Αποδεικνύεται με Μαθηματικά, όχι από αυτά που σου μαθαν στο σχολείο.
Είναι ανώτερα, κάτι σαν φιλοσοφία.
Το ένα από μόνο του ισούται με το μηδέν.
Το ένα από μόνο του, χωρίς να είναι κοινωνικοποιημένο σε κάποιο κόσμο άλλων ομοίων του δεν έχει τη δυνατότητα να μεγαλώσει ή να μικρύνει, να συγκριθεί με άλλα και να αντιληφθεί τη θέση του στον κόσμο.
Ένα πράγμα από μόνο του, δεν κάνει διαφορά αν έχει αξία ενός ή καμία.
Από μόνο του το ένα, χωρίς το περιβάλλον του, δεν έχει υπόσταση.
Το δύο
Το δύο λοιπόν, είναι μετά το ένα. Έτσι ορίζεται.
Πρέπει από το ένα να προχωρήσουμε προς τα θετικά για να βρεθούμε στο δύο.
Είναι όταν μία μονάδα και μία άλλη έχουν ενωθεί, έχουν προστεθεί και έτσι φτιάχνουν μαζί το δύο.
Και το δύο μπορεί να ισούται με μηδέν - η ένωση δύο μονάδων δίνει πολλά δυνατά αποτελέσματα.
Αλλά μπορεί να ισούται και με άπειρο. Και εδώ είναι η μαγεία.
Γιατί το δύο, ανάλογα τον κόσμο στον οποίο δρουν οι δύο μονάδες μπορεί να ξεφύγει από τα πλαίσια της λογικής.
Το άθροισμα δύο μονάδων μπορεί να αποφέρει αποτέλεσμα που θα απέχει πάντα από το τίποτα, μαζί του δεν θα ταυτίζεται ποτέ.
Η πρόσθεση δύο μονάδων μπορεί να ισούται με τον κόσμο όλο, αυτόν που ζούσε η κάθε μονάδα ξεχωριστά πιο πριν, και αυτόν που θα μπορούσε να ζήσει κάθε μονάδα οπουδήποτε, μόνη της ή με παρέα όλες τις μονάδες του κόσμου.
Αρκεί να επιλέξουμε κατάλληλα τις δύο μονάδες, τη σχέση που τις συνδέει και τον κοινό τους κόσμο.
Έτσι λοιπόν ξέρεις πια πως μπορεί το ένα ισούται με μηδέν, και το δύο με άπειρο.
Τα Μαθηματικά φρόντισαν για αυτό, να σου διδάξουν πως τα πράγματα έχουν το χρώμα που θα διαλέξεις. Σου δίνουν τη δυνατότητα να επιλέξεις κάθε φορά διαφορετικό χρώμα για τη κάθε σχέση σου, όπως άπειρα αποτελέσματα μπορεί να δώσει η πρόσθεση δύο μονάδων, ανάλογα τον κόσμο μέσα στον οποίο θα ζήσει η σχέση τους.
Είναι ανώτερα, κάτι σαν φιλοσοφία.
Το ένα από μόνο του ισούται με το μηδέν.
Το ένα από μόνο του, χωρίς να είναι κοινωνικοποιημένο σε κάποιο κόσμο άλλων ομοίων του δεν έχει τη δυνατότητα να μεγαλώσει ή να μικρύνει, να συγκριθεί με άλλα και να αντιληφθεί τη θέση του στον κόσμο.
Ένα πράγμα από μόνο του, δεν κάνει διαφορά αν έχει αξία ενός ή καμία.
Από μόνο του το ένα, χωρίς το περιβάλλον του, δεν έχει υπόσταση.
Το δύο
Το δύο λοιπόν, είναι μετά το ένα. Έτσι ορίζεται.
Πρέπει από το ένα να προχωρήσουμε προς τα θετικά για να βρεθούμε στο δύο.
Είναι όταν μία μονάδα και μία άλλη έχουν ενωθεί, έχουν προστεθεί και έτσι φτιάχνουν μαζί το δύο.
Και το δύο μπορεί να ισούται με μηδέν - η ένωση δύο μονάδων δίνει πολλά δυνατά αποτελέσματα.
Αλλά μπορεί να ισούται και με άπειρο. Και εδώ είναι η μαγεία.
Γιατί το δύο, ανάλογα τον κόσμο στον οποίο δρουν οι δύο μονάδες μπορεί να ξεφύγει από τα πλαίσια της λογικής.
Το άθροισμα δύο μονάδων μπορεί να αποφέρει αποτέλεσμα που θα απέχει πάντα από το τίποτα, μαζί του δεν θα ταυτίζεται ποτέ.
Η πρόσθεση δύο μονάδων μπορεί να ισούται με τον κόσμο όλο, αυτόν που ζούσε η κάθε μονάδα ξεχωριστά πιο πριν, και αυτόν που θα μπορούσε να ζήσει κάθε μονάδα οπουδήποτε, μόνη της ή με παρέα όλες τις μονάδες του κόσμου.
Αρκεί να επιλέξουμε κατάλληλα τις δύο μονάδες, τη σχέση που τις συνδέει και τον κοινό τους κόσμο.
Έτσι λοιπόν ξέρεις πια πως μπορεί το ένα ισούται με μηδέν, και το δύο με άπειρο.
Τα Μαθηματικά φρόντισαν για αυτό, να σου διδάξουν πως τα πράγματα έχουν το χρώμα που θα διαλέξεις. Σου δίνουν τη δυνατότητα να επιλέξεις κάθε φορά διαφορετικό χρώμα για τη κάθε σχέση σου, όπως άπειρα αποτελέσματα μπορεί να δώσει η πρόσθεση δύο μονάδων, ανάλογα τον κόσμο μέσα στον οποίο θα ζήσει η σχέση τους.
