Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 26, 2014

Ο μαλάκας της υπόθεσης

Βρέθηκα με τρεμάμενα πόδια να χω χάσει τη μιλιά μου. Βγαίνοντας από τη στοά στην άκρη της πλατείας σε είδα να της κρατάς το χέρι στο δρόμο και μου 'φυγε η ψυχή. Έμεινα άψυχη και ακίνητη. Βουβή, με κάτι αναφιλητά σαν μικρές κραυγές, προάγγελοι αυτού που θα ακολουθούσε μόλις έφτανα σπίτι. Τυχαία συνάντηση. Ένα κοφτό "γεια" που έμεινε αναπάντητο αφού χαμένος στον κόσμο σας ήσουνα. Πρόλαβες και για αυτό.
Αυτή χαμένη στο βλέμμα σου και συ να της χαμογελάς. Να περνάς από μπροστά μου μαζί της και να μην με προσέχεις καν. Να σου πιάνει το χέρι τη στιγμή ακριβώς που σ' αντικρύζω. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή! Εσύ στα μαύρα κλασικά να κουβαλάς την κιθάρα σου και κείνη ντυμένη στα ροζ. Το κοριτσάκι που θα γίνει η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά· της παρέδιδες μαθήματα γιατί δεν σκάμπαζε στα μαθηματικά. Απέδωσαν τα ιδιαίτερα!
Έμεινα ακίνητη, ακριβώς στη θέση μου. Μετά από λίγο, όταν είχατε απομακρυνθεί στην ευθεία μπήκα στο κόπο να επιβεβαιώσω το γεγονός. Την κρατούσες ακόμα. Την κρατούσες σφιχτά από το χέρι, σταυρωτά στο πιο κεντρικό σημείο. Να το δουν όλοι. Και το είδαμε.  Και σας ευχαριστούμε κύριε. Ευχαριστούμε πολύ για την ενημέρωση, θα μας έτρωγε το μαράζι τι σκατά κάνετε όταν δεν αφιερώνετε τον πολύτιμο χρόνο σας σε μας. Ευχαριστώ πολύ που επιτέλους ξεκαθάρισες τη θέση σου, όχι σε μένα, στην πόλη.