"Να απλώνεις το χέρι σου μέχρι εκεί που σε παίρνει.."
Μέχρι εκεί που δίνεις από το περίσσεμα, γιατί μόνο από εκεί "κάνει" να δίνεις. Δεν γίνεται να δίνεις από το υστέρημα. Την τρύπα που θα ανοίξεις ποιος θα την καλύψει?
Μετά ζητάς, απαιτείς. Δεν είναι υγιές.
Μέχρι εκεί που σου επιτρέπουν, γιατί αν αυτό που νιώθεις για τον άλλον είναι πολύ, ούτε θα το εκτιμήσει, ούτε θα το καλοδεχτεί. Αντίθετα μάλιστα που θα νιώσει το "πολύ" σου να τον πιέζει και να τον πνίγει.
Είναι λογικό, η ζυγαριά θα γέρνει, δεν θα 'ναι ισότιμη η σχέση.
Οπότε αν δεν θέλει άστο. Αν ο άλλος δεν θέλει, δεν γίνεται τίποτε. Όσο και να μοχθείς, όσο και να ματώνεις.
Να απλώνεις μέχρι εκεί που σε παίρνει. Να ξεδιπλώνεις ένα ένα τα φύλλα, κι αν ο άλλος κολλήσει σε ένα, μη βιαστείς να ανοίξεις τα υπόλοιπα.
Αβίαστα να κινείσαι, όπως σου βγαίνει και μέχρι εκεί που νιώθεις ικανοποίηση.
Όσο το αεράκι φουσκώνει γλυκά τα πανιά και το κύμα χαϊδεύει την κουπαστή σου.
Μα αν ο άνεμος φουντώσει και σου αλλάξει την πορεία, βρεις τη θάλασσα φουρτουνιασμένη να μπουκάρει από παντού, να σε γεμίζει νερά, να πλημμυρίζει, και συ μονάχος, δεν θα μπορείς να κάνεις πολλά.
Όσο καλά και να ξες να κολυμπάς, όσο καλά και να καπετανεύεις, το ταξίδι το κάνουνε δυο μαζί. Δύο οδηγούν και δυο πηγαίνουν. Για αυτό ένας μόνος δεν μπορεί.
Θυμάμαι τις διακοπές με τον αδερφό μου. Είχαμε πάει σε μια καινούργια πόλη για 1η φορά οι δύο μαζί. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη και ήθελα να γυρίσω όλη την πόλη και τα περίχωρα, αλλά αυτός προτιμούσε κάτι πιο ήρεμο, να περιοριστούμε στο κέντρο και να αράζουμε χαλαρά την περισσότερη ώρα. Επέμενα πολύ, ήθελα να κάνουμε πολλά πράγματα μαζί, να γεμίσουμε το πρόγραμμά μας, όμως αυτός δεν ήθελε.
Τελικά αφού κατάλαβα πως δεν πρόκειται να αλλάξει γνώμη, συμβιβαστήκαμε και οι δυο με τη θέλησή του. Εγώ γιατί ήθελα εξ' αρχής κάτι άλλο, και αυτός γιατί ενώ σχεδίαζε κάτι ήρεμο και ανάλαφρο βρέθηκε να διεκδικεί κάτι που είχε ως δεδομένο.
Ακόμα και αν κάνατε υπέροχο ταξίδι μαζί μέχρι ένα σημείο, εάν ο άλλος δεν θέλει να συνεχίσει δεν πας μόνος σου.
