοβαρή της πλευρά.
Λίγο πολύ σαν πλάκα έπαιρνα τα περισσότερα, θετικά και αρνητικά.
Από κείνη τη στιγμή κατάλαβα. Δεν μπορείς να παίζεις, όπως θες. Έχει κανόνες το παιχνίδι.
Τέλος πάντων, δεν θα σας μιλήσω για αυτό (ακόμα).
Το πρόβλημά μου είναι ότι έχω φρικάρει.
Δεν ήταν η απόφαση που πήρα, που άλλαξε τη ζωή μου.. Ήταν όλα αυτά που αναγκάστηκα να δω, όλα αυτά που μπροστά μου στεκόταν, και τώρα σαν να μπήκαν στη θέση τους. Μα εκεί που κάθισαν, σήκωσαν κάποια άλλα.
Και γω είχα υπολογίσει το γεύμα μου για αυτά που καθόταν πριν..
Καταλαβαίνεις τώρα γιατί βασανίζομαι? Όχι, γιατί σε έδιωξα, αλλά γιατί όταν έκλεισα την πόρτα, το σπίτι μου είχε γεμίσει, ενώ για χρόνια άδειο το θεωρούσα.
Και πλέον άδειο δεν θέλω να το ξαναδώ.
Γιατί για χρόνια στη ζωή μου ήμουν εγώ μονάχα. Άσχετα αν είχα και φίλους και αδερφούς και ανθρώπους δίπλα μου να με στηρίζουν. Ήμουν μόνη. Έτσι ένιωθα.
Μέχρι που πριν από μια βδομάδα συνειδητοποίησα ότι έχω οικογένεια.
Ναι, χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 2 δεκαετίες... Και ότι έχω φίλους και ανθρώπους δικούς μου, που σαν την σάρκα μου θα παλέψουν μαζί μου για να σηκώσω τα βάρη μου και να επουλώσω τις πληγές μου.
Ήταν εντυπωσιακή ανακάλυψη!
Έπειτα, η απόφαση πάρθηκε με γνώμονα τη φροντίδα και την αγάπη για τον εαυτό μου.
Οπότε για να μπορέσω να αποφασίσω, και να μην μετανιώνω(!) μετά, μου βγήκε η ψυχή. Πραγματικά.
Βγήκε όλο μου το είναι στην επιφάνεια, για να αντιμετωπίσω υπεύθυνα την επόμενη ημέρα. Για να μείνω ικανοποιημένη από τον εαυτό μου.
Το ήξερα ότι δεν θα ήμουν το ίδιο μετά. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο...
Και δεν ήταν.
Ξύπνησα την Τρίτη μετά τη νάρκωση και δεν μπορούσα να επανέλθω.
Είχαν χάσει το νόημά τους όλα τα "ανόητα" της ζωής.
Όλα αυτά που είχα δομήσει τόσα χρόνια από το μηδέν,
η σχολή μου, η δουλειά μου που είναι τόσο υπέροχη και δημιουργική,
οι δραστηριότητές μου που μου απορροφούσαν όλο το χρόνο,
το supermanλίκι που λέει ο Θανάσης... δεν το άντεχα πια.
Ήθελα να ζήσω.
Και το να ζήσω πια σήμαινε να είμαι δίπλα σε αυτούς που αγαπώ.
Να μην τρέχω τόσο πολύ.
Να μην καταπιάνομαι με 10 πράγματα αντί για 2 επειδή απλά μπορώ να τα φέρω εις πέρας.
Δεν μπορώ άλλο πια. Δεν είμαι η ίδια. Κλοτσάω στην καθημερινότητά μου! Δεν μ'αρέσει.
Δεν είμαι εγώ αυτή. Δεν μπορώ άλλο την υπερβολή.
Δεν κερδίζει αυτός με τις περισσότερες επιτυχίες. Πάντα το 'ξερα, τώρα το βιώνω.
Θέλω λίγο να ηρεμήσω.
Να τα αφήσω όλα και να είμαι μαζί με τα αδέρφια μου.
Να βγαίνουμε μαζί και να κάνω σαν 5χρονο και να μαλώνουμε.
Να είμαι με τη γιαγιά μου, που δεν θα την έχω για πάντα.
Να κάτσω να φτιάξω έναν κόσμο από την αρχή. Με αυτούς που έμειναν μετά την καταστροφή, σαν βάση μου.
Να φτιάξω ένα κόσμο που δεν θα ντροπιάζει την καρδιά μου. Και που θα αντικατοπτρίζει όλα αυτά που αγαπώ, και θα τα χει ψηλά σε περίοπτη θέση, να οδηγούν τα όνειρα και τα θέλω μου.
Και ψηλότερα από όλους τον εαυτό μου. Να βάζω τη φροντίδα του σαν προϋπόθεση σε κάθε μου επιλογή.
Δεν μπορώ πια να τρέχω όλη μέρα για πράγματα που με ικανοποιούν.
Δεν μπορώ πια να ασχοληθώ με ανθρώπους που μου τελείωσαν.
Δεν μπορώ πια να ζήσω λες και δεν έγινε τίποτα.
Έγινε. Πέθανα. Και ξαναγεννήθηκα. Και δεν είμαι η ίδια πια.
Και δεν μπορώ να ζήσω όπως πριν.
Υ.Γ. ...και αν πάλι υπερβάλλω?
.
Δεν το 'ξερα. Αλήθεια, όταν βρέθηκα στο δίλημμα δεν φανταζόμουν ποτέ ότι κάποια πράξη μου θα είχε αποτέλεσμα ΜΗ ΑΝΤΙΣΤΡΕΠΤΟ για πάντα. Για πάντα... Για όλη την υπόλοιπη ζωή μου.
Δεν ήξερα μέχρι τότε, ότι η ζωή έχει και τη σοβαρή της πλευρά.
Λίγο πολύ σαν πλάκα έπαιρνα τα περισσότερα, θετικά και αρνητικά.
Από κείνη τη στιγμή κατάλαβα. Δεν μπορείς να παίζεις, όπως θες. Έχει κανόνες το παιχνίδι.
Τέλος πάντων, δεν θα σας μιλήσω για αυτό (ακόμα).
Το πρόβλημά μου είναι ότι έχω φρικάρει.
Δεν ήταν η απόφαση που πήρα, που άλλαξε τη ζωή μου.. Ήταν όλα αυτά που αναγκάστηκα να δω, όλα αυτά που μπροστά μου στεκόταν, και τώρα σαν να μπήκαν στη θέση τους. Μα εκεί που κάθισαν, σήκωσαν κάποια άλλα.
Και γω είχα υπολογίσει το γεύμα μου για αυτά που καθόταν πριν..
Καταλαβαίνεις τώρα γιατί βασανίζομαι? Όχι, γιατί σε έδιωξα, αλλά γιατί όταν έκλεισα την πόρτα, το σπίτι μου είχε γεμίσει, ενώ για χρόνια άδειο το θεωρούσα.
Και πλέον άδειο δεν θέλω να το ξαναδώ.
Γιατί για χρόνια στη ζωή μου ήμουν εγώ μονάχα. Άσχετα αν είχα και φίλους και αδερφούς και ανθρώπους δίπλα μου να με στηρίζουν. Ήμουν μόνη. Έτσι ένιωθα.
Μέχρι που πριν από μια βδομάδα συνειδητοποίησα ότι έχω οικογένεια.
Ναι, χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 2 δεκαετίες... Και ότι έχω φίλους και ανθρώπους δικούς μου, που σαν την σάρκα μου θα παλέψουν μαζί μου για να σηκώσω τα βάρη μου και να επουλώσω τις πληγές μου.
Ήταν εντυπωσιακή ανακάλυψη!
Έπειτα, η απόφαση πάρθηκε με γνώμονα τη φροντίδα και την αγάπη για τον εαυτό μου.
Οπότε για να μπορέσω να αποφασίσω, και να μην μετανιώνω(!) μετά, μου βγήκε η ψυχή. Πραγματικά.
Βγήκε όλο μου το είναι στην επιφάνεια, για να αντιμετωπίσω υπεύθυνα την επόμενη ημέρα. Για να μείνω ικανοποιημένη από τον εαυτό μου.
Το ήξερα ότι δεν θα ήμουν το ίδιο μετά. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο...
Και δεν ήταν.
Ξύπνησα την Τρίτη μετά τη νάρκωση και δεν μπορούσα να επανέλθω.
Είχαν χάσει το νόημά τους όλα τα "ανόητα" της ζωής.
Όλα αυτά που είχα δομήσει τόσα χρόνια από το μηδέν,
η σχολή μου, η δουλειά μου που είναι τόσο υπέροχη και δημιουργική,
οι δραστηριότητές μου που μου απορροφούσαν όλο το χρόνο,
το supermanλίκι που λέει ο Θανάσης... δεν το άντεχα πια.
Ήθελα να ζήσω.
Και το να ζήσω πια σήμαινε να είμαι δίπλα σε αυτούς που αγαπώ.
Να μην τρέχω τόσο πολύ.
Να μην καταπιάνομαι με 10 πράγματα αντί για 2 επειδή απλά μπορώ να τα φέρω εις πέρας.
Δεν μπορώ άλλο πια. Δεν είμαι η ίδια. Κλοτσάω στην καθημερινότητά μου! Δεν μ'αρέσει.
Δεν είμαι εγώ αυτή. Δεν μπορώ άλλο την υπερβολή.
Δεν κερδίζει αυτός με τις περισσότερες επιτυχίες. Πάντα το 'ξερα, τώρα το βιώνω.
Θέλω λίγο να ηρεμήσω.
Να τα αφήσω όλα και να είμαι μαζί με τα αδέρφια μου.
Να βγαίνουμε μαζί και να κάνω σαν 5χρονο και να μαλώνουμε.
Να είμαι με τη γιαγιά μου, που δεν θα την έχω για πάντα.
Να κάτσω να φτιάξω έναν κόσμο από την αρχή. Με αυτούς που έμειναν μετά την καταστροφή, σαν βάση μου.
Να φτιάξω ένα κόσμο που δεν θα ντροπιάζει την καρδιά μου. Και που θα αντικατοπτρίζει όλα αυτά που αγαπώ, και θα τα χει ψηλά σε περίοπτη θέση, να οδηγούν τα όνειρα και τα θέλω μου.
Και ψηλότερα από όλους τον εαυτό μου. Να βάζω τη φροντίδα του σαν προϋπόθεση σε κάθε μου επιλογή.
Δεν μπορώ πια να τρέχω όλη μέρα για πράγματα που με ικανοποιούν.
Δεν μπορώ πια να ασχοληθώ με ανθρώπους που μου τελείωσαν.
Δεν μπορώ πια να ζήσω λες και δεν έγινε τίποτα.
Έγινε. Πέθανα. Και ξαναγεννήθηκα. Και δεν είμαι η ίδια πια.
Και δεν μπορώ να ζήσω όπως πριν.
Υ.Γ. ...και αν πάλι υπερβάλλω?
Κυριακή, Φεβρουαρίου 22, 2015
Αυτοί που την πέφτουν σε άλλες...
Αυτοί που έχουν σχέση και ξενοκοιτάνε.
Έχουν την κοπέλα τους κορώνα του σπιτιού τους, το οποίο μοιράζονται μαζί της, και ταυτόχρονα κάνουν (βρώμικο) παιχνίδι με άλλες...
...συνήθως μικρότερες.
Όχι, δεν προχωράνε μαζί τους (πάντα).
Κυρίως το κάνουν για τον (χαμένο) αντρισμό τους.
Να νιώσουν και αυτοί λίγο κυνηγοί, γιατί μέσα στη σχέση βαλτώνουν...
Είναι αυτοί οι ανασφαλείς που δεν τα χουν καλά και με τον εαυτό τους, και το παίζουν μάγκες και γαμιάδες.
Γιατί κύριε αν ήσουν ΟΚ και ξεκάθαρος με τον εαυτό σου, θα ήσουν και με τους άλλους.
Δεν θα έπαιζες με κάρβουνα, αφού τη φωτιά δεν τη θέλεις.
Λίγο αν σεβόσουν τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει να βρίσκεται δίπλα σου, δεν θα την έπεφτες σε άλλες.
Ρισκάροντας έτσι, τη συναισθηματική σταθερότητα τριών (και άνω) ατόμων.
Μαλάκα.
Ούγκανε.
Συναισθηματικό απόβρασμα της κοινωνίας που έφτασες 30 χρονών και δεν ξέρεις τι γίνεται μες στο βρακί σου.
Κυριακή, Φεβρουαρίου 15, 2015
Η Δόμπολη!
Είναι ιδέα.
Η Δόμπολη είναι πράγμα ιερό.
Δεν είναι απλά ένα σπίτι.
Είναι το σπίτι μου. Το σπίτι μας.
Είναι ένας χώρος ελεύθερης δράσης, από τις καλύτερες μορφές κοινοβίου.
Τη Δόμπολη τη λατρεύω. (Φυσικά, γιατί χωρίς αυτή, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα σπούδαζα Γιάννενα)
Φταίει το φρεσκομαγειρεμένο λαχταριστό φαγητάκι κάθε μέρα.
Παστίτσιο, μουσακάς, σουβλάκια, γύρος, κάθε Δευτέρα και Παρασκευή πίτσα, κάθε Κυριακή χάμπουργκερ ή τσίζμπεργκερ, τηγανιτή πατάτα και άγιος ο Θεός. Αλλά και μακαρονάδες με όλων των ειδών τις σάλτσες. Και σαλάτες ολόφρεσκες. Και γλυκό κάθε Παρασκευή. Κοτόπουλα, χοιρινά, μοσχάρια, αρνιά έχουν την τιμητική τους κάθε Σαββατοκύριακο. Και ότι άλλο φανταστείς και λαχταράς!
Είναι τόσο καλό που παραλίγο να ερωτευτώ τον Παναγιώτη(ένας από τους μάγειρες).
Φταίει ο αέρας της εστίας.
Η μυρωδιά του χόρτου δηλαδή. Σκέτη ευωδία.
Και η φασαρία στους διαδρόμους. Όλοι έχουν woofer και μας τα σπάνε όλη μέρα. Γιατί όλη νύχτα μου τα σπάει ο Στράτος που κάνει πρόβα με όλη τη μπάντα το πρόγραμμα που παίζουν στο νυχτερινό μαγαζί που εμφανίζονται... (Να φέρνεις άνθρωπο να τον κοιμήσεις και επειδή δεν έχει συνηθίσει να πετάγεται από το θόρυβο ξημερώματα!)
Περπατάς πρωί-μεσημέρι-βράδυ-ξημερώματα και δεν είσαι μόνος. Όλο και κάποιος κυκλοφορεί στους διαδρόμους, για τουαλέτα, για λέσχη, για κυλικείο, για βλακεία, οι σκύλοι. Ναι εδώ στην εστία είμαστε πολύ φιλόζωοι. Ότι αδέσποτο ξέφυγε από το Πανεπιστήμιο το "υιοθέτησε" η Δόμπολη.
Φταίει η θέα από το δωμάτιο.
Το σπίτι μου(η εστία) είναι χτισμένο στην κορυφή. Το δωμάτιο βλέπει όλο τον κάμπο.
Βουνά χιονισμένα, την κεντρική οδό, το Πανεπιστήμιο, ανατολή και δύση!
Σε μια πόλη που υποφέρει από βροχοπτώσεις, με ξυπνάει κάθε πρωί το γαλάζιο του ουρανό την ώρα της ανατολής και το φως που εισβάλει από τις χαραμάδες από το στόρι.
Είναι απίστευτο να σε ξυπνάει το φως.
Είναι απίστευτη, επίσης, η θέα από το δωμάτιο. Ένας φίλος είχε πει ότι καλώ τα γκομενάκια για να τους δείξω τη θέα για να τα μαγέψω.
Η Δόμπολη είναι πάρτι!
Όχι μόνο τα live και τα πάρτι που διοργανώνει(τα καλύτερα της πόλης το λένε όλοι άλλωστε!!!).
Είναι η ίδια μια μεγάλη οικογένεια με πολλά πολλά παιδάκια που θεωρούνται ενήλικα. Οπότε μπορούν να κάνουν και περισσότερες βλακείες!
Ξέρεις τι είναι να μένεις με 400 άτομα της ηλικίας σου? Παράδεισος!
Η συνταγή της επιτυχίας για διασκέδαση καλοπέραση και μαζική δράση.
Η Δόμπολη είναι ζωντανή, έχει ψυχή και σώμα.
Η Δόμπολη λόγω του συλλόγου της των οικότροφων λαμβάνει δραστικά πρωταγωνιστικό ρόλο στο (κοινωνικο)πολιτικό σκηνικό της πόλης. Ο σύλλογος της έχει άλλοτε διεκδικήσει με καταλήψεις διάφορα αιτήματα στο πέρασμα των χρόνων.
Ναι το 80% της εστίας (99% από αυτούς που δεν κρύβονται στα δωμάτιά τους) είναι αναρχο-αριστεροί. Με το κυλικείο της Δόμπολης υποκατάληψη και αυτοδιαχειριζόμενο, και μέχρι πρόσφατα αρκετά ενεργό και βοηθητικό και εξυπηρετικό με ιδιαίτερα χαμηλές τιμές(προνόμιο για τους οικότροφους, που ούτως ή άλλως δεν έχουν την οικονομική άνεση για να πληρώνουν 2,00€ το τοστ, ενώ στο κυλικείο έχει 0,70€-0,90€).
Η Δόμπολη βολεύει.
Κοστίζει μόνο 50€ το χρόνο(για τους πολύτεκνους είναι τζάμπα!) και έχεις ένα ολοδικό σου δωμάτιο με κρεβάτι, γραφείο, καρέκλα και νεροχύτη. Αν είσαι τυχερός παίρνεις και ντουζιέρα. Προσωπικά δεν έχω. "Πώς μπορείς?", ακούω από μερικούς. Συνηθίζεις... Έπειτα, τυχαίνουν περιστατικά να ανοίξεις την πόρτα για να πετάξεις τα σκουπίδια και τσουπ! Βλέπεις το μαναράκι να περνά με την πετσετούλα ημίγυμνο με τις πλατάρες για να κάνει το μπανάκι του...ε!! Όσο να πεις σου φτιάχνει τη διάθεση!!!
Βέβαια με έχουν πιάσει και μένα με τις πετσέτες από το μπάνιο και το μαλλί σαν ταλιμπάν με τη πετσέτα. Συμβαίνουν και αυτά.
Όσο για το internet, βάλαν από το Σεπτέμβρη Wifi σε όλη την εστία. Καλά εγώ έχω και καλώδιο(να ναι καλά ο Στέφανος).
Επιπλέον, είναι δίπλα στο κέντρο. Καλά όχι και μέσα αλλά μπορείς σε μια βραδινή έξοδο να επιστρέψεις με τα πόδια.
Και από ζέστη δόξα τω Θεώ να λέμε, γιατί ορισμένες φορές μέχρι που σκάμε!
Μόνο με το ζεστό νερό έχω ακόμα ένα θεματάκι, γιατί δεν πετυχαίνω τις ώρες...
Η Δόμπολη είναι οι άνθρωποί της.
Προσωπικά αισθάνομαι πολύ τυχερή που μένω στη Δ' πτέρυγα(όλοι οι τρελοί είναι εκεί, βλ. παραπάνω) και όχι σε καμία Α' που είναι νεκροταφείο και δεν μπορείς να μιλήσεις ή να κάνεις σεξ σαν ζώο.
Εδώ τα 'χω τακιμιάξει με τους διπλανούς μου. Η Δήμητρα από δίπλα σε κάθε γιορτή μου φτιάχνει ευχετήρια καρτούλα και με τον Αλέξη(ο άλλος διπλανός) κάθε Πέμπτη αράζουμε στο μπαλκονάκι, που το χουμε από κοινού, και πίναμε μπυρόνια χαζεύοντας τη θέα. Ευτυχία αυτές οι Πέμπτες!
Και έχω και την Ειρήνη εδώ.
Συν το ότι όλο το προσωπικό μας φροντίζει. Καθαρίζουν 3 φορές την ημέρα τις τουαλέτες και καθημερινά το πρωί όλους τους κοινόχρηστους χώρους. Το δε θυρωρείο και οι μάγειρες μας έχουν σαν παιδιά τους! Μας ξέρουν με τα μικρά μας και τον κωδικό μας(για το φαγητό). Μας προσέχουν. Άλλη φάση.
Και τα παιδιά(οι εστιακοί) καλά είναι. Παιδιά! Καλή φάση, καλά παιδιά τα περισσότερα.
Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να μην περάσεις καλά ή να μην κοινωνικοποιηθείς στη Δόμπολη.
Η Δόμπολη είναι ιδέα.
Υπάρχουν και άλλες εστίες, αλλά δεν είναι έτσι. Η Δόμπολη αγκαλιάζει τα παιδιά της, τα κάνει δικά της. Δεν είναι απλά μια ακόμα εστία, η Δόμπολη είναι θρησκεία.
Και εγώ πιστεύω στη δύναμή της.
Η Δόμπολη είναι πράγμα ιερό.
Δεν είναι απλά ένα σπίτι.
Είναι το σπίτι μου. Το σπίτι μας.
Είναι ένας χώρος ελεύθερης δράσης, από τις καλύτερες μορφές κοινοβίου.
Τη Δόμπολη τη λατρεύω. (Φυσικά, γιατί χωρίς αυτή, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα σπούδαζα Γιάννενα)
Φταίει το φρεσκομαγειρεμένο λαχταριστό φαγητάκι κάθε μέρα.
Παστίτσιο, μουσακάς, σουβλάκια, γύρος, κάθε Δευτέρα και Παρασκευή πίτσα, κάθε Κυριακή χάμπουργκερ ή τσίζμπεργκερ, τηγανιτή πατάτα και άγιος ο Θεός. Αλλά και μακαρονάδες με όλων των ειδών τις σάλτσες. Και σαλάτες ολόφρεσκες. Και γλυκό κάθε Παρασκευή. Κοτόπουλα, χοιρινά, μοσχάρια, αρνιά έχουν την τιμητική τους κάθε Σαββατοκύριακο. Και ότι άλλο φανταστείς και λαχταράς!
Είναι τόσο καλό που παραλίγο να ερωτευτώ τον Παναγιώτη(ένας από τους μάγειρες).
Φταίει ο αέρας της εστίας.
Η μυρωδιά του χόρτου δηλαδή. Σκέτη ευωδία.
Και η φασαρία στους διαδρόμους. Όλοι έχουν woofer και μας τα σπάνε όλη μέρα. Γιατί όλη νύχτα μου τα σπάει ο Στράτος που κάνει πρόβα με όλη τη μπάντα το πρόγραμμα που παίζουν στο νυχτερινό μαγαζί που εμφανίζονται... (Να φέρνεις άνθρωπο να τον κοιμήσεις και επειδή δεν έχει συνηθίσει να πετάγεται από το θόρυβο ξημερώματα!)
Περπατάς πρωί-μεσημέρι-βράδυ-ξημερώματα και δεν είσαι μόνος. Όλο και κάποιος κυκλοφορεί στους διαδρόμους, για τουαλέτα, για λέσχη, για κυλικείο, για βλακεία, οι σκύλοι. Ναι εδώ στην εστία είμαστε πολύ φιλόζωοι. Ότι αδέσποτο ξέφυγε από το Πανεπιστήμιο το "υιοθέτησε" η Δόμπολη.
Φταίει η θέα από το δωμάτιο.
Το σπίτι μου(η εστία) είναι χτισμένο στην κορυφή. Το δωμάτιο βλέπει όλο τον κάμπο.
Βουνά χιονισμένα, την κεντρική οδό, το Πανεπιστήμιο, ανατολή και δύση!
Σε μια πόλη που υποφέρει από βροχοπτώσεις, με ξυπνάει κάθε πρωί το γαλάζιο του ουρανό την ώρα της ανατολής και το φως που εισβάλει από τις χαραμάδες από το στόρι.
Είναι απίστευτο να σε ξυπνάει το φως.
Είναι απίστευτη, επίσης, η θέα από το δωμάτιο. Ένας φίλος είχε πει ότι καλώ τα γκομενάκια για να τους δείξω τη θέα για να τα μαγέψω.
Η Δόμπολη είναι πάρτι!
Όχι μόνο τα live και τα πάρτι που διοργανώνει(τα καλύτερα της πόλης το λένε όλοι άλλωστε!!!).
Είναι η ίδια μια μεγάλη οικογένεια με πολλά πολλά παιδάκια που θεωρούνται ενήλικα. Οπότε μπορούν να κάνουν και περισσότερες βλακείες!
Ξέρεις τι είναι να μένεις με 400 άτομα της ηλικίας σου? Παράδεισος!
Η συνταγή της επιτυχίας για διασκέδαση καλοπέραση και μαζική δράση.
Η Δόμπολη είναι ζωντανή, έχει ψυχή και σώμα.
Η Δόμπολη λόγω του συλλόγου της των οικότροφων λαμβάνει δραστικά πρωταγωνιστικό ρόλο στο (κοινωνικο)πολιτικό σκηνικό της πόλης. Ο σύλλογος της έχει άλλοτε διεκδικήσει με καταλήψεις διάφορα αιτήματα στο πέρασμα των χρόνων.
Ναι το 80% της εστίας (99% από αυτούς που δεν κρύβονται στα δωμάτιά τους) είναι αναρχο-αριστεροί. Με το κυλικείο της Δόμπολης υποκατάληψη και αυτοδιαχειριζόμενο, και μέχρι πρόσφατα αρκετά ενεργό και βοηθητικό και εξυπηρετικό με ιδιαίτερα χαμηλές τιμές(προνόμιο για τους οικότροφους, που ούτως ή άλλως δεν έχουν την οικονομική άνεση για να πληρώνουν 2,00€ το τοστ, ενώ στο κυλικείο έχει 0,70€-0,90€).
Η Δόμπολη βολεύει.
Κοστίζει μόνο 50€ το χρόνο(για τους πολύτεκνους είναι τζάμπα!) και έχεις ένα ολοδικό σου δωμάτιο με κρεβάτι, γραφείο, καρέκλα και νεροχύτη. Αν είσαι τυχερός παίρνεις και ντουζιέρα. Προσωπικά δεν έχω. "Πώς μπορείς?", ακούω από μερικούς. Συνηθίζεις... Έπειτα, τυχαίνουν περιστατικά να ανοίξεις την πόρτα για να πετάξεις τα σκουπίδια και τσουπ! Βλέπεις το μαναράκι να περνά με την πετσετούλα ημίγυμνο με τις πλατάρες για να κάνει το μπανάκι του...ε!! Όσο να πεις σου φτιάχνει τη διάθεση!!!
Βέβαια με έχουν πιάσει και μένα με τις πετσέτες από το μπάνιο και το μαλλί σαν ταλιμπάν με τη πετσέτα. Συμβαίνουν και αυτά.
Όσο για το internet, βάλαν από το Σεπτέμβρη Wifi σε όλη την εστία. Καλά εγώ έχω και καλώδιο(να ναι καλά ο Στέφανος).
Επιπλέον, είναι δίπλα στο κέντρο. Καλά όχι και μέσα αλλά μπορείς σε μια βραδινή έξοδο να επιστρέψεις με τα πόδια.
Και από ζέστη δόξα τω Θεώ να λέμε, γιατί ορισμένες φορές μέχρι που σκάμε!
Μόνο με το ζεστό νερό έχω ακόμα ένα θεματάκι, γιατί δεν πετυχαίνω τις ώρες...
Η Δόμπολη είναι οι άνθρωποί της.
Προσωπικά αισθάνομαι πολύ τυχερή που μένω στη Δ' πτέρυγα(όλοι οι τρελοί είναι εκεί, βλ. παραπάνω) και όχι σε καμία Α' που είναι νεκροταφείο και δεν μπορείς να μιλήσεις ή να κάνεις σεξ σαν ζώο.
Εδώ τα 'χω τακιμιάξει με τους διπλανούς μου. Η Δήμητρα από δίπλα σε κάθε γιορτή μου φτιάχνει ευχετήρια καρτούλα και με τον Αλέξη(ο άλλος διπλανός) κάθε Πέμπτη αράζουμε στο μπαλκονάκι, που το χουμε από κοινού, και πίναμε μπυρόνια χαζεύοντας τη θέα. Ευτυχία αυτές οι Πέμπτες!
Και έχω και την Ειρήνη εδώ.
Συν το ότι όλο το προσωπικό μας φροντίζει. Καθαρίζουν 3 φορές την ημέρα τις τουαλέτες και καθημερινά το πρωί όλους τους κοινόχρηστους χώρους. Το δε θυρωρείο και οι μάγειρες μας έχουν σαν παιδιά τους! Μας ξέρουν με τα μικρά μας και τον κωδικό μας(για το φαγητό). Μας προσέχουν. Άλλη φάση.
Και τα παιδιά(οι εστιακοί) καλά είναι. Παιδιά! Καλή φάση, καλά παιδιά τα περισσότερα.
Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να μην περάσεις καλά ή να μην κοινωνικοποιηθείς στη Δόμπολη.
Η Δόμπολη είναι ιδέα.
Υπάρχουν και άλλες εστίες, αλλά δεν είναι έτσι. Η Δόμπολη αγκαλιάζει τα παιδιά της, τα κάνει δικά της. Δεν είναι απλά μια ακόμα εστία, η Δόμπολη είναι θρησκεία.
Και εγώ πιστεύω στη δύναμή της.
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 13, 2015
Χρόνια πολλά!
Χρόνια πολλά σε αυτά που μας γεμίζουν.
Σε αυτά που μας παθιάζουν και μας καυλώνουν.
Σε όλα τα καλοκαίρια και τις ακρογιαλιές. Σε όλα τα βραδινά μπάνια, τις νυχτερινές εξόδους μέχρι το χάραμα.
Σε όλες τις θάλασσες τις καθαρές με τα κρυστάλλινα νερά τα παγωμένα.
Στο χαμόγελό σου και την αλμύρα των μαλλιών σου.
Στις αγκαλιές και τα φιλιά.
Στο χάδι σου και τις καληνύχτες.
Στο χιόνι που πέφτει σαν ευλογία από τον ουρανό.
Χρόνια πολλά στα απρόσμενα!
Στις εκπλήξεις τις ευχάριστες. Αλλά και τις δυσάρεστες.
Σε όλα αυτά που ταράζουν τις ζωές μας και φέρνουν τον κόσμο τούμπα.
Σε κάθε αλλαγή σχεδίου. Σε κάθε κυνήγι ονείρου.
Χρόνια πολλά στο καλό φαγητό!
Στις λαχταριστές μπουκιές που χαρίζουν στιγμές παραδεισένιες στον ουρανίσκο μας!
Στα τσικνίσματα,στις σούπες τις σπιτικές, στα πικάντικα και τα γλυκά!
Στα χέρια της γιαγιάς και της μάνας.
Χρόνια πολλά στις φωτογραφίες που μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο!
Στις παλιές μας δόξες. Σε αυτά που ζήσαμε όλα, και σε αυτά που τελικά δεν ήρθαν.
Σε αυτά που μάθαμε και σε αυτά που πράξαμε!
Σε κάθε επιλογή, κάθε αφορμή και παρότρυνση.
Στο λόγο του πατέρα και του αδερφού.
Χρόνια πολλά στον ουρανό και τον αέρα!
Στα πουλιά που πετούν και στα δελφίνια του νερού.
Στη γη τη γόνιμη και τα δέντρα!
Στο χώμα που μυρίζει από τη βροχή και στα σοκάκια τα στενά.
Χρόνια πολλά στην ελευθερία!
Στην ομορφιά του αδάμαστου, την γοητεία του άφταστου και τη μεγαλοσύνη του άγριου.
Στο δίκαιο και στο ισότιμο.
Χρόνια πολλά στο σήμερα!
Στη στιγμή που είναι μαγική και διαρκεί αιώνια.
Στο νερό που τρέχει και στον ήλιο που δύει κάθε δειλινό.
Χρόνια πολλά σε σένα!
Και σε μένα. Και στους δικούς σου. Και στην υγεία μας.
Χρόνια πολλά στη ζωή!
Στην κάθε αναπνοή, στο κάθε καρδιοχτύπι. Σε κάθε βλεφάρισμα και βλέμμα.
Χρόνια πολλά στον έρωτα που βρίσκεται παντού και ζει μέσα μας!
Σε αυτά που μας παθιάζουν και μας καυλώνουν.
Σε όλα τα καλοκαίρια και τις ακρογιαλιές. Σε όλα τα βραδινά μπάνια, τις νυχτερινές εξόδους μέχρι το χάραμα.
Σε όλες τις θάλασσες τις καθαρές με τα κρυστάλλινα νερά τα παγωμένα.
Στο χαμόγελό σου και την αλμύρα των μαλλιών σου.
Στις αγκαλιές και τα φιλιά.
Στο χάδι σου και τις καληνύχτες.
Στο χιόνι που πέφτει σαν ευλογία από τον ουρανό.
Χρόνια πολλά στα απρόσμενα!
Στις εκπλήξεις τις ευχάριστες. Αλλά και τις δυσάρεστες.
Σε όλα αυτά που ταράζουν τις ζωές μας και φέρνουν τον κόσμο τούμπα.
Σε κάθε αλλαγή σχεδίου. Σε κάθε κυνήγι ονείρου.
Χρόνια πολλά στο καλό φαγητό!
Στις λαχταριστές μπουκιές που χαρίζουν στιγμές παραδεισένιες στον ουρανίσκο μας!
Στα τσικνίσματα,στις σούπες τις σπιτικές, στα πικάντικα και τα γλυκά!
Στα χέρια της γιαγιάς και της μάνας.
Χρόνια πολλά στις φωτογραφίες που μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο!
Στις παλιές μας δόξες. Σε αυτά που ζήσαμε όλα, και σε αυτά που τελικά δεν ήρθαν.
Σε αυτά που μάθαμε και σε αυτά που πράξαμε!
Σε κάθε επιλογή, κάθε αφορμή και παρότρυνση.
Στο λόγο του πατέρα και του αδερφού.
Χρόνια πολλά στον ουρανό και τον αέρα!
Στα πουλιά που πετούν και στα δελφίνια του νερού.
Στη γη τη γόνιμη και τα δέντρα!
Στο χώμα που μυρίζει από τη βροχή και στα σοκάκια τα στενά.
Χρόνια πολλά στην ελευθερία!
Στην ομορφιά του αδάμαστου, την γοητεία του άφταστου και τη μεγαλοσύνη του άγριου.
Στο δίκαιο και στο ισότιμο.
Στα ταξίδια! Αυτά του μυαλού και τα άλλα του σώματος. Σε όλα τα ταξίδια τα όμορφα.
Στη στιγμή που είναι μαγική και διαρκεί αιώνια.
Στο νερό που τρέχει και στον ήλιο που δύει κάθε δειλινό.
Χρόνια πολλά σε σένα!
Και σε μένα. Και στους δικούς σου. Και στην υγεία μας.
Χρόνια πολλά στη ζωή!
Στην κάθε αναπνοή, στο κάθε καρδιοχτύπι. Σε κάθε βλεφάρισμα και βλέμμα.
Τρίτη, Ιανουαρίου 27, 2015
Ο γελοίος
Κάποτε με ρώτησαν γιατί γράφω.
Γιατί όταν έχω κάτι μέσα μου να με καίει, δεν μπορώ να το πιάσω και να το βγάλω έξω μονομιάς με το μιλητό. Ενώ αν το σιγοτραγουδήσω γράφοντας για αυτό, κάπως κοπάζει μέσα μου.
Αυτή τη φορά είναι επειδή θέλω να ανάψει η φωτιά. Γιατί σαν πολύ ήσυχα δέχτηκα την μαλακία σου.
Δεν φταις εσύ που είναι μπουρδέλο το κεφάλι σου. Δικαίωμά σου να σκέφτεσαι όπως θες.
Όμως αγάπη μου, δεν μπορείς να παίζεις με τους άλλους. Και όταν σου ζητάω να μου ξεκαθαρίσεις τη θέση σου, να το κάνεις μπαλάκι από συνάντηση σε συνάντηση γιατί δεν σε βολεύουν τ' άστρα.
Και είναι απαράδεκτο από τη μεριά σου, όταν σε ρωτάω αν παίζει κάτι άλλο να πας να με βγάλεις τρελή, επειδή δεν έχεις τα αρχίδια να αντιμετωπίσεις την κατάσταση σαν άντρας.
Επίσης, δεν φταις που δεν ενδιαφέρεσαι.
Φταις όμως, που είχες δώσει την εντύπωση ότι το προσπαθείς από τη μεριά σου. Και που όταν άλλαξε αυτό, δεν ειδοποίησες για να κανονίζω και γω την πορεία μου. Φταις όταν δεν κόβεις το δέσιμο.
Είχα γνωρίσει μαλάκες και μαλάκες στη ζωή μου.
Άλλοι μου φέρθηκαν άσχημα, άλλοι προσπάθησαν να εκμεταλευτούν το συναίσθημά μου για δικούς τους σκοπούς, άλλοι με έβλεπαν μόνο σαν τρύπα δηλωμένα.
Άλλοι μεγαλύτεροι με ωριμότητα 14χρονου που ενδιαφέρονταν μόνο να πηδήξουν, άλλοι μικρότεροι με μεγάλα λόγια που δεν σκόπευαν να κάνουν πράξη.
Ο καθένας με την πετριά του.
Όμως εσύ...
Για σένα έλεγα, πάνω από όλα, ότι είσαι καλό παιδί, καλή ψυχή ρε αδερφέ. Ένιωθα ασφαλής γιατί δεν είχες κακία μέσα σου.
Έμαθα πράγματα και θάματα μαζί σου!
Έμαθα για παράδειγμα, ότι μπορεί κάποιον να τον θες για καβάτζα και να κανονίζεις ταξίδι μαζί του, να κάνεις σχέδια για το μέλλον.
Όπως επίσης έμαθα, ότι αν δεν φτάσεις έναν άνθρωπο στο αμήν, δεν παραδέχεται την ενοχή του. Και πως όταν το κάνει, το έγκλημα για αυτόν δεν υφίσταται εξ' αρχής. Δεν νιώθει ότι έχει κάνει κάτι λάθος.
Μα το σημαντικότερο, ότι ένα καλό παιδί είναι ικανό να κοροϊδεύει τον συνομιλητή του, αν τον συμφέρει καλύτερα. Χωρίς ντροπή και ενοχή. Ξανά και ξανά.
Δεν ήξερα μέχρι τώρα, πόσο μαλάκες μπορεί να γίνουν τα θολωμένα παιδιά.
Δεν ξαναγράφω για σένα.
Σάββατο, Ιανουαρίου 24, 2015
Δεν άντεξες.
Πάγωσα. Σα να φυγε όλο το μεθύσι της βραδιάς μονομιάς.
Με άδειαζαν σιγά σιγά τα λόγια σου. Κρύο έμπαινε μέσα.
Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιάνα μας προδώσουν…
Άρχισε να τρέμει η φωνή και τα πόδια μου.
Μη νομίζεις πως τα μάτια σου δεν είχαν προδώσει από καιρό, όσα τα χείλη σου μου λέγαν.
Λογική εξήγηση σε θέματα παράλογα.
Eγκατέλειψες στη μέση.
…και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά
απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες
παιδικές ευπιστίες…
Είναι αυτά που δεν ήρθαν, που ποθήσαμε πιο πολύ.
Και όταν τα περιμένεις... Αχ, τι απογοήτευση, από την προσδοκία.
Η πλατεία θα μείνει έρημησα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή
λίγη επιείκεια
της την αρνήθηκαν.
Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιάνα μας προδώσουν…
Δίχως ωραία βλέμματα.
Δίχως παιδικά όνειρα να με ξεγαλάσουνε.
Παρασκευή, Ιανουαρίου 16, 2015
Ζητείται αθώος
Ζω με κάτι θηρία που το βράδυ παίζουν δυνατά τις μουσικές τους.
Κρύβεται ο Ρωμαίος από την Ιουλιέτα του, γιατί σαν ειδωθούν και φανερωθεί ο έρωτας, θα πρέπει να θανατωθεί, στην ιδέα πως δεν μπορούν να είναι μαζί..
Όποιος δεν αντέχει χειμώνες, δεν αξίζει καλοκαίρια.
Είναι στη φύση του έρωτα να φλερτάρει με το θάνατο.
Ένα βλέμμα, μια συνάρτηση και μια παρτίδα σκάκι.
Ένα φως, ένα σανίδι και μια κουβέντα.
Η ζωή είναι σαν τα σίριαλ: Όταν δεν έχει καινούργια επεισόδια βλέπεις ξανά και ξανά τις επαναλήψεις...
Ποιο μέλλον συζητάς, αν το παρόν δεν αντέξεις?
Η αγάπη είναι σαν ένα σχοινί. Απ' τη στιγμή που ο ένας μπει στη ζωή του άλλου απλώνεται ένα σκοινί μεταξύ τους που τους δένει. Τους κρατά κοντά μέχρι να γνωριστούν καλά και αναπτυχθεί εμπιστοσύνη. Άπαξ και αγαπηθούν, το σχοινί είναι έτοιμο να κοπεί, γιατί πλέον μπορούν να ζουν και από μακριά αγαπημένοι.
Η αγάπη είναι σαν ένα σχοινί κομμένο. Η αγάπη είναι ελευθερία.
Η αγάπη είναι σαν ένα σχοινί κομμένο. Η αγάπη είναι ελευθερία.
Άσε με να ακουμπήσω λίγο από το σκοτάδι στον ώμο σου.
Να καταλάβεις, και να σε εμπιστευτώ.
Να μπορέσει να μπει φως στο κενό
Να σ'αγαπήσω.
Πάω να πετάξω τα σκουπίδια και ξανάρχομαι..