Μεταξύ του 1ου ξυπνητηριού(στην περίπτωση που πήγαινα για μάθημα) και του 2ου (για να προλάβω το πρωινό). Καμιά μισή ωρίτσα απόσταση.
Ξύπνησα θέλοντας τόσο πολύ - μια πραγματικά ακαταμάχητη επιθυμία - να γευτώ το φιλί σου.
Σε είδα στον ύπνο μου.
Κανονικά όπως είμαστε κάθε μέρα, χαλαρά με μια υποβόσκουσα ερωτική ένταση να πλανάται στον αέρα να μαγνητίζει τις στιγμές, να κάνει ακατάλληλες όταν αγκαλιαζόμαστε -αραιά και πού- για καμιά φωτογραφία τάχα.
Και κάπου εκεί λέει ήρθε η στιγμή - στο όνειρο ήταν τόσο εύκολο να οδηγηθώ σε αυτή - και φιληθήκαμε. Ήταν τόσο απαλό το φιλί σου, σαν βελούδο που χάιδευε το πρόσωπό μου, σαν αεράκι ζεστό, που αν το αισθανώσουν καλύτερα μια μυρωδιά, ένα άρωμα έσερνε μαζί του. Σαν μελωδία. Μια υπέροχη συμφωνία, ένα πάγωμα του χρόνου σε μια παρθένα νιότη, στη μοναδική γέννηση, στην αρμονία των σωμάτων και των ψυχών.
Και έτσι ωραία όπως σε φιλούσα σμίξαν και τα χέρια μας μαζί και γίναμε αχώριστοι.
Δεν ήθελε πια ούτε ο ένας ούτε ο άλλος αλλού να πάει. - Τόσο όμορφα και ωραία και αβίαστα. Έτσι ήμασταν. -
Και κάπου εκεί πέρασε το μισαωράκι, άνοιξα τα μάτια και χάθηκες.
Μα μου έμεινε η επιθυμία -τώρα πια πώς μπορώ να της κρυφτώ;.
να θέλω τόσο πολύ
κάποια στιγμή
να γευτώ το φιλί σου
..κι ας τελειώσει εκεί.
