Τα γυαλιά του κόσμου μας.

Αλήθεια τόσο δύσκολο είναι;

Ξέρεις τι εννοώ.

Φήμες λένε ότι η ευτυχία είναι ουτοπία.
Κάποιες άλλες μιλούν για την πραγματικότητα του φανταστικού κόσμου.
Λένε, πως μόνο αυτός είναι πραγματικός.
Πως μόνο τα δικά μας είναι τα αληθινά.

Πως μόνο όταν δεν φοβόμαστε τολμάμε να ονειρευτούμε.
Γιατί ακόμα και αν κοιμόμαστε με ανασφάλεια, ξυπνάμε από εφιάλτες.
Και δεν κοιμόμαστε τα βράδια, και δεν ξυπνάμε τα πρωινά.


Ποιος κόσμος είναι πραγματικός;
Είναι αυτό που βλέπεις εσύ ή αυτό που βλέπουν οι άλλοι;
Είναι αυτό που μπορεί να δει ο καθένας;


Γιατί τα μωρά δεν είναι δυστυχισμένα;

Γιατί ως ενήλικοι χρειαζόμαστε ένα λόγο για να είμαστε χαρούμενοι;

Έχουμε υιοθετήσει τα αρνητικά, τα κατάπιαμε αμάσητα.
Σαν να παλεύουμε για να αποδείξουμε ότι αξίζει να ζούμε.
Σαν να μην ξέρουμε να ζούμε, λες και είναι κάτι που μαθαίνεται.
Γιατί δεν ξέρουμε να περνάμε καλά, ουσιαστικά καλά.
Δεν μας γεμίζει κάτι.
Και δεν ξέρω αν φταίει ότι συμβιβαζόμαστε με πολύ λίγα ή αν δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα.

Η απληστία στο αίμα το ανθρώπινο.

Χρειαζόμαστε ένα λόγο για να είμαστε χαρούμενοι,
ένα γκόμενο για να είμαστε ερωτευμένοι
και μια οικογένεια για να εισπράττουμε αγάπη.
Λες και η ζωή δεν τα περιέχει όλα από μόνη της.

Δεν έχω καταλάβει αν δεν κοιτάμε ή αν δεν βλέπουμε.
Τι έχει αξία, και μέχρι πότε.
Γιατί ο κόσμος καλοκαιριάτικα δεν χαίρεται τον ήλιο και προσδοκεί τις βροχές.

Αλήθεια δεν είναι τόσο δύσκολο.

Απλά φοράμε λάθος γυαλιά.
Νομίζουμε ότι ο κόσμος θολώνει ή μαυρίζει ενώ φταίνε τα γυαλιά που φοράμε.

Είναι απλό, δεν κοιτάμε σωστά.

Δεν φταίνε τα μάτια μας, αλλά το πρίσμα που φιλτάρει τον κόσμο που κοιτάμε.

Οι λίγοι και ο ανθρωπάκος

Στον κόσμο τούτο τον φτηνό,

που όλα εκ του Παραδείσου πέσαν

και προς της κολάσεως τα σκυλιά οδεύουν

Λίγοι αντιστέκονται

από το κίνημα της μαϊμούς

"να μοιάξουμε για να συμπάσχουμε"

Για αυτό και οι λίγοι ανησυχούν

πως κάτι λάθος πράττουν 

αβεβαιότητα και αμφισβήτηση

βλέπουν παντού

όπου πατούν και όπου βρεθούν

γιατί το άγνωστο φοβίζει τους δειλούς

Γιατί δεν μοιάζουν με τους άλλους 

σαν κανένα άλλο όμοιοι δεν είναι

τον δρόμο τους μόνοι τον φτιάχνουν

με χαμόγελο στα χείλη και φτερά στα πόδια

χωρίς κανένα ξεναγό σπουδαγμένο

να τους δείχνει το σίγουρο δρόμο το σωστό

που πα εκεί που παν κι άλλοι..

Για μονοπάτια αδιάβατα κινούν

με το ένστικτο μπροστά

στο μέρος των ονείρων τους 

σε μέρη άγνωστα

για γη και ουρανό

διαφορετικά από την κόλαση των άλλων

Ανθρωπάκο

που κάθεσαι ήσυχος στα λιμνίσια σου νερά

καθώς η θάλασσα σε φοβίζει

που παραπέρα από την πόλη σου δεν πας

και το άγνωστο σε τρομάζει

άγεις και φέρεσαι 

στον κόσμο σου το γυάλινο

τον από χρόνια παλιά φτιαγμένο

που χει ψαράκια στο νερό 

στον αέρα ένα πουλί μονάχο

μια ντουζίνα ανθρώπους στη γη

τα γεγονότα της ζωής σου αυτά τα καθορίζουν

και παραπέρα ρούπι δεν κουνάς

γιατί το άγνωστο σε φοβίζει

δεν ξες πως να συμπεριφερθείς

σε κάτι που δεν είναι όπως έχεις συνηθίσει

Τι αν εσύ τους αμφισβητείς

και το έργο τους περιγελάς

αυτοί έχουν το σθένος που λαχταράς

να κάνουν αυτά που συ δεν μιλείς

μήπως και στην θέα τους τρομάξεις

Τα λόγια πονάνε, ποτέ οι σιωπές

Έχουμε μια αντιπαράθεση βραδιάτικα.

Λοιπόν αγαπητέ,

ναι τα λόγια είναι αέρας. Κούφιο αεράκι της στιγμής, που όπως κάθε αεράκι είναι άυλο και δεν το βλέπεις. Το πολύ πολύ να φέρει μαζί του μια μυρωδιά από φρεσκοψημένο κέικ και να σε κάνει να το λιγουρευτείς ή να παρασύρει τη βροχή κάτω από την ομπρέλα σου.
Αεράκι είναι τα λόγια. Τυφώνες τα κάνουμε όμως.

Ποτέ οι σιωπές δεν πληγώνουν καλέ μου.
Η σιωπή είναι έμπρακτη απόδειξη της αδιαφορίας του άλλου. ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΞΗ.
Λαμβάνει χώρα σε πραγματικό χρόνο και για αυτό δεν πονάει τόσο. Είναι πράξη, είναι ξεκάθαρο. Μπορεί να μην σ'αρέσει αλλά το δέχεσαι. Βέβαια ορισμένες φορές δηλώνει απλά τη δειλία του να ξεκαθαρίσει τη θέση του. Και πάλι όμως και αυτό είναι κάτι που το χεις μπροστά σου, το βλέπεις, και κυρίως το βλέπουν και οι φίλοι σου, και μπορείς να τους κλαφτείς και να βαρεθείς μετά από λίγο καιρό και να είναι όλα καλά.

Αλλάααααααααα
Αλλά όχι, ακόμα και στο ότι κλαίγεσαι φταίνε κάποια λόγια.
Φταίει το ότι εσύ - ναι πάλι εσύ φταις - πίστεψες πως το αεράκι θα φέρει μαζί του και ένα κομμάτι κέικ. Κάθεσαι και βασίζεσαι σε λόγια που υπόνονται σε στιγμές ενθουσιασμού από ανθρώπους που θέλουν να χαρούν χωρίς να χουν συναίσθηση της υπόσχεσης που δίνουν - το ότι πρέπει πριν ανοίξουμε το στοματάκι να βουτάμε τη γλώσσα στο μυαλό.
Κακώς.
Φτιάχνεις ιστορίες του μυαλού μετά. Αλλιώς τα 'πλασσες στον κόσμο σας το φανταστικό και αλλιώς τα βλέπεις να πραγματοποιούνται. Άλλα περίμενες και αλλιώς σου βγαίνουν ή ακόμα χειρότερα δεν βγαίνουν καν.

Ήθελα καιρό τώρα να γράψω για αυτούς που φεύγουν χωρίς αντίο.
Τώρα κατάλαβα πως δεν γίνεται, γιατί δεν μπορώ να τους κατηγορήσω για ένα δικαίωμα που τους παραχώρησα εγώ η ίδια.
Δεν φταίνε αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν την ευχέρεια που τους έδωσα να κάνουν ότι γουστάρουν στη ζωή μου και να κλείνουν έτσι απλά την πόρτα πίσω τους δίχως αντίο. Ή να μην τηρούν λόγια και υποσχέσεις.

Και έρχεσαι εσύ μετά να μου πεις πως "φταίει η σιωπή" και νια νια νια νια δεν με παίζουν τα παιδιά και η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν οι φίλενάδες τής.
Εσύ φταις μικρή Ελένη, γιατί αν ήσουν μεγάλη θα ξερες να δίνεις βάση στις πράξεις των ανθρώπων και να μην ενθουσιάζεσαι τόσο όταν οι άλλοι λένε αυτά που θες να ακούσεις.
Θα 'χες μάθει την πραγματική αξία από το αεράκι, δεν θα περίμενες τα πανιά σου να φουσκώσει και να σε φτάσει μοναχό του μέχρι την Ιθάκη. 

Ας μιλήσουμε για το φόβο

"Η ζωή αρχίζει εκεί που τελειώνει ο φόβος."

τάδε έφη ο gm στην περιγραφή του εαυτού του στο hi-5 εν έτη 2000-κάτι.

Ο Καζαντζάκης έγραψε

"...δεν φοβάμαι τίποτα, 

είμαι ελεύθερος"

Δεν ξέρω αν υπάρχει ζωή χωρίς φόβο, πάντως μέσα στο φόβο δεν μπορεί να υπάρξει ζωή - που να μην είναι φυτοζωή. 

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 'Η ΘΑΝΑΤΟΣ

και αυτό έμμεσα στο φόβο αναφέρεται...

Τι φοβάσαι πιο πολύ;

Το θάνατο; Τη μοναξιά; Τον εαυτό σου; 

Ίσως την "καταστροφή";

Γιατί πρέπει να φοβόμαστε;

Πανάκεια ανακάλυψη των μεγάλων για να μεγαλώνουν ήσυχοι τα παιδιά τους.

Τα μωρά δεν φοβούνται, δεν έχουν αίσθηση του κινδύνου.

Και μέχρι που ο κίνδυνος είναι πραγματικός;

Μήπως τελικά όλα μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε;

Και αν ναι, τότε γιατί φοβόμαστε;

Ο φόβος είναι αυτό που όταν ο φίλος μου με αγνοεί, εγώ κάνω πως δεν με ενοχλεί. 

Η αίσθηση ότι κάποιος σε παρακολουθεί, ότι κάτι κρύβεται στο σκοτάδι, και ό,τι κάποιος θέλει το κακό σου.

Είναι αυτό που θες να τρέξεις να προλάβεις να γλυτώσεις.

Μήπως τελικά ο φόβος είναι έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας;

Επειδή αν θέλουμε όλα τα μπορούμε, 

και αν τελικά το κακό μας βρει

εμείς θα χουμε τα ψυχικά αρχίδια να το αντιμετωπίσουμε.

Μαζί. Εγώ και εσύ.

Εσύ και ο εαυτός σου.