Πέμπτη, Μαρτίου 19, 2015

Ο σεξουαλικός κόσμος της Ε

  • Σε είδα σήμερα στο Πανεπιστήμιο. Πέρασα ξυστά από δίπλα σου, και το βλέμμα μου έμεινε κολλημένο πάνω σου. Κάτι παιδιά πιο πέρα το πήραν χαμπάρι ότι σε χάζευα και με κοιτούσαν περίεργα. Φορούσες μπλε. Ήσουν σκέτη καύλα. Χαρά και περιέργεια με κατέκλυσαν. Σε παρατηρούσα από πάνω μέχρι κάτω. Έφυγα βιαστικά, αλλά γύρισα ξανά μετά από λίγα λεπτά. Ήσουν εκεί ακόμα. Στο θετικών δίπλα από το δρομάκι. Σε πλησιάζω ενθουσιασμένη, τσεκάρω αν κοιτά κανείς αυτή τη φορά και περνώντας πάλι από δίπλα σου δεν κρατιέμαι. Σε αγγίζω απαλά στο δερμάτινό σου και σου ψιθυρίζω "Αχ, μωρό μου εσύ!"... Δεν ήξερα μέχρι χτες πως υπήρχες, με το που γύρισα σπίτι έψαξα κατευθείαν για σένα και έμαθα περισσότερα. ;)
Νο. 1

  • Μια συνηθισμένη μέρα, ανιαρή, γυρνάω από τη σχολή. Εστία. Ανοίγω την πόρτα,το άρωμά σου. Πλησιάζω κοντά σου, δεν θέλω τίποτα άλλο, μόνο εσένα. Ξαφνικά, φεύγουμε από τους άλλους, επιτέλους είμαστε οι δυο μας. Το άρωμά σου και η εικόνα σου έχουν κατακλύσει το μυαλό μου. Εκστσιασμένη από την ηδονή, αναμασώ μουγκρητά απόλαυσης. Σε βάζω στο στόμα μου και οι καυτοί χυμοί σου παγώνουν το χρόνο... Ξυπνάω ξανά όταν έχεις τελειώσει, τι τέλειο που ήταν! Ευλαβικά καταπίνω την τελευταία σου γεύση. Η μέρα μου μόλις έφτιαξε ;)
Νο. 2

  • Επιτέλους μετά από καιρό ήρθες! Ανυπομονώ να σε συναντήσω! Προσέχω πολύ τι θα φορέσω, θέλω να είμαι έτοιμη στην περίπτωση που χρειαστεί να βγάλω κάποια ρούχα. Να είναι εύκολο να γίνει σε δημόσιο χώρο... Αχ, πόσο μου λειψες! Βγαίνω έξω και ένα χαμόγελο βγαίνει από μέσα μου. Είσαι παντού. Είναι υπέροχο! Χαλαρώνω και σε απολαμβάνω, κάπου που μπορείς να με πιάνεις παντού. Μπορώ να κάτσω έτσι για ώρες. Να με ακουμπάς παντού και γω σιγά σιγά να ζεσταίνομαι και να μου ανεβάζεις τη διάθεση.  Δεν ξέρω αν στο χω πει ποτέ, αλλά είμαι δική σου. Και δεν μπορώ πολύ καιρό μακριά σου. Εσύ είσαι η χαρά μου! Όταν είσαι εδώ όλα είναι πιο ωραία. Είμαι δική σου. 
Νο. 3


  • Σε χαϊδεύω απαλά και μεγαλώνει το εργαλείο σου... Είσαι το κάτι άλλο. Στην αρχή δεν ήξερα πως να σε χειριστώ. Ήσουν κάτι εντελώς πρωτόγνωρο, η πρώτη μου εμπειρία. Έλεγα να τα παρατήσω, αλλά μετά κάτι συνέβη και σε αγάπησα παράφορα. Μου φανερώθηκες. Από τη στιγμή εκείνη ο κόσμος έγινε πιο όμορφος γιατί τον βλέπω μέσα από τα μάτια σου, αγάπη μου. Μαγεία εισέβαλε στη ζωή μου, εσύ την έφερες. 
Νο. 4


Τετάρτη, Μαρτίου 18, 2015

Μαύρο.



Τι βλέπετε; Βλέπετε κάτι; Γιατί κάποιοι κάτι βρίσκουν εκεί.

Μαύρο.

Δεν είναι κενό το άδειο. 
Ίσα ίσα 
που το πρόβλημα είναι, ότι είναι πιο γεμάτο από το λευκό. 
Το μαύρο μαθαίνουμε στη ζωγραφική ότι δημιουργείται από όλα τα χρώματα μαζί. 
Όταν πέσουν λοιπόν όλα μαζί, και πλακωθούν δημιουργείται το μαύρο. 
Από όλα δημιουργείται το μαύρο.


Και κάποιοι το κοιτάζουν επίμονα. Μόνο αυτό βλέπουν, ελάχιστα από αυτό απέχουν.


Και μετά συνηθίζοντας στο μαύρο 
τρομάζουμε τα παιδιά τα αγνά που κουβαλάν άλλα χρώματα
 ανοιχτόχρωμα
Τι να τα κάνουμε δεν ξέρουμε. Όλα με μαύρο τα ντύνουμε.
 Και έτσι και από τα χρώματα περισσότερο μαύρο παίρνουμε αντί για φως.


Εγώ το μαύρο και το σκοτάδι τα φοβόμουν.
Μέχρι που ερωτεύτηκα πρώτη φορά.
Γιατί είχα μαζί μου συνεχώς κάποιον. 
Έτσι δεν ήμουν μόνη. 
Και το μαύρο έπαψε να 'ναι τόσο μαύρο πια.
Όλα τα μπορούσα αφού αυτόν αγαπούσα,
έτσι και το μαύρο έπαψα να φοβάμαι...


Μέχρι μόνη να βρεθώ ξανά...




Τρίτη, Μαρτίου 10, 2015

Δεν μπορώ πια

Υπάρχουν κάποιες αποφάσεις που είναι για πάντα.
Δεν το 'ξερα. Αλήθεια, όταν βρέθηκα στο δίλημμα δεν φανταζόμουν ποτέ ότι κάποια πράξη μου θα είχε αποτέλεσμα ΜΗ ΑΝΤΙΣΤΡΕΠΤΟ για πάντα. Για πάντα... Για όλη την υπόλοιπη ζωή μου.

Δεν ήξερα μέχρι τότε, ότι η ζωή έχει και τη σοβαρή της πλευρά.
Λίγο πολύ σαν πλάκα έπαιρνα τα περισσότερα, θετικά και αρνητικά.
Από κείνη τη στιγμή κατάλαβα. Δεν μπορείς να παίζεις, όπως θες. Έχει κανόνες το παιχνίδι.

Τέλος πάντων, δεν θα σας μιλήσω για αυτό (ακόμα).

Το πρόβλημά μου είναι ότι έχω φρικάρει.

Δεν ήταν η απόφαση που πήρα, που άλλαξε τη ζωή μου.. Ήταν όλα αυτά που αναγκάστηκα να δω, όλα αυτά που μπροστά μου στεκόταν, και τώρα σαν να μπήκαν στη θέση τους. Μα εκεί που κάθισαν, σήκωσαν κάποια άλλα.
Και γω είχα υπολογίσει το γεύμα μου για αυτά που καθόταν πριν..

Καταλαβαίνεις τώρα γιατί βασανίζομαι? Όχι, γιατί σε έδιωξα, αλλά γιατί όταν έκλεισα την πόρτα, το σπίτι μου είχε γεμίσει, ενώ για χρόνια άδειο το θεωρούσα.
Και πλέον άδειο δεν θέλω να το ξαναδώ.

Γιατί για χρόνια στη ζωή μου ήμουν εγώ μονάχα. Άσχετα αν είχα και φίλους και αδερφούς και ανθρώπους δίπλα μου να με στηρίζουν. Ήμουν μόνη. Έτσι ένιωθα.

Μέχρι που πριν από μια βδομάδα συνειδητοποίησα ότι έχω οικογένεια.
Ναι, χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 2 δεκαετίες... Και ότι έχω φίλους και ανθρώπους δικούς μου, που σαν την σάρκα μου θα παλέψουν μαζί μου για να σηκώσω τα βάρη μου και να επουλώσω τις πληγές μου.
Ήταν εντυπωσιακή ανακάλυψη!

Έπειτα, η απόφαση πάρθηκε με γνώμονα τη φροντίδα και την αγάπη για τον εαυτό μου.
Οπότε για να μπορέσω να αποφασίσω, και να μην μετανιώνω(!) μετά, μου βγήκε η ψυχή. Πραγματικά.
Βγήκε όλο μου το είναι στην επιφάνεια, για να αντιμετωπίσω υπεύθυνα την επόμενη ημέρα. Για να μείνω ικανοποιημένη από τον εαυτό μου.

Το ήξερα ότι δεν θα ήμουν το ίδιο μετά. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο...

Και δεν ήταν.
Ξύπνησα την Τρίτη μετά τη νάρκωση και δεν μπορούσα να επανέλθω.
Είχαν χάσει το νόημά τους όλα τα "ανόητα" της ζωής.
Όλα αυτά που είχα δομήσει τόσα χρόνια από το μηδέν,
η σχολή μου, η δουλειά μου που είναι τόσο υπέροχη και δημιουργική,
οι δραστηριότητές μου που μου απορροφούσαν όλο το χρόνο,
το supermanλίκι που λέει ο Θανάσης... δεν το άντεχα πια.

Ήθελα να ζήσω.
Και το να ζήσω πια σήμαινε να είμαι δίπλα σε αυτούς που αγαπώ.
Να μην τρέχω τόσο πολύ.
Να μην καταπιάνομαι με 10 πράγματα αντί για 2 επειδή απλά μπορώ να τα φέρω εις πέρας.

Δεν μπορώ άλλο πια. Δεν είμαι η ίδια. Κλοτσάω στην καθημερινότητά μου! Δεν μ'αρέσει.
Δεν είμαι εγώ αυτή. Δεν μπορώ άλλο την υπερβολή.
Δεν κερδίζει αυτός με τις περισσότερες επιτυχίες. Πάντα το 'ξερα, τώρα το βιώνω.

Θέλω λίγο να ηρεμήσω.
Να τα αφήσω όλα και να είμαι μαζί με τα αδέρφια μου.
Να βγαίνουμε μαζί και να κάνω σαν 5χρονο και να μαλώνουμε.
Να είμαι με τη γιαγιά μου, που δεν θα την έχω για πάντα.
Να κάτσω να φτιάξω έναν κόσμο από την αρχή. Με αυτούς που έμειναν μετά την καταστροφή, σαν βάση μου.
Να φτιάξω ένα κόσμο που δεν θα ντροπιάζει την καρδιά μου. Και που θα αντικατοπτρίζει όλα αυτά που αγαπώ, και θα τα χει ψηλά σε περίοπτη θέση, να οδηγούν τα όνειρα και τα θέλω μου.
Και ψηλότερα από όλους τον εαυτό μου. Να βάζω τη φροντίδα του σαν προϋπόθεση σε κάθε μου επιλογή.

Δεν μπορώ πια  να τρέχω όλη μέρα για πράγματα που με ικανοποιούν.
Δεν μπορώ πια να ασχοληθώ με ανθρώπους που μου τελείωσαν.
Δεν μπορώ πια να ζήσω λες και δεν έγινε τίποτα.
Έγινε. Πέθανα. Και ξαναγεννήθηκα. Και δεν είμαι η ίδια πια.
Και δεν μπορώ να ζήσω όπως πριν.



Υ.Γ. ...και αν πάλι υπερβάλλω?