Ήταν Μάιος. Δυο χρόνια μαζί.
Σε ένα μήνα θα συγκατοικούσαμε, πριν ένα μήνα είχαμε πάρει την απόφαση.
Ακριβώς εκεί στη μέση.
Πήγα ένα ταξίδι στην Αθήνα, για κάτι δουλειές. Μετά από χρόνια, δυο χρόνια και, έμενα ξανά στο σπίτι του κολλητού μου. Εκεί στα γνώριμα στενάκια που σβαρνούσα παλιά. Πολύ παλιά.
Όλο και όλο 2-3 μέρες ταξίδι. Λίγο πριν την Μεγάλη Εξεταστική.
Σκεφτόμουν πάλι αυτόν, που τη σκέψη μου δεν αποχωρίζεται. Σκεφτόμουν το γάμο του με τη καλή του, πως θα αντιδρούσε αν ήμουν και γω εκεί, ότι θα θελα να πάω..
Και θυμήθηκα το δικό μου Bachelor Party, που το απωθημένο μου με υπέταξε.
To bachelor του Μάη του '12
Ήταν εκείνο το βράδυ το τελευταίο.
Δεν είχα ενημερώσει κανέναν για την άφιξη μου, και σχεδόν είχε φτάσει η ώρα της επιστροφής. Μα το έμαθαν. Κάποιος με είδε και μετά κάποιος το επιβεβαίωσε.
Δεν είπαμε τίποτα. Εσύ, δεν ήθελες να μιλήσεις. Ήταν πολύς ο καιρός. Τα μαλλιά είχαν μακρύνει και τα πρόσωπα μοιάζαν διαφορετικά. Δεν αναγνώριζε πολλά η όψη. Είχαν χαθεί στη λήθη οι μνήμες οι δικές μας.
Μα το σώμα θυμάται. Και έτσι η αγκαλιά έγινε αχώριστη. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Αφού έτσι είχαμε μάθει με ενωμένα τα χέρια να κάνουμε τα πάντα. Να σμίγουμε τα χέρια, να κοιτιόμαστε, να μην λέμε τίποτα και όμως να τα χουμε πει όλα. Να μαστε μαζί. Ένα μαζί περίεργο, δίχως εξήγηση και αιτιολόγηση.
Αυθόρμητα και αβίαστα, σαν από φυσικού. Σαν έτσι να έπρεπε να ήμασταν και καθόλου αλλιώς.
Το απωθημένο φυγείν αδύνατο.
Στο 'χα πει πως ήμουν εντάξει απέναντί σου, από την αρχή μέχρι τέλους.
Μα ήταν για να φύγω. Το δικό μας το χτίζαμε εμείς, δεν ήταν για να γίνει.
Μα και το απωθημένο δεν είναι για να κρατήσει.
