Υπάρχουν κάποιες αποφάσεις που είναι για πάντα.
Δεν το 'ξερα. Αλήθεια, όταν βρέθηκα στο δίλημμα δεν φανταζόμουν ποτέ ότι κάποια πράξη μου θα είχε αποτέλεσμα ΜΗ ΑΝΤΙΣΤΡΕΠΤΟ για πάντα. Για πάντα... Για όλη την υπόλοιπη ζωή μου.
Δεν ήξερα μέχρι τότε, ότι η ζωή έχει και τη σοβαρή της πλευρά.
Λίγο πολύ σαν πλάκα έπαιρνα τα περισσότερα, θετικά και αρνητικά.
Από κείνη τη στιγμή κατάλαβα. Δεν μπορείς να παίζεις, όπως θες. Έχει κανόνες το παιχνίδι.
Τέλος πάντων, δεν θα σας μιλήσω για αυτό (ακόμα).
Το πρόβλημά μου είναι ότι έχω φρικάρει.
Δεν ήταν η απόφαση που πήρα, που άλλαξε τη ζωή μου.. Ήταν όλα αυτά που αναγκάστηκα να δω, όλα αυτά που μπροστά μου στεκόταν, και τώρα σαν να μπήκαν στη θέση τους. Μα εκεί που κάθισαν, σήκωσαν κάποια άλλα.
Και γω είχα υπολογίσει το γεύμα μου για αυτά που καθόταν πριν..
Καταλαβαίνεις τώρα γιατί βασανίζομαι? Όχι, γιατί σε έδιωξα, αλλά γιατί όταν έκλεισα την πόρτα, το σπίτι μου είχε γεμίσει, ενώ για χρόνια άδειο το θεωρούσα.
Και πλέον άδειο δεν θέλω να το ξαναδώ.
Γιατί για χρόνια στη ζωή μου ήμουν εγώ μονάχα. Άσχετα αν είχα και φίλους και αδερφούς και ανθρώπους δίπλα μου να με στηρίζουν. Ήμουν μόνη. Έτσι ένιωθα.
Μέχρι που πριν από μια βδομάδα συνειδητοποίησα ότι έχω οικογένεια.
Ναι, χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 2 δεκαετίες... Και ότι έχω φίλους και ανθρώπους δικούς μου, που σαν την σάρκα μου θα παλέψουν μαζί μου για να σηκώσω τα βάρη μου και να επουλώσω τις πληγές μου.
Ήταν εντυπωσιακή ανακάλυψη!
Έπειτα, η απόφαση πάρθηκε με γνώμονα τη φροντίδα και την αγάπη για τον εαυτό μου.
Οπότε για να μπορέσω να αποφασίσω, και να μην μετανιώνω(!) μετά, μου βγήκε η ψυχή. Πραγματικά.
Βγήκε όλο μου το είναι στην επιφάνεια, για να αντιμετωπίσω υπεύθυνα την επόμενη ημέρα. Για να μείνω ικανοποιημένη από τον εαυτό μου.
Το ήξερα ότι δεν θα ήμουν το ίδιο μετά. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο...
Και δεν ήταν.
Ξύπνησα την Τρίτη μετά τη νάρκωση και δεν μπορούσα να επανέλθω.
Είχαν χάσει το νόημά τους όλα τα "ανόητα" της ζωής.
Όλα αυτά που είχα δομήσει τόσα χρόνια από το μηδέν,
η σχολή μου, η δουλειά μου που είναι τόσο υπέροχη και δημιουργική,
οι δραστηριότητές μου που μου απορροφούσαν όλο το χρόνο,
το supermanλίκι που λέει ο Θανάσης... δεν το άντεχα πια.
Ήθελα να ζήσω.
Και το να ζήσω πια σήμαινε να είμαι δίπλα σε αυτούς που αγαπώ.
Να μην τρέχω τόσο πολύ.
Να μην καταπιάνομαι με 10 πράγματα αντί για 2 επειδή απλά μπορώ να τα φέρω εις πέρας.
Δεν μπορώ άλλο πια. Δεν είμαι η ίδια. Κλοτσάω στην καθημερινότητά μου! Δεν μ'αρέσει.
Δεν είμαι εγώ αυτή. Δεν μπορώ άλλο την υπερβολή.
Δεν κερδίζει αυτός με τις περισσότερες επιτυχίες. Πάντα το 'ξερα, τώρα το βιώνω.
Θέλω λίγο να ηρεμήσω.
Να τα αφήσω όλα και να είμαι μαζί με τα αδέρφια μου.
Να βγαίνουμε μαζί και να κάνω σαν 5χρονο και να μαλώνουμε.
Να είμαι με τη γιαγιά μου, που δεν θα την έχω για πάντα.
Να κάτσω να φτιάξω έναν κόσμο από την αρχή. Με αυτούς που έμειναν μετά την καταστροφή, σαν βάση μου.
Να φτιάξω ένα κόσμο που δεν θα ντροπιάζει την καρδιά μου. Και που θα αντικατοπτρίζει όλα αυτά που αγαπώ, και θα τα χει ψηλά σε περίοπτη θέση, να οδηγούν τα όνειρα και τα θέλω μου.
Και ψηλότερα από όλους τον εαυτό μου. Να βάζω τη φροντίδα του σαν προϋπόθεση σε κάθε μου επιλογή.
Δεν μπορώ πια να τρέχω όλη μέρα για πράγματα που με ικανοποιούν.
Δεν μπορώ πια να ασχοληθώ με ανθρώπους που μου τελείωσαν.
Δεν μπορώ πια να ζήσω λες και δεν έγινε τίποτα.
Έγινε. Πέθανα. Και ξαναγεννήθηκα. Και δεν είμαι η ίδια πια.
Και δεν μπορώ να ζήσω όπως πριν.
Υ.Γ. ...και αν πάλι υπερβάλλω?
.
Δεν το 'ξερα. Αλήθεια, όταν βρέθηκα στο δίλημμα δεν φανταζόμουν ποτέ ότι κάποια πράξη μου θα είχε αποτέλεσμα ΜΗ ΑΝΤΙΣΤΡΕΠΤΟ για πάντα. Για πάντα... Για όλη την υπόλοιπη ζωή μου.
Δεν ήξερα μέχρι τότε, ότι η ζωή έχει και τη σοβαρή της πλευρά.
Λίγο πολύ σαν πλάκα έπαιρνα τα περισσότερα, θετικά και αρνητικά.
Από κείνη τη στιγμή κατάλαβα. Δεν μπορείς να παίζεις, όπως θες. Έχει κανόνες το παιχνίδι.
Τέλος πάντων, δεν θα σας μιλήσω για αυτό (ακόμα).
Το πρόβλημά μου είναι ότι έχω φρικάρει.
Δεν ήταν η απόφαση που πήρα, που άλλαξε τη ζωή μου.. Ήταν όλα αυτά που αναγκάστηκα να δω, όλα αυτά που μπροστά μου στεκόταν, και τώρα σαν να μπήκαν στη θέση τους. Μα εκεί που κάθισαν, σήκωσαν κάποια άλλα.
Και γω είχα υπολογίσει το γεύμα μου για αυτά που καθόταν πριν..
Καταλαβαίνεις τώρα γιατί βασανίζομαι? Όχι, γιατί σε έδιωξα, αλλά γιατί όταν έκλεισα την πόρτα, το σπίτι μου είχε γεμίσει, ενώ για χρόνια άδειο το θεωρούσα.
Και πλέον άδειο δεν θέλω να το ξαναδώ.
Γιατί για χρόνια στη ζωή μου ήμουν εγώ μονάχα. Άσχετα αν είχα και φίλους και αδερφούς και ανθρώπους δίπλα μου να με στηρίζουν. Ήμουν μόνη. Έτσι ένιωθα.
Μέχρι που πριν από μια βδομάδα συνειδητοποίησα ότι έχω οικογένεια.
Ναι, χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 2 δεκαετίες... Και ότι έχω φίλους και ανθρώπους δικούς μου, που σαν την σάρκα μου θα παλέψουν μαζί μου για να σηκώσω τα βάρη μου και να επουλώσω τις πληγές μου.
Ήταν εντυπωσιακή ανακάλυψη!
Έπειτα, η απόφαση πάρθηκε με γνώμονα τη φροντίδα και την αγάπη για τον εαυτό μου.
Οπότε για να μπορέσω να αποφασίσω, και να μην μετανιώνω(!) μετά, μου βγήκε η ψυχή. Πραγματικά.
Βγήκε όλο μου το είναι στην επιφάνεια, για να αντιμετωπίσω υπεύθυνα την επόμενη ημέρα. Για να μείνω ικανοποιημένη από τον εαυτό μου.
Το ήξερα ότι δεν θα ήμουν το ίδιο μετά. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο...
Και δεν ήταν.
Ξύπνησα την Τρίτη μετά τη νάρκωση και δεν μπορούσα να επανέλθω.
Είχαν χάσει το νόημά τους όλα τα "ανόητα" της ζωής.
Όλα αυτά που είχα δομήσει τόσα χρόνια από το μηδέν,
η σχολή μου, η δουλειά μου που είναι τόσο υπέροχη και δημιουργική,
οι δραστηριότητές μου που μου απορροφούσαν όλο το χρόνο,
το supermanλίκι που λέει ο Θανάσης... δεν το άντεχα πια.
Ήθελα να ζήσω.
Και το να ζήσω πια σήμαινε να είμαι δίπλα σε αυτούς που αγαπώ.
Να μην τρέχω τόσο πολύ.
Να μην καταπιάνομαι με 10 πράγματα αντί για 2 επειδή απλά μπορώ να τα φέρω εις πέρας.
Δεν μπορώ άλλο πια. Δεν είμαι η ίδια. Κλοτσάω στην καθημερινότητά μου! Δεν μ'αρέσει.
Δεν είμαι εγώ αυτή. Δεν μπορώ άλλο την υπερβολή.
Δεν κερδίζει αυτός με τις περισσότερες επιτυχίες. Πάντα το 'ξερα, τώρα το βιώνω.
Θέλω λίγο να ηρεμήσω.
Να τα αφήσω όλα και να είμαι μαζί με τα αδέρφια μου.
Να βγαίνουμε μαζί και να κάνω σαν 5χρονο και να μαλώνουμε.
Να είμαι με τη γιαγιά μου, που δεν θα την έχω για πάντα.
Να κάτσω να φτιάξω έναν κόσμο από την αρχή. Με αυτούς που έμειναν μετά την καταστροφή, σαν βάση μου.
Να φτιάξω ένα κόσμο που δεν θα ντροπιάζει την καρδιά μου. Και που θα αντικατοπτρίζει όλα αυτά που αγαπώ, και θα τα χει ψηλά σε περίοπτη θέση, να οδηγούν τα όνειρα και τα θέλω μου.
Και ψηλότερα από όλους τον εαυτό μου. Να βάζω τη φροντίδα του σαν προϋπόθεση σε κάθε μου επιλογή.
Δεν μπορώ πια να τρέχω όλη μέρα για πράγματα που με ικανοποιούν.
Δεν μπορώ πια να ασχοληθώ με ανθρώπους που μου τελείωσαν.
Δεν μπορώ πια να ζήσω λες και δεν έγινε τίποτα.
Έγινε. Πέθανα. Και ξαναγεννήθηκα. Και δεν είμαι η ίδια πια.
Και δεν μπορώ να ζήσω όπως πριν.
Υ.Γ. ...και αν πάλι υπερβάλλω?
