Στον κόσμο τούτο τον φτηνό,
που όλα εκ του Παραδείσου πέσαν
και προς της κολάσεως τα σκυλιά οδεύουν
Λίγοι αντιστέκονται
από το κίνημα της μαϊμούς
"να μοιάξουμε για να συμπάσχουμε"
Για αυτό και οι λίγοι ανησυχούν
πως κάτι λάθος πράττουν
αβεβαιότητα και αμφισβήτηση
βλέπουν παντού
όπου πατούν και όπου βρεθούν
γιατί το άγνωστο φοβίζει τους δειλούς
Γιατί δεν μοιάζουν με τους άλλους
σαν κανένα άλλο όμοιοι δεν είναι
τον δρόμο τους μόνοι τον φτιάχνουν
με χαμόγελο στα χείλη και φτερά στα πόδια
χωρίς κανένα ξεναγό σπουδαγμένο
να τους δείχνει το σίγουρο δρόμο το σωστό
που πα εκεί που παν κι άλλοι..
Για μονοπάτια αδιάβατα κινούν
με το ένστικτο μπροστά
στο μέρος των ονείρων τους
σε μέρη άγνωστα
για γη και ουρανό
διαφορετικά από την κόλαση των άλλων
Ανθρωπάκο
που κάθεσαι ήσυχος στα λιμνίσια σου νερά
καθώς η θάλασσα σε φοβίζει
που παραπέρα από την πόλη σου δεν πας
και το άγνωστο σε τρομάζει
άγεις και φέρεσαι
στον κόσμο σου το γυάλινο
τον από χρόνια παλιά φτιαγμένο
που χει ψαράκια στο νερό
στον αέρα ένα πουλί μονάχο
μια ντουζίνα ανθρώπους στη γη
τα γεγονότα της ζωής σου αυτά τα καθορίζουν
και παραπέρα ρούπι δεν κουνάς
γιατί το άγνωστο σε φοβίζει
δεν ξες πως να συμπεριφερθείς
σε κάτι που δεν είναι όπως έχεις συνηθίσει
Τι αν εσύ τους αμφισβητείς
και το έργο τους περιγελάς
αυτοί έχουν το σθένος που λαχταράς
να κάνουν αυτά που συ δεν μιλείς
μήπως και στην θέα τους τρομάξεις
