Έχουμε μια αντιπαράθεση βραδιάτικα.
Λοιπόν αγαπητέ,
ναι τα λόγια είναι αέρας. Κούφιο αεράκι της στιγμής, που όπως κάθε αεράκι είναι άυλο και δεν το βλέπεις. Το πολύ πολύ να φέρει μαζί του μια μυρωδιά από φρεσκοψημένο κέικ και να σε κάνει να το λιγουρευτείς ή να παρασύρει τη βροχή κάτω από την ομπρέλα σου.
Αεράκι είναι τα λόγια. Τυφώνες τα κάνουμε όμως.
Ποτέ οι σιωπές δεν πληγώνουν καλέ μου.
Η σιωπή είναι έμπρακτη απόδειξη της αδιαφορίας του άλλου. ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΞΗ.
Λαμβάνει χώρα σε πραγματικό χρόνο και για αυτό δεν πονάει τόσο. Είναι πράξη, είναι ξεκάθαρο. Μπορεί να μην σ'αρέσει αλλά το δέχεσαι. Βέβαια ορισμένες φορές δηλώνει απλά τη δειλία του να ξεκαθαρίσει τη θέση του. Και πάλι όμως και αυτό είναι κάτι που το χεις μπροστά σου, το βλέπεις, και κυρίως το βλέπουν και οι φίλοι σου, και μπορείς να τους κλαφτείς και να βαρεθείς μετά από λίγο καιρό και να είναι όλα καλά.
Αλλάααααααααα
Αλλά όχι, ακόμα και στο ότι κλαίγεσαι φταίνε κάποια λόγια.
Φταίει το ότι εσύ - ναι πάλι εσύ φταις - πίστεψες πως το αεράκι θα φέρει μαζί του και ένα κομμάτι κέικ. Κάθεσαι και βασίζεσαι σε λόγια που υπόνονται σε στιγμές ενθουσιασμού από ανθρώπους που θέλουν να χαρούν χωρίς να χουν συναίσθηση της υπόσχεσης που δίνουν - το ότι πρέπει πριν ανοίξουμε το στοματάκι να βουτάμε τη γλώσσα στο μυαλό.
Κακώς.
Φτιάχνεις ιστορίες του μυαλού μετά. Αλλιώς τα 'πλασσες στον κόσμο σας το φανταστικό και αλλιώς τα βλέπεις να πραγματοποιούνται. Άλλα περίμενες και αλλιώς σου βγαίνουν ή ακόμα χειρότερα δεν βγαίνουν καν.
Ήθελα καιρό τώρα να γράψω για αυτούς που φεύγουν χωρίς αντίο.
Τώρα κατάλαβα πως δεν γίνεται, γιατί δεν μπορώ να τους κατηγορήσω για ένα δικαίωμα που τους παραχώρησα εγώ η ίδια.
Δεν φταίνε αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν την ευχέρεια που τους έδωσα να κάνουν ότι γουστάρουν στη ζωή μου και να κλείνουν έτσι απλά την πόρτα πίσω τους δίχως αντίο. Ή να μην τηρούν λόγια και υποσχέσεις.
Και έρχεσαι εσύ μετά να μου πεις πως "φταίει η σιωπή" και νια νια νια νια δεν με παίζουν τα παιδιά και η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν οι φίλενάδες τής.
Εσύ φταις μικρή Ελένη, γιατί αν ήσουν μεγάλη θα ξερες να δίνεις βάση στις πράξεις των ανθρώπων και να μην ενθουσιάζεσαι τόσο όταν οι άλλοι λένε αυτά που θες να ακούσεις.
Θα 'χες μάθει την πραγματική αξία από το αεράκι, δεν θα περίμενες τα πανιά σου να φουσκώσει και να σε φτάσει μοναχό του μέχρι την Ιθάκη.
Λοιπόν αγαπητέ,
ναι τα λόγια είναι αέρας. Κούφιο αεράκι της στιγμής, που όπως κάθε αεράκι είναι άυλο και δεν το βλέπεις. Το πολύ πολύ να φέρει μαζί του μια μυρωδιά από φρεσκοψημένο κέικ και να σε κάνει να το λιγουρευτείς ή να παρασύρει τη βροχή κάτω από την ομπρέλα σου.
Αεράκι είναι τα λόγια. Τυφώνες τα κάνουμε όμως.
Ποτέ οι σιωπές δεν πληγώνουν καλέ μου.
Η σιωπή είναι έμπρακτη απόδειξη της αδιαφορίας του άλλου. ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΞΗ.
Λαμβάνει χώρα σε πραγματικό χρόνο και για αυτό δεν πονάει τόσο. Είναι πράξη, είναι ξεκάθαρο. Μπορεί να μην σ'αρέσει αλλά το δέχεσαι. Βέβαια ορισμένες φορές δηλώνει απλά τη δειλία του να ξεκαθαρίσει τη θέση του. Και πάλι όμως και αυτό είναι κάτι που το χεις μπροστά σου, το βλέπεις, και κυρίως το βλέπουν και οι φίλοι σου, και μπορείς να τους κλαφτείς και να βαρεθείς μετά από λίγο καιρό και να είναι όλα καλά.
Αλλάααααααααα
Αλλά όχι, ακόμα και στο ότι κλαίγεσαι φταίνε κάποια λόγια.
Φταίει το ότι εσύ - ναι πάλι εσύ φταις - πίστεψες πως το αεράκι θα φέρει μαζί του και ένα κομμάτι κέικ. Κάθεσαι και βασίζεσαι σε λόγια που υπόνονται σε στιγμές ενθουσιασμού από ανθρώπους που θέλουν να χαρούν χωρίς να χουν συναίσθηση της υπόσχεσης που δίνουν - το ότι πρέπει πριν ανοίξουμε το στοματάκι να βουτάμε τη γλώσσα στο μυαλό.
Κακώς.
Φτιάχνεις ιστορίες του μυαλού μετά. Αλλιώς τα 'πλασσες στον κόσμο σας το φανταστικό και αλλιώς τα βλέπεις να πραγματοποιούνται. Άλλα περίμενες και αλλιώς σου βγαίνουν ή ακόμα χειρότερα δεν βγαίνουν καν.
Ήθελα καιρό τώρα να γράψω για αυτούς που φεύγουν χωρίς αντίο.
Τώρα κατάλαβα πως δεν γίνεται, γιατί δεν μπορώ να τους κατηγορήσω για ένα δικαίωμα που τους παραχώρησα εγώ η ίδια.
Δεν φταίνε αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν την ευχέρεια που τους έδωσα να κάνουν ότι γουστάρουν στη ζωή μου και να κλείνουν έτσι απλά την πόρτα πίσω τους δίχως αντίο. Ή να μην τηρούν λόγια και υποσχέσεις.
Και έρχεσαι εσύ μετά να μου πεις πως "φταίει η σιωπή" και νια νια νια νια δεν με παίζουν τα παιδιά και η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν οι φίλενάδες τής.
Εσύ φταις μικρή Ελένη, γιατί αν ήσουν μεγάλη θα ξερες να δίνεις βάση στις πράξεις των ανθρώπων και να μην ενθουσιάζεσαι τόσο όταν οι άλλοι λένε αυτά που θες να ακούσεις.
Θα 'χες μάθει την πραγματική αξία από το αεράκι, δεν θα περίμενες τα πανιά σου να φουσκώσει και να σε φτάσει μοναχό του μέχρι την Ιθάκη.
