Γιατί δεν πρέπει να τα παρατάς

Δικό μου είναι, ό,τι θέλω το κάνω.

Το βάζω και φωτιά και το καίω.

Το πετσοκόβω και το χτυπάω. 

Και όλοι εσείς που με χετε εκνευρίσει τελευταία, μαζί με τη ριμάδα την εξεταστική που μου θυμίζει ότι πρέπει να προσπαθήσω για κάτι που δεν με ενδιαφέρει.

Κάθομαι και ασχολούμαι με πράγματα που δεν μου ταιριάζουν, δεν με καλύπτουν και δεν κάθονται καλά πάνω μου, με αποτέλεσμα αντί να κοσμώ τον εαυτό μου πιο πολύ με σκατά να τον πασαλείβω και μετά μέσα στη λάσπη να κυλιέμαι γιορτάζοντας μια βλαμμένη νιότη παντοτινή.

Κάπως έτσι τρώω το χρόνο μου. Απασχολώ το μυαλό μου με ανούσια και ποταπά πράγματα, 

.

.

.

Όχι δεν θα συνεχιστεί η πρόταση. Έτσι μισή θα την αφήσω.

Τι γιατί? Απλά μπορώ! (12ος)

Το τραγουδάκι βάλτο σε HD. 

Ας πούμε κάτι καλό.

Έχετε δει ανθρώπους να φλερτάρουν?

Νομίζω είναι από τα πιο όμορφα φαινόμενα της φύσης.

Είναι πανέμορφο, καθώς γαργαλιούνται χωρίς να αγγίζονται, 

και καθώς φιλιούνται έτσι αεράτα οι αύρες. 

Λατρεύω να βλέπω ζευγαράκια,

που δεν είναι ακόμα ζευγαράκια, 

να κάνουν αυτό το παιχνίδι, το φλερτ

και ενώ και οι δυο θέλουν 

να παίζουν

και πάνω στην παιδικότητά τους

να αναπτύσσουν συναισθήματα και ερωτισμό.

Ό,τι πιο μαγικό είναι.

Κοιτάξτε το και θα με καταλάβετε!

Σε κάτι δρόμους απάνθρωπους των πόλεων

που ακόμα και αν κλαις κανείς δεν σου ρίχνει πάνω από ένα βλέμμα

και που μόνο αν κυκλοφορείς με πόδια γυμνά 

ο κόσμος είναι ευγενικός

και σε αφήνει πεζή να περάσεις από τη διάβαση,

κάποιοι περπατούν χέρι χέρι

και παίζουν με τα δάχτυλα εκεί που τα χέρια σμίγουν

και κάποιοι άλλοι περπατάν χωριστά,

μα να αγκαλιαστούν θες, και το βλέπεις!

Και είναι υπέροχο.

Και κάποιοι άλλοι αποχαιρετιούνται.

Σε διασταυρώσεις, σε λιμάνια και σταθμούς.

Και φιλιούνται σαν να είναι η τελευταία φορά.

Και αγκαλιάζονται με πάθος.

Δίνουν υποσχέσεις καρδιάς.

Λένε μη φύγεις, ακόμα και αν δεν το λένε.

Κάποιοι στο δρόμο φλερτάρουν.

Κάποιοι άλλοι απλά κλείνονται σε σπίτια, κοιμούνται μαζί και κάνουν σεξ.

Και ξυπνούν και φεύγουν.

Κάποιοι όμως, γιορτάζουν μαζί το καλοκαίρι.

Και κάνουν μπάνιο μαζί, και λιάζονται σε παραλίες και κάθονται δυο δυο στις ξαπλώστρες

γιατί δεν χωράνε, μα και γιατί δεν θέλουν να χωριστούν.

Κάποια πράγματα 

Κάποιοι άνθρωποι, περνάνε, μας κάνουν να τους αγαπήσουμε, στα γρήγορα.

Έτσι στα γρήγορα φεύγουν κιόλας.

Και για αυτό θυμώνω. 

Γιατί ο φίλος μου όταν ήμουν ακόμα μικρή και έτρεχα  με κοτσιδάκια, και ένα κόσμημα στο λαιμό, με κατάλαβε ότι φοβόμουν και με αγκάλιασε.

Με πήγε στα μέρη του, ταξίδια μαζί κάναμε. 

Ήρθε, με πήρε και με γνώρισε στον κόσμο του όλο.

Και γω τα αγάπησα.

Έτσι γρήγορα.

Τόσο όμορφα πέρασα εκείνες τις ημέρες,

που πλέον όποιον είναι για λίγο να τον έχω, τον χαίρομαι 10 φορές παραπάνω.

Βλέπω ότι δεν θα κάτσει πολύ, 

θα φύγει μετά και μπορεί να μην τον ξαναδώ,

οπότε είμαι ελεύθερη να του ανοιχτώ,

εφόσον το θέλει όλα να του δείξω,

γιατί ούτως ή άλλως αλλιώς δεν θα του έμεινα στο μυαλό.

Από τότε, 

από τον αδερφό μου αυτόν τον φίλο

έχω αδυναμία στους νότιους.

Είναι ο αέρας του νοτιά, που ναι πάντα ζεστός. 

Έτσι είναι όλοι.

Λίγο γκρινιάριδες στην αρχή.

Εκνευρισμένοι και μουτζούφλιδες,

σαν το Γιάννη που κάθε φορά που θέλει να μιλήσουμε ξεκινά με κάτι που τον ενόχλησε.

Πείσμα, εκνευρισμός, σπάσιμο νεύρων και μετά αγκαλιά.

Κάποιοι άνθρωποι συνεννοούνται με τα βλέμματα.

Έτσι και μεις αγάπη μου.

Με διαβάζεις και με το βλέμμα σου περνάς πάνω από τις λέξεις μου και με καταλαβαίνεις.

Σου κλείνω το μάτι και με πιάνεις, το μυστικό μας δεν μαρτυράς.

Σ' αγαπώ και το βλέπεις. Το νιώθεις.

Δεν θα μπορούσε αλλιώς, πίστεψε με. Αφού δεν αδιαφορώ σε νοιάζομαι.

"Να προσέχεις"

με χουν καταστρέψει τέτοιες λέξεις.

Να σαι καλά θα σου πω.

Και όταν θυμώνεις

-μην το κάνεις-

να ξες πως σκοτώνεις.

Το σκοτάδι μοιάζεις και τα τελετάμπις παραπάνω.

Και όταν χαμογελάς,

σαν καλοκαίρι είσαι,

ακόμα και όταν δεν σε βλέπω σ' αισθάνομαι.

Να γελάς με τη ψυχή σου όμως,

όχι με τους άλλους.

Και να προσέχεις.

Όχι, γιατί κάποιος σ' αγαπά και στο λέει γιατί σε νοιάζεται,

αλλά γιατί αν δεν το κάνεις δεν θα χαμογελάς συχνά.

Και να ερωτεύεσαι.

Αυτό πάντα.

Πάντα.

Μόνο έτσι θα βρεις, αυτά που ψάχνεις να βρεις.

Για αυτούς που ακούν ξένα

...για αυτούς άλλους

Και για τους άλλους τους κωφούς, 

υπομονή.

Σε 4 μέρες έχει πανσέληνο.

Σε 3 καλοκαίρι.

Σε 2 μπανάκι.

Αύριο τελευταίο Σάββατο πριν την εξεταστική.

Και σήμερα γιορτή.

Αυτοί που μας εμπνέουν

Όλα στη ζωή μας είναι αφορμές.

Στη ζωή μας βρισκόμαστε στη θέση του σκηνοθέτη. Εμείς επιλέγουμε και το σεναριάκι, λίγο πολύ. Σίγουρα πάντως επιλέγουμε τον πρωταγωνιστή στο εργάκι της ζωούλας μας. Έτσι όπως είναι όλα μικρά και ανούσια, εισβάλλουν στην καθημερινότητά μας άνθρωποι συνοδευόμενοι από σκέψεις και συναισθήματα και δίνουν νόημα και αξία στις στιγμές μας τις μικρές. 

Αυτές είναι οι αφορμές. 

Ας πούμε το πάρτι της Δήμητρας ή της Μαρίας ήταν η αφορμή για να κατέβεις Αθήνα, ενώ η γιορτή της Μαρίνας η αφορμή για το νησί. Αν δεν ήταν αυτές δεν θα έμπαινες στο κόπο να κάνεις το ταξίδι. Ίσως πάλι να μην δημιουργούταν ποτέ η ευκαιρία αυτή για να πας σε αυτά τα μέρη, την εμπειρία θα έχανες.

Έτσι και η Εμπειροσυλλέκτρια είναι πολύ τυχερή.

Φρόντιζε από μικρή να χει μια αρχή: να μην εμποδίζει τον εαυτό της από την πληθώρα επιλογών και να μην χάνει κάποια ευκαιρία. Ευκαιρία για βλακείες, ευκαιρία για ταξίδια, ευκαιρία για εξόδους κτλ κτλ.

Είναι πολύ τυχερή λοιπόν, γιατί στη ζωούλα της τη μικρή, που μέτρια της αρέσει αλλά την ικανοποιεί, είχε πολλές ευκαιρίες! Και τις άρπαξε όλες! Γιατί ήταν έτοιμη για όλα. 

Και ταξίδια, και βλακείες, και εξόδους, και πάρτι και έρωτες και αγάπες και φιλίες και όλα. 

Αρπάζοντας λοιπόν κάθε ευκαιρία ..

Ώπα πρέπει να πούμε και κάτι άλλο. Η Ελένη, ο manager της Εμπειροσυλλέκτριας, την αφήνει ελεύθερη να πράττει ότι θέλει, αλλά με μία προϋπόθεση: δεν γουστάρει μισοδουλειές. Οπότε ή θα το κάνει καλά ή καθόλου. 

Ας συνεχίσουμε.
Αρπάζοντας λοιπόν κάθε ευκαιρία, και δίνοντας τον (καλύτερο) εαυτό της σε αυτή -σαν τελειομανής που είπαμε παραπάνω- δίνει και ξαναδίνει για να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί κάθε φορά.

Έτσι λοιπόν, έχει δημιουργήσει μέχρι στιγμής σχέσεις που καλά κρατούν στους τυφώνες των χρόνων και έχει χαράξει για τα καλά τις ζωές αυτών που την ενέπνευσαν.
Έχει πάρει αφορμή από όλα αυτά για να φανερωθούν κομμάτια του εαυτού της, στους άλλους και στην ίδια.
Έχει αγαπήσει, έτσι λέει τουλάχιστον, και έχει πονέσει, έτσι δείχνουν τα σημάδια της τουλάχιστον, και έχει ξεχάσει τίποτα. Τίποτα. Όλα μαζί της τα κουβαλάει.

Όλες οι εμπνεύσεις της είναι συνδεδεμένες η μία με την άλλη. Όλα συνδέονται στη ζωή της με σημεία αναφοράς αυτά που χει κάνει για τους ανθρώπους που την ενέπνευσαν. Μια γραμμή, όχι ευθεία, σίγουρα όχι ευθεία. Είναι πολλά τα σημεία στο χάρτη, πιο πολύ με μουτζούρα μοιάζει, ορισμένα λάθος και βίαια τα πράττει. Μα και πάλι, και αυτά δικά της είναι.

Έτσι λοιπόν, αυτούς που μας δίνουν αφορμή να κάνουμε πράγματα τους αγαπάμε πάντα, άσχετα με το πόσο τους ξέρουμε. Γιατί εκείνη τη στιγμή δίνουμε τον εαυτό μας, ένα κομμάτι του, λίγο από τα λεπτά που είμαστε ακόμα ζωντανοί. Τους αγαπάμε γιατί χάρη σε αυτούς προσθέτουμε ακόμα κάτι στο εργάκι μας. Μία σκηνή παρασκηνιακά ή χαλαρά και άλλοτε με αυλαία. Όλα τα αγαπάμε γιατί όλα δικά μας είναι, και γιατί το ένα οδηγεί στο άλλο. Γιατί η μία σκηνή θα διαδεχθεί την άλλη και θα φτάσουμε κάποια στιγμή σε κάτι σημαντικό για να ειπωθεί και να αποτυπωθεί, σε κάτι που θα μας έχει εμπνεύσει.

Διάλεξε αυτούς που θα σου δώσουν τις καλύτερες. Όχι τις καλύτερες στιγμές τους, αλλά τις καλύτερες αφορμές να κάνεις κάτι διαφορετικό, να ανακαλύψεις τον κόσμο τους και τον δικό σου μαζί. Πάρ' τους από το χέρι και αφήσου ολοκληρωτικά, ζήσε την εμπειρία, τη στιγμή. Δημιούργησε άλλη μια ιστορία από αυτές που λέμε με μια μπύρα και ένα τσιγάρο στο χέρι.
Νιώσε για λίγο αθάνατος.

Ονειρεύτηκα το φιλί σου

Μεταξύ του 1ου ξυπνητηριού(στην περίπτωση που πήγαινα για μάθημα) και του 2ου (για να προλάβω το πρωινό). Καμιά μισή ωρίτσα απόσταση. 

Ξύπνησα θέλοντας τόσο πολύ - μια πραγματικά ακαταμάχητη επιθυμία - να γευτώ το φιλί σου. 

Σε είδα στον ύπνο μου. 

Κανονικά όπως είμαστε κάθε μέρα, χαλαρά με μια υποβόσκουσα ερωτική ένταση να πλανάται στον αέρα να μαγνητίζει τις στιγμές, να κάνει ακατάλληλες όταν αγκαλιαζόμαστε -αραιά και πού- για καμιά φωτογραφία τάχα. 

Και κάπου εκεί λέει ήρθε η στιγμή - στο όνειρο ήταν τόσο εύκολο να οδηγηθώ σε αυτή - και φιληθήκαμε. Ήταν τόσο απαλό το φιλί σου, σαν βελούδο που χάιδευε το πρόσωπό μου, σαν αεράκι ζεστό, που αν το αισθανώσουν καλύτερα μια μυρωδιά, ένα άρωμα έσερνε μαζί του. Σαν μελωδία. Μια υπέροχη συμφωνία, ένα πάγωμα του χρόνου σε μια παρθένα νιότη, στη μοναδική γέννηση, στην αρμονία των σωμάτων και των ψυχών. 

Και έτσι ωραία όπως σε φιλούσα σμίξαν και τα χέρια μας μαζί και γίναμε αχώριστοι.

Δεν ήθελε πια ούτε ο ένας ούτε ο άλλος αλλού να πάει. - Τόσο όμορφα και ωραία και αβίαστα. Έτσι ήμασταν. -

Και κάπου εκεί πέρασε το μισαωράκι, άνοιξα τα μάτια και χάθηκες.

Μα μου έμεινε η επιθυμία -τώρα πια πώς μπορώ να της κρυφτώ;.

να θέλω τόσο πολύ

κάποια στιγμή 

να γευτώ το φιλί σου

..κι ας τελειώσει εκεί.