3 χρόνια παράνοιας

Όλα τα απαρνήθηκε στη ζωή της!

Όλα μακριά της τα άφησε και πήγε μόνη της να κάνει μια καινούργια αρχή σαχλή κάπου που δεν της άρεζε, και σκατά τα βρήκε. Γιατί αυτά δεν τα θελε.

Όλα και όλους μακριά της τ' άφησε
και μετά τον εαυτό της μίσησε.
Βρέθηκε εκεί, στο κωλομέρος, μόνη και ελεύθερη.
Με μια ελευθερία πιο βαριά και από σκλαβιά.
Εκεί, μακριά από ό,τι αγαπούσε.

ΑΑΑ
Δεν είχε ανάγκη αυτή! Θα τα κατάφερνε όλα μόνη της!
Όλα! Σιγά το πράγμα!


Και αφού τον εαυτό της έχασε,
και την καταστροφή της αντίκρυσε,
έκλαψε πολύ για την κατάντια της.

Μέρες και μήνες πολύ επέρασαν
που πενθούσε τη μοίρα της την κακοφτιαγμένη
μέχρι που κατάματα το θάνατο κόντεψε να ξαναδεί
και τότε ήταν που συνήλθε

Λίγο λίγο με φροντίδα και παρηγοριά
και αργότερα με σεξ καλό
κατάφερε κάτι δικό της να ξαναχτίσει
μέσα του ζεστασιά από τις κακοκαιρίες να βρίσκει

Μα για καιρό λίγο μοναχά
καθώς η μοναξιά ήταν πλέον αχώριστη
στα παλιά ξαναγυρνούσε
και αυτομαστιγωνόταν
για τις μέρες τις καλές που απαρνήθηκε.
Και ύστερα στο παρόν της
απαρνιόταν πως σκατά τα χει κάνει.

Και με τον καιρό
και με το ποτό
και με τα ξένα τα φιλιά και τα γαμήσια
κάτι κατάφερε και τους έρωτες σαν να ξέχασε.

Με τους φίλους παραμάσχαλα τα μπόσκα να κρατάνε
και τις επιτυχίες ένδοξα να χαιρετάνε την παρουσία της
η πολυπραγμωσύνης της επανήλθε δριμύτερη.
Ανάσα δεν άφηνε σε ελεύθερο χρόνο,
πνιγμένη η σκέψη σε υποχρεώσεις και δουλειές
Μα σαν μια μικρή ηλιαχτίδα αργίας φάνηκε στο γκρίζο πρόγραμμά της
τα μπογαλάκια της μάζεψε και νότια κίνησε
κοντά σου έτρεξε η ψυχή της
Για να δει ότι ήταν αργά.
Και τώρα μέρα με τη μέρα να περιμένει.

Μέχρι και στην Κρήτη τράβηξε μια μέρα πιο παλιά,
έξω από την πόρτα του στάθηκε
πήρα δυο βαθιές ανάσες
και χτύπησε την πόρτα ένα πρωινό του Γενάρη
μη γνωρίζοντας αν θα άνοιγε αυτός ή κάποια γκόμενα
για να του πει πως τον αγαπά και μετά να φύγει
να χαθεί
για να της πει ένα μήνα αργότερα
πως έχει βγει στο δρόμο να τη βρει
μα εκείνη έχει χαθεί

Απαπα, κακό και συμφορά
Λες και άλλος κανείς δεν έχει δικαίωμα
να μπει μες στην καρδιά της
Λες και άλλον έρωτα δεν ορίζει για αυτή η μοίρα
και αυτός μόνο της αξίζει

Ανάθεμα πώς το χρόνο ξεγελάει, και ακόμα ελπίζει σε καλύτερες μέρες
Άραγε θα πάψει ποτέ να ελπίζει;
Αν θα μάθει ποτέ να ζει και χώρια του
δίχως τη σκέψη και τη κρίση του σε ό,τι και αν καταπιαστεί.
Γιατί μαζί της τον κουβαλάει
τελευταία την βαραίνει
σαν παράσιτο που έχει εισχωρήσει κάτω από το δέρμα της
και πια θέλει να αποβάλει
σαν μάρσιπος γεμάτος πράγματα χαλασμένα
και μουχλιασμένα από τον καιρό

Κουράστηκε
κουράστηκα και γω μαζί της
Φτάνει πια.
Όσο προσπάθησες προσπάθησες
όσο σε τιμώρησες σε τιμώρησες
όχι άλλο
Από τη ψυχή σου άλλο μη σπαταλάς
για κάποιον που τα έργα της δεν θέλει
Άστον ήσυχο, μην τον ξανανοχλήσεις της είπα
και έτσι το λόγο που μου δωσε τειρεί
και σε αυτόν ξανά δεν μίλησε

"Αντί να επιστρέψω ...
φτάνοντας στο σπίτι ενός φίλου,
μου ρθε μια τρελή ιδέα ..
και μπήκα στο πλοίο για Χανιά!
(ξεπέρασα και τον πιο μαλάκα εαυτό μου)"

ναι τον ξεπέρασες.
για να τον δει με την άλλη αγκαλιά
και πάλι μυαλό να μη βάλει
γιατί νομίζει πως το όνειρό της είναι πραγματικό
και πως μαζί της δεν είναι το ίδιο όπως με κείνη
με παράνοιες και παρολογίες παράφρονα να σκέφτεται

Μα δεν μπορεί αλλιώς να κάνει
Δεν είναι χαρούμενη εδώ, το ξέρει
Έτσι προς αυτόν τράβηξε πάλι όταν καλοκαίριασε
και στο μέρος του κοντά για καιρό έμεινε
να νιώθει την αύρα του στον αέρα που ανέπνεε
Να νιώθει το βλέμμα του καρφωμένο πάνω της
από την πρώτη στιγμή
μάτια να μην παίρνει από το χορό της
το σώμα της μόνο να κοιτά
μέχρι την τελευταία στιγμή
όπου αυτή άλλον εφίλησε
και κείνος χάθηκε στο πλήθος
τη ματιά του πια δεν της ξανάδωσε
και κείνη βρέθηκε στα βράχια
με μια φίλη καλή στην απέναντι γραμμή
να προσπαθεί να την ησυχάσει από τους λυγμούς
που το όνειρό της ξεπάστρευε για δεύτερη φορά

Πέρασε ο καιρός και χειμώνιαζε,
για τρίτη φορά μακριά του
και κύλησε στο κωλομέρος
μόνη και απόμακρη πια
αυτόν δεν τον ήθελε άλλο
κακό μόνο της προκαλούσε
Με ένα παιδί εδώ έμπλεξε
και για κάμποσο καιρό πήγαινε
μέχρι που σταμάτησε.
Ένα απόγευμα Φλεβάρη ήταν θυμάμαι
που έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της
και το βράδυ εκείνο πέρασε η ζωή μπροστά από τα μάτια της
και στο όνειρό της, το όνειρο το δικό του μπροστά της ξαναδε
Για κείνα που δεν θα ρχόταν ποτέ λυπήθηκε
ήλπιζε να ξυπνήσει και μόνα τους να ναι όλα όπως πριν
και πήρε τότε απόφαση μεγάλη που της άλλαξε τη ζωή
Μα για αυτό πια δεν λυπάται,
γιατί η ψυχή της βγήκε για να πάρει την απόφασή της
και έτσι ήταν εντάξει

Για σένα λυπάται
μα πιο πολύ για κείνη
που άλλα της πρόσταζε η καρδιά της και κείνη άλλα έπραξε
γιατί ότι και να γίνει στη ζωή της
το δικό σου στέκεται αψυλώτερα από όλα και τα επισκιάζει
Χλωμά τα δείχνει καθώς όλα χάνουν λίγο από τον ήλιο
όταν περνάν από το πρίσμα σου.

Και κάθε μέρα σε βλέπει και μαζί τις μέρες της περνάτε
και δεν είναι πάντα χαμογελαστή,
για αυτό και θέλει να σε διώξει

Μα καθώς από το σοκ της νάρκωσης συνερχόταν
και τα μάτια της άνοιγε για τα καλά
παράκουσε τα λόγια που είχε υποσχεθεί
και σε πήρε στα γενέθλια από μια φίλη να σου ευχηθεί
Να ζήσει για λίγα δευτερόλεπτα με τη φωνή σου
Αχ καημένη μου ζητιάνα

Και καθώς το μίλαγε με τη φίλη της το θέμα
αποφάσισε να μην φέρεται πια βίαια και σπασμωδικά απέναντί του
Δέκα μέρες δεν πέρασαν όταν κάτι μεγαλύτερο από όλα
έπραξε ξανά για αυτόν
του φτιαξε κάτι
που άμα το δει
θα του ξυπνήσει όλες τις μνήμες τις παλιές
και θα θέλει ξανά μαζί της να ναι, λέει
Το δειξε σε φίλους και γνωστούς
κοκορεύτηκε για την αγάπη της τη μεγάλη
έως ότου ένα γκομενάκι την επανέφερε στην αλήθεια
"Πώς μπορείς και συμβιβάζεσαι με κάτι λιγότερο;"
Άι σιχτίρ γκομενάκι, μια χαρά κοιμόταν, γιατί μου την ξυπνάς?

Και ας γνώρισε πολλούς,
θνητούς και Θεούς
άξιους και ανάξιους, εγωιστές και πληγωμένους
εκείνη εκείνο το μεγάλο του έρωτα θέλει
δεν της κάνουν πια τα άλλα
έμαθε έτσι σε σένα
που ταίριαξαν οι καρδιές και οι ψυχές σας
και που όλα της τα έδωσες
και όλα σου τα έδωσε και τούτη
που άλλο πια δεν μπορεί

Η πνοή από το δικό σας φοβίζει τους ανθρώπους
Τι ξέρουν αυτοί από έρωτα
Και όσοι νομίζουν πως μπορούν,
ίσως ποτέ να μην καταλάβουν
γιατί όσα πεθαίνουν νωρίς, έχουν μεγαλύτερη αξία από τα γερασμένα
γιατί είναι τρομακτική η ενέργεια που απελευθερώνεται όταν σταματήσεις την αγάπη
Kαι γω το ξέρω, και όποιος δεν το βλέπει δεν έδωσε ποτέ όλη του τη ψυχή σε κάποιον
δεν ταίριαξε ποτέ με κάποιον τόσο πολύ, σαν να μην υπάρχει γυρισμός
Αυτοί που ξέρουν από έρωτα
ας μάθουν και σε μένα
γιατί πια άλλο δεν μπορώ,
δεν μου περνάει
μόνη μου έχω μείνει
άλλο πια δεν θέλω
Δεν χρειάζεται να περιμένεις πια,
δεν πρόκειται να γυρίσει

Δεν πρόκειται να μάθει ποτέ
"Ω αγαπημένε μου, πόσο πολύ μου χει λείψει η αγάπη σου!
Πόσο πολύ θα ήθελα να είμαι κοντά σου, ανάμεσα στα χέρια και την ανάσα σου.
Μα ακόμα αργεί η μοίρα μας να εκπληρωθεί.
Και γω την περιμένω καρτερικά.
Ω έρωτά μου αγιάτρευτε, πόσο ακόμα μακριά σου θα προσμένω χαρά δικιά σου; 
Έλα να με λυτρώσεις, χώρια σου καιρός πολύς πέρασε και άλλο δεν αντέχω.
Την υπόσχεσή σου σφράγισε με ένα φιλί ή ένα ταξίδι.
Μόνο δική σου είμαι."

Το μαγικό νησί

Θυμάμαι τις ημέρες πριν βρεθώ για 1η φορά στο νησί.
Ήμουν ενθουσιασμένη, δεν ήταν κάτι που το χα προγραμματίσει... Προέκυψε στην τύχη. Δεν το χα μιλήσει πολύ πολύ. Δεν ήξερα και γω τι θα αντικρίσω. Θυμάμαι, όμως ότι δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα για το ταξίδι μου κείνο.
Ίσως και για αυτό να πήγε τόσο καλά.
Μετά από 2 μέρες που το πρωτοσυζήτησα έκλεισα τα ακτοπλοϊκά, λίγες ώρες μετά - διψήφιες στον αριθμό-, έβγαινα από μια στοά με το φως της αυγής πλάι μου, με το πλοίο μου να δεσπόζει πρώτο στο λιμάνι.
Μια ιδιαίτερη χαρά με έλουζε όσο περισσότερο πλησίαζα σε αυτό.

Προσπάθησα πολλές φορές να περιγράψω σε κάποιον τι σημαίνει το νησί για μένα. 
Αλλά πως μπορεί ένας ναρκωμένος να αρθρώσει λόγο σαφή και κατανοητό;
Πώς μπορεί ένας εκστασιασμένος να μεταφέρει αυτό που νιώθει σε κάποιον που δεν έχει βρεθεί ποτέ σε έκσταση;
Και πώς θα μπορούσε κάποιος να καταλάβει τη γεύση από ένα ποτό που δεν έχει ποτέ πιει, απλά από την περιγραφή;
Μια επίσκεψη στο όνειρο. Κάπως έτσι μοιάζει.

Πώς μπορώ και γω να σας εξηγήσω τι μου συμβαίνει στη θύμησή του;
Το πόσο δυνατά χτυπά η καρδιά μου ή το ανατρίχιασμα στα χέρια και στην πλάτη, τη διαστολή στις κόρες των ματιών μου και τον ενθουσιασμό που κατακλύζει κάθε σπιθαμή του κορμιού και της σκέψης μου.

Έχεις δεθεί ποτέ συναισθηματικά με κάτι;
Λένε όλα είναι ίδια αν δεν τ' αγαπάς.
Και συ είσαι "δεμένος" με κάτι. Με τους γονείς, τους φίλους, ίσως και κάποιο πρόσωπο.
Όμως εγώ είμαι και με το νησί.
Είμαι ερωτευμένη μαζί του.
Το νησί δεν με απογοητεύει ποτέ. Είναι υπέροχο.
Είναι μαγικό. Αλήθεια, είναι!
Έχω δει την ομορφιά του στα σπιτάκια τα ομοιόμορφα και στον άνεμο που μου παίρνει τα μυαλά (και τα μαλλιά).
Έχω νιώσει το χάδι του στο τρόπο που η θάλασσα ακουμπά την άμμο την καυτή, και στα καραβάκια που πλέουν στα νερά του.
Και έχω δει τη μαγεία στο ηλιοβασίλεμά του και στα στενά του τα σοκάκια τα ζωγραφιστά.
Είναι έρωτας σου λέω!
Σαν το άρωμα της φράουλας που μοσκοβολούν τα ρούχα στο νησί, που όσο το σκέφτομαι η μυρωδιά κυκλοφορεί στο δωμάτιό μου.

Τα πάντα.
Ότι και να ζητήσω, το νησί μπορεί να μου τα δώσει.
Και ησυχία και φασαρία, και διασκέδαση μέχρι μετά την ανατολή και άραγμα με φίλους στο εκκλησάκι, και πανηγύρια και χλιδή, και ερημικές παραλίες και κοσμοπολίτικα beach-bar.
Τα χει όλα, είναι πανέμορφο και βολικό για όλα τα γούστα.

Δεν ξέρω πως θα περιέγραφες κάτι που αγαπάς, ή μάλλον καλύτερα κάτι με το οποίο είσαι ερωτευμένος...
Είναι η αύρα που νιώθεις κοντά του, έτσι δεν είναι;
Το ότι περνάς υπέροχα μαζί του, απλά γιατί είσαι μαζί του, και η λαχτάρα να τον ξαναδεις όταν έχει φύγει.
Έτσι είναι και για μένα το νησί.
Η θύμησή του με αναστατώνει. Η άφιξή μου σε αυτό με πλημμυρίζει χαρά.
Είναι όλα αυτά που είναι από μόνο του, ο αέρας που αποπνέει, οι υπέροχοι άνθρωποι που χω γνωρίσει σε αυτό, και όλα τα φανταστικά που χω περάσει μαζί του(ς).

Είναι μαγικό το νησί.
Ίσως για αυτό δεν μπορώ να το περιγράψω... 

Έχετε δει ποτέ την Ε να θυμώνει;

Δεν την έχετε δει.

Η Ε δεν θυμώνει ποτέ.
Κάνει κακό στην επιδερμίδα της που προσέχει καθημερινώς και ανελλιπώς με κρέμες και καλλυντικά για να μείνει για πάντα νέα -η επιδερμίδα της, γιατί η ίδια έχει γεράσει όπως λέει η φίλη της. 

Δεν θυμώνει ποτέ.
Δεν προλαβαίνει. Ή θα αδιαφορήσει ή θα το τελειώσει.
Δεν θα κάτσει να χολοσκάσει επειδή εσύ Γιώργο είσαι μαλάκας και άυπνος και αγάμητος και ξεσπάς πάνω της επειδή είναι καλή, γλυκούλα και δεκτική.

Όοοχι καριόλη δεν θα σου θυμώσει. Δεν μπορεί να πορευτεί με το μίσος στην αγνή καρδιά της. 

Ή θα στο πει κατάμουτρα ότι έκανες μαλακία για να μην κρατάει μέσα της τα σκατά στην σκέψη που της φόρτωσες, ή πολύ απλά θα το αγνοήσει.

Δεν θυμώνει παιδιά η Ε μην το ψάχνετε.
Δεν θα κάνει σκηνή - δεν θα το καταλάβει. Δεν θα βγει να πνίξει την υπέρμετρη βλακεία σου που εμποδίζει τη δουλειά της... όχι αυτό θα το κάνει αλλά δεν θα θυμώσει. Δεν φταις εσύ που είσαι ηλίθιος και δεν ξέρεις να κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Φταις όμως φτωχό μου πλάσμα που στέκεσαι μέσα στη μέση και ενοχλείς. Τράβα λοιπόν στην άκρη. Έτσι μπράβο, κάτσε στη γωνιά σου.

Άχου μωρέ ένα παιδάκι κάθεται στη γωνία μόνο του... Ας πάω να του μιλήσω!
-Τι έχεις καλό μου; Ποιος σε πείραξε;
..
-Καλέ τι κλαις;