Από πού θα ξεκινήσεις;
Δεν θυμάμαι, κάπως συνειρμικά γίνεται η αρχή συνήθως αλλά δεν τη βρίσκω τώρα.
Δεν είναι πολύ ωραία η φωνή του; <3
Είναι ωραίο τραγούδι. Και τι θα πεις;
Τι σημαίνει για σένα το σκέφτομαι και γράφω;
Έτσι λέγαμε την έκθεση ιδεών στο Δημοτικό. Να σου πω ποτέ δεν είχα καταλάβει τι έπρεπε να κάνω. Δεν μου χε δείξει κάποιος πως ξεκινάς, τι λες μετά και με τι τελειώνεις. Πολύ αφηρημένα μας τα άφηναν αυτοί οι φιλόλογοι...
Νομίζω την αρχή απλά την νιώθεις, όταν πάει να γίνει.
Κατάλαβα δεν πρόκειται να συγκεντρωθείς. Έχεις το θέμα;
Όχι. Δεν το χω.
Ξέρω τι πρέπει να γράψω, αλλά δεν μου βγαίνει.
Τι είναι;
Δεν είναι κάτι, απλά δεν ξεκινάω. Δεν θέλω να κάνω γενικά πράγματα τελευταία.
Θέλω να μαι πιο άπραγη, ήσυχη. Έχω πράγματα να σκεφτώ και να προχωρήσω κάποιες νοήσεις.
Γιατί; σου προκαλεί τόση αναστάτωση η πράξη;
Ίσως να κουράστηκα από το χειμώνα. Δεν ξέρω, ίσως απλά να καθυστερώ.
Α ναι, όπως έκανες πάλι πρόσφατα, που προσπαθούσες να μην προχωράς, απλά να κυλάει ο χρόνος.
Αλλά γιατί λες ότι θες να προχωρήσεις και δεν κάνεις κάτι ...(την διακόπτει)
Ναι ξέρω, με φοβίζει λίγο.
Θα σου πω τι γίνεται. Άκουγα το τραγούδι.
Μάλλον άκου όλη τη φάση.
Ήμουν από το πρωί έξω. Από καφέ σε καφέ και μετά για λαν. Από το πρωί μέχρι τις 2.30 το βράδυ. Κάπου στις 3 γυρίσαμε σπίτι.
Όταν μπαίνω σε λαν λίγο χάνομαι. Απομακρύνομαι από τα άλλα και είναι μόνο το παιχνίδι εκείνη τη στιγμή και ο ήρωάς μου. Κάποια στιγμή αρχίζω και κουράζομαι, συνήθως μετά τις 7 ώρες. Εκεί είναι που έχει περάσει και η ώρα για ύπνο οπότε μπαίνω σε μια άλλη κατάσταση. Επικοινωνώ καλύτερα με... εμένα. Είναι σαν να χω πιει πολύ, αλλά έχοντας πλήρη συνείδηση. Εκεί λοιπόν είναι που παίρνω πιο ειλικρινείς απαντήσεις από τον εαυτό μου σχετικά με αυτά που με ταλαιπωρούν ακόμα γιατί δεν τα χω ξεπεράσει.
Εκεί λοιπόν, εκείνη την ώρα, είναι που βγαίνουν οι μεγάλες αλήθειες. Τις μικρές ώρες μου βγαίνουν όλα τα μεγάλα.
Εκείνη την ημέρα, γυρνώντας σπίτι τα παιδιά κοιμήθηκαν κατευθείαν και γω έμεινα ξύπνια να περιμένω το τρένο το πρώτο να φτάσει στο σταθμό. Και έβαλα να ακούσω αυτό το τραγούδι.
Και μιλούσα με μενα ψιθυριστά. Δεν άκουγα τι λέγαμε.
Μέχρι που κάποια στιγμή άκουσα μια χροιά μου γνώριμη, αυτή που μου χαϊδεύει τα μαλλιά πριν κοιμηθώ όταν είμαι μόνη.
- Γιατί σε ενοχλεί;
« Μα ... »,πήγα να βουρκώσω, σαν να βγαινε η αλήθεια από βαθιά με μια ανάσα βαριά
ήταν αυτό για μένα. « Είναι κρίμα που έγινε έτσι... »
- Ναι είναι... Αλλά είναι έτσι πια... Εσύ;
- Αυτό αξίζεις; Να πονάς για κάτι που έγινε και δεν μπορείς να κάνεις κάτι να το αλλάξεις;
Μα ότι και να κάνεις εκείνο δεν αλλάζει.
- Ναι το ξέρω πως δεν αλλάζει. Και δεν θέλω να με πληγώνω με αυτή τη θύμηση αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι έγινε έτσι.
Και αν άλλο παράδεισο, καλύτερο από αυτό δεν ξανανταμώσω;
Ξέρεις η ιστορία αυτή που λέει το τραγούδι μου χει συμβεί.
Στο μαγικό νησί, ένα τρελό καλοκαίρι, κάτι ηλιοβασιλέματα, μαγεία στα βλέμματα και ταξίδια πολλά για ένα συναίσθημα που με έκαιγε.
Όμως έχουν συμβεί και άλλες ιστορίες αγάπης, όπως αυτά που κάνουμε για τους ανθρώπους μας καθημερινά και όσα τολμούμε να δείξουμε για αυτά μας γαργαλάν τα σωθικά.
Γιατί να είναι κάτι πιο σημαντικό από κάτι άλλο;
Μα γιατί δεν το έχεις πια.
Και τι πάει να πει αυτό;
Πάει να πει, ότι φοβάσαι πως σαν αυτό δεν θα ματαβρείς. Πώς έτσι ωραία δεν θα ναι ποτέ ξανά.
Μα και αυτό γιατί σε θλίβει; Τίποτα από μόνο του δεν είναι χαρωπό ή θλιμμένο. Όλα λόγο έχουν. Τι λόγο έχεις εσύ;
Εγώ;
Εγώ προσπαθώ να βρω τι λάθος έχω κάνει. Γιατί κάποια παρανόηση έχει γίνει για να κολλάω κάπου που θέλησα να φύγω.
Είναι το βάρος του αποχωρισμού που σου μοιάζει αβάσταχτο.
Όμως είναι και κάτι άλλο. Όταν αυτό που έχω και είναι ωραίο δεν μου φτάνει, και βλέπω ότι δεν θα μου φτάνει, το διώχνω. Δεν μπορώ τα λίγα στη ζωή μου.
Αλλά μετά με πιάνει η θλίψη του αποχωρισμού, και συνάμα με αυτή η τρέλα η παλιά ότι δεν θα μου αξιωθεί κάτι πιο κοντά σε αυτό που επιθυμεί η ψυχή μου, ό,τι τελικά δεν αξίζω και πολύ.
Σαν μικρό παιδί που το μαλώνει η μαμά με μια ξυλιά στα χέρια, για να μάθει πια και να μην ξανακάνει αταξία.
Μαλώνω τον εαυτό μου που πετάει ευκαιρίες. Άσχετα αν θέλω κάτι άλλο.
Τον τιμωρώ με τύψεις γιατί δεν πιστεύω αρκετά σε αυτό που είμαι. Στο ότι τελικά καλά πράττω, ότι και αν είναι αυτό. Βιαστικά με το πρώτο συναισθηματικό βάρος καταλογίζω την επαιτιότητα στον εαυτό μου, ότι εγώ φταίω, εγώ κάτι δεν έκανα καλά, η κακιά Ε.
Τι φταίει, δεν αγαπάς τον εαυτό σου;
Δεν είναι αυτό. Είναι ότι είχα μάθει να τον αντιμετωπίζω έτσι, να τον αμφισβητώ. Και τώρα το να πιστέψω σε αυτόν και ότι αξίζει ακόμα καλύτερα πράγματα δεν είναι ό,τι πιο εύκολο.
Ξέρεις οι περισσότεροι που χωρίζουν από κάτι δυνατό το παθαίνουν αυτό.
Εγώ το παθαίνω με όλες σχεδόν τις επιλογές μου. Τις αμφισβητώ, όχι την ώρα που πραγματοποιούνται, αλλά μετά. Όσο σίγουρη είμαι τη στιγμή που κάτι πράττω τόσο ανασφαλείς και ανίσχυρη αισθάνομαι μετά.
Και τι σκοπεύεις να κάνεις τώρα;
Δεν ξέρω τι θα κάνω. Λογικά θα τα αλλάξω όλα όταν ξεκινήσω να πράττω ξανά. Για αυτό και να καθυστερώ. Μου φαντάζει μεγάλη η αλλαγή και διστάζω να τη σηκώσω.
Για πόσο καιρό θα σαι έτσι;
Για όσο χρειαστεί. Όσο περισσότερο μπορώ για την ακρίβεια.
Άρα μήπως και πάλι κάτι φοβάσαι και δειλιάζεις;
Ξες, δεν είναι εύκολο να γκρεμίζεις κόσμους κάθε μέρα.
Αλλάζω μέρα με τη μέρα αλλά το κάνω σιωπηλά.
Δεν έχω ανάγκη να δείξω και να δειχτώ.
Είναι περίοδος όπου έχω μεγάλο αυτοσεβασμό και χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Είναι επειδή είμαι (πλέον) στο "σωστό" δρόμο, αλλά δεν έχω φτάσει ακόμα σε κάποιο αρεστό σημείο.
Θα σε ενοχλεί το ίδιο τώρα; Τώρα που ξέρεις γιατί σε ενοχλεί;
Θα με ενοχλεί, αλλά ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο.
Ένα κομμάτι λυτρώθηκε.
