Είναι ιδέα.
Η Δόμπολη είναι πράγμα ιερό.
Δεν είναι απλά ένα σπίτι.
Είναι το σπίτι μου. Το σπίτι μας.
Είναι ένας χώρος ελεύθερης δράσης, από τις καλύτερες μορφές κοινοβίου.
Τη Δόμπολη τη λατρεύω. (Φυσικά, γιατί χωρίς αυτή, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα σπούδαζα Γιάννενα)
Φταίει το φρεσκομαγειρεμένο λαχταριστό φαγητάκι κάθε μέρα.
Παστίτσιο, μουσακάς, σουβλάκια, γύρος, κάθε Δευτέρα και Παρασκευή πίτσα, κάθε Κυριακή χάμπουργκερ ή τσίζμπεργκερ, τηγανιτή πατάτα και άγιος ο Θεός. Αλλά και μακαρονάδες με όλων των ειδών τις σάλτσες. Και σαλάτες ολόφρεσκες. Και γλυκό κάθε Παρασκευή. Κοτόπουλα, χοιρινά, μοσχάρια, αρνιά έχουν την τιμητική τους κάθε Σαββατοκύριακο. Και ότι άλλο φανταστείς και λαχταράς!
Είναι τόσο καλό που παραλίγο να ερωτευτώ τον Παναγιώτη(ένας από τους μάγειρες).
Φταίει ο αέρας της εστίας.
Η μυρωδιά του χόρτου δηλαδή. Σκέτη ευωδία.
Και η φασαρία στους διαδρόμους. Όλοι έχουν woofer και μας τα σπάνε όλη μέρα. Γιατί όλη νύχτα μου τα σπάει ο Στράτος που κάνει πρόβα με όλη τη μπάντα το πρόγραμμα που παίζουν στο νυχτερινό μαγαζί που εμφανίζονται... (Να φέρνεις άνθρωπο να τον κοιμήσεις και επειδή δεν έχει συνηθίσει να πετάγεται από το θόρυβο ξημερώματα!)
Περπατάς πρωί-μεσημέρι-βράδυ-ξημερώματα και δεν είσαι μόνος. Όλο και κάποιος κυκλοφορεί στους διαδρόμους, για τουαλέτα, για λέσχη, για κυλικείο, για βλακεία, οι σκύλοι. Ναι εδώ στην εστία είμαστε πολύ φιλόζωοι. Ότι αδέσποτο ξέφυγε από το Πανεπιστήμιο το "υιοθέτησε" η Δόμπολη.
Φταίει η θέα από το δωμάτιο.
Το σπίτι μου(η εστία) είναι χτισμένο στην κορυφή. Το δωμάτιο βλέπει όλο τον κάμπο.
Βουνά χιονισμένα, την κεντρική οδό, το Πανεπιστήμιο, ανατολή και δύση!
Σε μια πόλη που υποφέρει από βροχοπτώσεις, με ξυπνάει κάθε πρωί το γαλάζιο του ουρανό την ώρα της ανατολής και το φως που εισβάλει από τις χαραμάδες από το στόρι.
Είναι απίστευτο να σε ξυπνάει το φως.
Είναι απίστευτη, επίσης, η θέα από το δωμάτιο. Ένας φίλος είχε πει ότι καλώ τα γκομενάκια για να τους δείξω τη θέα για να τα μαγέψω.
Η Δόμπολη είναι πάρτι!
Όχι μόνο τα live και τα πάρτι που διοργανώνει(τα καλύτερα της πόλης το λένε όλοι άλλωστε!!!).
Είναι η ίδια μια μεγάλη οικογένεια με πολλά πολλά παιδάκια που θεωρούνται ενήλικα. Οπότε μπορούν να κάνουν και περισσότερες βλακείες!
Ξέρεις τι είναι να μένεις με 400 άτομα της ηλικίας σου? Παράδεισος!
Η συνταγή της επιτυχίας για διασκέδαση καλοπέραση και μαζική δράση.
Η Δόμπολη είναι ζωντανή, έχει ψυχή και σώμα.
Η Δόμπολη λόγω του συλλόγου της των οικότροφων λαμβάνει δραστικά πρωταγωνιστικό ρόλο στο (κοινωνικο)πολιτικό σκηνικό της πόλης. Ο σύλλογος της έχει άλλοτε διεκδικήσει με καταλήψεις διάφορα αιτήματα στο πέρασμα των χρόνων.
Ναι το 80% της εστίας (99% από αυτούς που δεν κρύβονται στα δωμάτιά τους) είναι αναρχο-αριστεροί. Με το κυλικείο της Δόμπολης υποκατάληψη και αυτοδιαχειριζόμενο, και μέχρι πρόσφατα αρκετά ενεργό και βοηθητικό και εξυπηρετικό με ιδιαίτερα χαμηλές τιμές(προνόμιο για τους οικότροφους, που ούτως ή άλλως δεν έχουν την οικονομική άνεση για να πληρώνουν 2,00€ το τοστ, ενώ στο κυλικείο έχει 0,70€-0,90€).
Η Δόμπολη βολεύει.
Κοστίζει μόνο 50€ το χρόνο(για τους πολύτεκνους είναι τζάμπα!) και έχεις ένα ολοδικό σου δωμάτιο με κρεβάτι, γραφείο, καρέκλα και νεροχύτη. Αν είσαι τυχερός παίρνεις και ντουζιέρα. Προσωπικά δεν έχω. "Πώς μπορείς?", ακούω από μερικούς. Συνηθίζεις... Έπειτα, τυχαίνουν περιστατικά να ανοίξεις την πόρτα για να πετάξεις τα σκουπίδια και τσουπ! Βλέπεις το μαναράκι να περνά με την πετσετούλα ημίγυμνο με τις πλατάρες για να κάνει το μπανάκι του...ε!! Όσο να πεις σου φτιάχνει τη διάθεση!!!
Βέβαια με έχουν πιάσει και μένα με τις πετσέτες από το μπάνιο και το μαλλί σαν ταλιμπάν με τη πετσέτα. Συμβαίνουν και αυτά.
Όσο για το internet, βάλαν από το Σεπτέμβρη Wifi σε όλη την εστία. Καλά εγώ έχω και καλώδιο(να ναι καλά ο Στέφανος).
Επιπλέον, είναι δίπλα στο κέντρο. Καλά όχι και μέσα αλλά μπορείς σε μια βραδινή έξοδο να επιστρέψεις με τα πόδια.
Και από ζέστη δόξα τω Θεώ να λέμε, γιατί ορισμένες φορές μέχρι που σκάμε!
Μόνο με το ζεστό νερό έχω ακόμα ένα θεματάκι, γιατί δεν πετυχαίνω τις ώρες...
Η Δόμπολη είναι οι άνθρωποί της.
Προσωπικά αισθάνομαι πολύ τυχερή που μένω στη Δ' πτέρυγα(όλοι οι τρελοί είναι εκεί, βλ. παραπάνω) και όχι σε καμία Α' που είναι νεκροταφείο και δεν μπορείς να μιλήσεις ή να κάνεις σεξ σαν ζώο.
Εδώ τα 'χω τακιμιάξει με τους διπλανούς μου. Η Δήμητρα από δίπλα σε κάθε γιορτή μου φτιάχνει ευχετήρια καρτούλα και με τον Αλέξη(ο άλλος διπλανός) κάθε Πέμπτη αράζουμε στο μπαλκονάκι, που το χουμε από κοινού, και πίναμε μπυρόνια χαζεύοντας τη θέα. Ευτυχία αυτές οι Πέμπτες!
Και έχω και την Ειρήνη εδώ.
Συν το ότι όλο το προσωπικό μας φροντίζει. Καθαρίζουν 3 φορές την ημέρα τις τουαλέτες και καθημερινά το πρωί όλους τους κοινόχρηστους χώρους. Το δε θυρωρείο και οι μάγειρες μας έχουν σαν παιδιά τους! Μας ξέρουν με τα μικρά μας και τον κωδικό μας(για το φαγητό). Μας προσέχουν. Άλλη φάση.
Και τα παιδιά(οι εστιακοί) καλά είναι. Παιδιά! Καλή φάση, καλά παιδιά τα περισσότερα.
Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να μην περάσεις καλά ή να μην κοινωνικοποιηθείς στη Δόμπολη.
Η Δόμπολη είναι ιδέα.
Υπάρχουν και άλλες εστίες, αλλά δεν είναι έτσι. Η Δόμπολη αγκαλιάζει τα παιδιά της, τα κάνει δικά της. Δεν είναι απλά μια ακόμα εστία, η Δόμπολη είναι θρησκεία.
Και εγώ πιστεύω στη δύναμή της.
Η Δόμπολη είναι πράγμα ιερό.
Δεν είναι απλά ένα σπίτι.
Είναι το σπίτι μου. Το σπίτι μας.
Είναι ένας χώρος ελεύθερης δράσης, από τις καλύτερες μορφές κοινοβίου.
Τη Δόμπολη τη λατρεύω. (Φυσικά, γιατί χωρίς αυτή, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα σπούδαζα Γιάννενα)
Φταίει το φρεσκομαγειρεμένο λαχταριστό φαγητάκι κάθε μέρα.
Παστίτσιο, μουσακάς, σουβλάκια, γύρος, κάθε Δευτέρα και Παρασκευή πίτσα, κάθε Κυριακή χάμπουργκερ ή τσίζμπεργκερ, τηγανιτή πατάτα και άγιος ο Θεός. Αλλά και μακαρονάδες με όλων των ειδών τις σάλτσες. Και σαλάτες ολόφρεσκες. Και γλυκό κάθε Παρασκευή. Κοτόπουλα, χοιρινά, μοσχάρια, αρνιά έχουν την τιμητική τους κάθε Σαββατοκύριακο. Και ότι άλλο φανταστείς και λαχταράς!
Είναι τόσο καλό που παραλίγο να ερωτευτώ τον Παναγιώτη(ένας από τους μάγειρες).
Φταίει ο αέρας της εστίας.
Η μυρωδιά του χόρτου δηλαδή. Σκέτη ευωδία.
Και η φασαρία στους διαδρόμους. Όλοι έχουν woofer και μας τα σπάνε όλη μέρα. Γιατί όλη νύχτα μου τα σπάει ο Στράτος που κάνει πρόβα με όλη τη μπάντα το πρόγραμμα που παίζουν στο νυχτερινό μαγαζί που εμφανίζονται... (Να φέρνεις άνθρωπο να τον κοιμήσεις και επειδή δεν έχει συνηθίσει να πετάγεται από το θόρυβο ξημερώματα!)
Περπατάς πρωί-μεσημέρι-βράδυ-ξημερώματα και δεν είσαι μόνος. Όλο και κάποιος κυκλοφορεί στους διαδρόμους, για τουαλέτα, για λέσχη, για κυλικείο, για βλακεία, οι σκύλοι. Ναι εδώ στην εστία είμαστε πολύ φιλόζωοι. Ότι αδέσποτο ξέφυγε από το Πανεπιστήμιο το "υιοθέτησε" η Δόμπολη.
Φταίει η θέα από το δωμάτιο.
Το σπίτι μου(η εστία) είναι χτισμένο στην κορυφή. Το δωμάτιο βλέπει όλο τον κάμπο.
Βουνά χιονισμένα, την κεντρική οδό, το Πανεπιστήμιο, ανατολή και δύση!
Σε μια πόλη που υποφέρει από βροχοπτώσεις, με ξυπνάει κάθε πρωί το γαλάζιο του ουρανό την ώρα της ανατολής και το φως που εισβάλει από τις χαραμάδες από το στόρι.
Είναι απίστευτο να σε ξυπνάει το φως.
Είναι απίστευτη, επίσης, η θέα από το δωμάτιο. Ένας φίλος είχε πει ότι καλώ τα γκομενάκια για να τους δείξω τη θέα για να τα μαγέψω.
Η Δόμπολη είναι πάρτι!
Όχι μόνο τα live και τα πάρτι που διοργανώνει(τα καλύτερα της πόλης το λένε όλοι άλλωστε!!!).
Είναι η ίδια μια μεγάλη οικογένεια με πολλά πολλά παιδάκια που θεωρούνται ενήλικα. Οπότε μπορούν να κάνουν και περισσότερες βλακείες!
Ξέρεις τι είναι να μένεις με 400 άτομα της ηλικίας σου? Παράδεισος!
Η συνταγή της επιτυχίας για διασκέδαση καλοπέραση και μαζική δράση.
Η Δόμπολη είναι ζωντανή, έχει ψυχή και σώμα.
Η Δόμπολη λόγω του συλλόγου της των οικότροφων λαμβάνει δραστικά πρωταγωνιστικό ρόλο στο (κοινωνικο)πολιτικό σκηνικό της πόλης. Ο σύλλογος της έχει άλλοτε διεκδικήσει με καταλήψεις διάφορα αιτήματα στο πέρασμα των χρόνων.
Ναι το 80% της εστίας (99% από αυτούς που δεν κρύβονται στα δωμάτιά τους) είναι αναρχο-αριστεροί. Με το κυλικείο της Δόμπολης υποκατάληψη και αυτοδιαχειριζόμενο, και μέχρι πρόσφατα αρκετά ενεργό και βοηθητικό και εξυπηρετικό με ιδιαίτερα χαμηλές τιμές(προνόμιο για τους οικότροφους, που ούτως ή άλλως δεν έχουν την οικονομική άνεση για να πληρώνουν 2,00€ το τοστ, ενώ στο κυλικείο έχει 0,70€-0,90€).
Η Δόμπολη βολεύει.
Κοστίζει μόνο 50€ το χρόνο(για τους πολύτεκνους είναι τζάμπα!) και έχεις ένα ολοδικό σου δωμάτιο με κρεβάτι, γραφείο, καρέκλα και νεροχύτη. Αν είσαι τυχερός παίρνεις και ντουζιέρα. Προσωπικά δεν έχω. "Πώς μπορείς?", ακούω από μερικούς. Συνηθίζεις... Έπειτα, τυχαίνουν περιστατικά να ανοίξεις την πόρτα για να πετάξεις τα σκουπίδια και τσουπ! Βλέπεις το μαναράκι να περνά με την πετσετούλα ημίγυμνο με τις πλατάρες για να κάνει το μπανάκι του...ε!! Όσο να πεις σου φτιάχνει τη διάθεση!!!
Βέβαια με έχουν πιάσει και μένα με τις πετσέτες από το μπάνιο και το μαλλί σαν ταλιμπάν με τη πετσέτα. Συμβαίνουν και αυτά.
Όσο για το internet, βάλαν από το Σεπτέμβρη Wifi σε όλη την εστία. Καλά εγώ έχω και καλώδιο(να ναι καλά ο Στέφανος).
Επιπλέον, είναι δίπλα στο κέντρο. Καλά όχι και μέσα αλλά μπορείς σε μια βραδινή έξοδο να επιστρέψεις με τα πόδια.
Και από ζέστη δόξα τω Θεώ να λέμε, γιατί ορισμένες φορές μέχρι που σκάμε!
Μόνο με το ζεστό νερό έχω ακόμα ένα θεματάκι, γιατί δεν πετυχαίνω τις ώρες...
Η Δόμπολη είναι οι άνθρωποί της.
Προσωπικά αισθάνομαι πολύ τυχερή που μένω στη Δ' πτέρυγα(όλοι οι τρελοί είναι εκεί, βλ. παραπάνω) και όχι σε καμία Α' που είναι νεκροταφείο και δεν μπορείς να μιλήσεις ή να κάνεις σεξ σαν ζώο.
Εδώ τα 'χω τακιμιάξει με τους διπλανούς μου. Η Δήμητρα από δίπλα σε κάθε γιορτή μου φτιάχνει ευχετήρια καρτούλα και με τον Αλέξη(ο άλλος διπλανός) κάθε Πέμπτη αράζουμε στο μπαλκονάκι, που το χουμε από κοινού, και πίναμε μπυρόνια χαζεύοντας τη θέα. Ευτυχία αυτές οι Πέμπτες!
Και έχω και την Ειρήνη εδώ.
Συν το ότι όλο το προσωπικό μας φροντίζει. Καθαρίζουν 3 φορές την ημέρα τις τουαλέτες και καθημερινά το πρωί όλους τους κοινόχρηστους χώρους. Το δε θυρωρείο και οι μάγειρες μας έχουν σαν παιδιά τους! Μας ξέρουν με τα μικρά μας και τον κωδικό μας(για το φαγητό). Μας προσέχουν. Άλλη φάση.
Και τα παιδιά(οι εστιακοί) καλά είναι. Παιδιά! Καλή φάση, καλά παιδιά τα περισσότερα.
Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να μην περάσεις καλά ή να μην κοινωνικοποιηθείς στη Δόμπολη.
Η Δόμπολη είναι ιδέα.
Υπάρχουν και άλλες εστίες, αλλά δεν είναι έτσι. Η Δόμπολη αγκαλιάζει τα παιδιά της, τα κάνει δικά της. Δεν είναι απλά μια ακόμα εστία, η Δόμπολη είναι θρησκεία.
Και εγώ πιστεύω στη δύναμή της.
