Αλήθεια τόσο δύσκολο είναι;
Ξέρεις τι εννοώ.
Φήμες λένε ότι η ευτυχία είναι ουτοπία.
Κάποιες άλλες μιλούν για την πραγματικότητα του φανταστικού κόσμου.
Λένε, πως μόνο αυτός είναι πραγματικός.
Πως μόνο τα δικά μας είναι τα αληθινά.
Πως μόνο όταν δεν φοβόμαστε τολμάμε να ονειρευτούμε.
Γιατί ακόμα και αν κοιμόμαστε με ανασφάλεια, ξυπνάμε από εφιάλτες.
Και δεν κοιμόμαστε τα βράδια, και δεν ξυπνάμε τα πρωινά.
Ποιος κόσμος είναι πραγματικός;
Είναι αυτό που βλέπεις εσύ ή αυτό που βλέπουν οι άλλοι;
Είναι αυτό που μπορεί να δει ο καθένας;
Γιατί τα μωρά δεν είναι δυστυχισμένα;
Γιατί ως ενήλικοι χρειαζόμαστε ένα λόγο για να είμαστε χαρούμενοι;
Έχουμε υιοθετήσει τα αρνητικά, τα κατάπιαμε αμάσητα.
Σαν να παλεύουμε για να αποδείξουμε ότι αξίζει να ζούμε.
Σαν να μην ξέρουμε να ζούμε, λες και είναι κάτι που μαθαίνεται.
Γιατί δεν ξέρουμε να περνάμε καλά, ουσιαστικά καλά.
Δεν μας γεμίζει κάτι.
Και δεν ξέρω αν φταίει ότι συμβιβαζόμαστε με πολύ λίγα ή αν δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα.
Η απληστία στο αίμα το ανθρώπινο.
Χρειαζόμαστε ένα λόγο για να είμαστε χαρούμενοι,
ένα γκόμενο για να είμαστε ερωτευμένοι
και μια οικογένεια για να εισπράττουμε αγάπη.
Λες και η ζωή δεν τα περιέχει όλα από μόνη της.
Δεν έχω καταλάβει αν δεν κοιτάμε ή αν δεν βλέπουμε.
Τι έχει αξία, και μέχρι πότε.
Γιατί ο κόσμος καλοκαιριάτικα δεν χαίρεται τον ήλιο και προσδοκεί τις βροχές.
Αλήθεια δεν είναι τόσο δύσκολο.
Απλά φοράμε λάθος γυαλιά.
Νομίζουμε ότι ο κόσμος θολώνει ή μαυρίζει ενώ φταίνε τα γυαλιά που φοράμε.
Είναι απλό, δεν κοιτάμε σωστά.
Δεν φταίνε τα μάτια μας, αλλά το πρίσμα που φιλτάρει τον κόσμο που κοιτάμε.
Ξέρεις τι εννοώ.
Φήμες λένε ότι η ευτυχία είναι ουτοπία.
Κάποιες άλλες μιλούν για την πραγματικότητα του φανταστικού κόσμου.
Λένε, πως μόνο αυτός είναι πραγματικός.
Πως μόνο τα δικά μας είναι τα αληθινά.
Πως μόνο όταν δεν φοβόμαστε τολμάμε να ονειρευτούμε.
Γιατί ακόμα και αν κοιμόμαστε με ανασφάλεια, ξυπνάμε από εφιάλτες.
Και δεν κοιμόμαστε τα βράδια, και δεν ξυπνάμε τα πρωινά.
Ποιος κόσμος είναι πραγματικός;
Είναι αυτό που βλέπεις εσύ ή αυτό που βλέπουν οι άλλοι;
Είναι αυτό που μπορεί να δει ο καθένας;
Γιατί τα μωρά δεν είναι δυστυχισμένα;
Γιατί ως ενήλικοι χρειαζόμαστε ένα λόγο για να είμαστε χαρούμενοι;
Έχουμε υιοθετήσει τα αρνητικά, τα κατάπιαμε αμάσητα.
Σαν να παλεύουμε για να αποδείξουμε ότι αξίζει να ζούμε.
Σαν να μην ξέρουμε να ζούμε, λες και είναι κάτι που μαθαίνεται.
Γιατί δεν ξέρουμε να περνάμε καλά, ουσιαστικά καλά.
Δεν μας γεμίζει κάτι.
Και δεν ξέρω αν φταίει ότι συμβιβαζόμαστε με πολύ λίγα ή αν δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα.
Η απληστία στο αίμα το ανθρώπινο.
Χρειαζόμαστε ένα λόγο για να είμαστε χαρούμενοι,
ένα γκόμενο για να είμαστε ερωτευμένοι
και μια οικογένεια για να εισπράττουμε αγάπη.
Λες και η ζωή δεν τα περιέχει όλα από μόνη της.
Δεν έχω καταλάβει αν δεν κοιτάμε ή αν δεν βλέπουμε.
Τι έχει αξία, και μέχρι πότε.
Γιατί ο κόσμος καλοκαιριάτικα δεν χαίρεται τον ήλιο και προσδοκεί τις βροχές.
Αλήθεια δεν είναι τόσο δύσκολο.
Απλά φοράμε λάθος γυαλιά.
Νομίζουμε ότι ο κόσμος θολώνει ή μαυρίζει ενώ φταίνε τα γυαλιά που φοράμε.
Είναι απλό, δεν κοιτάμε σωστά.
Δεν φταίνε τα μάτια μας, αλλά το πρίσμα που φιλτάρει τον κόσμο που κοιτάμε.
