Δεν θέλω να με συγκρίνεις.

Συγκρίνεις λες και το ζύγι θα δείξει τι περισσότερο συμφέρει. Λες και έχεις δυο όμοια πράγματα να κατατάξεις σε σειρά. Βάζεις τρίτους στη σχέση μας και δεν τους θέλω.

Είναι ασέβεια.
Αρχικά δεν αντιλαμβάνεσαι τη μοναδικότητα της κάθε προσωπικότητας. Αυτοί κάνουν εκείνα, εγώ κάνω άλλα, και ποτέ τα "ίδια" δεν θα είναι ολόιδια. Αποδέξου ότι δεν μοιάζω με τίποτα από όσα έχεις δει. Όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα με ξέρεις. Μέρα με τη μέρα αλλάζω, μεγαλώνω και εξελίσσομαι απρόβλεπτα. Ακόμα και όταν νομίζεις πως με έμαθες και στα καλούπια της συνηθισμένης μου συμπεριφοράς με βάλεις, εγώ θα δραπετεύσω.

Έπειτα η σύγκριση διαφθείρει την αγνότητα των πράξεών μου.
Μετά την πρώτη, μπαίνω άθελά μου σε ένα αγώνα δρόμου με τα φαντάσματα του μυαλού σου. Γιατί να με συγκρίνεις? Δεν σου αρέσω έτσι όπως είμαι? Δεν με νοιάζει να είμαι ούτε η καλύτερη φίλη, ούτε η πρώτη που θα σε κάνει να νιώσεις εκείνο το συναίσθημα, ούτε το καλύτερο παιδί.
Με νοιάζει αυτό που σου δίνω να το καταλαβαίνεις και να το εκτιμάς, ώστε να μου ανταποδίδεις για να μπορώ να συνεχίζω να ξεδιπλώνω το μέσα μου σε σένα.

Δεν θέλω να ανταγωνίζομαι κάτι στη σχέση μας. Δεν θα συγκρουστώ με κάτι για να σε κερδίσω. Αρχικά, θα ήταν αποκαρδιωτικό να βγω δεύτερη. Έπειτα η πρωτιά, ακόμα και αν κατακτηθεί, θέλει κόπο για να διατηρηθεί. Και δεν είμαι εδώ για να κοπιάζω να είμαι 1η στα μάτια σου.

Ό,τι ζήσαμε ζήσαμε, σταμάτα να με φέρνεις αντιμέτωπη με ζωντανούς και νεκρούς και να φθείρεις τη  σχέση μας.

Η Σοφία

Η 1η μνήμη της να με χει στριμωγμένη στη γωνία του καναπέ και να με χτυπά αλύπητα.
Η Σοφία. Την είχα για χρόνια στο μυαλό μου συνδεδεμένη με την τρέλα.
Με έμαθε να αμύνομαι περί εμού και να επιχειρηματολογώ, να διεκδικώ και να μην γίνομαι υποχείριο κανενός.
Λίγες μνήμες. Οι περισσότερες αιματηρές, οι τελευταίες στο νοσοκομείο, μία που με πήγε αυτή, και την άλλη που την πρόλαβα. Όχι, λάθος, οι τελευταίες ήταν από κοντά. Να μου λέει πως με χει στην καρδιά της και μετά από λίγες μέρες να αποκληρώνει ξανά.
Όταν περνάω θλίψη, θα εμφανιστεί και εκείνη. Να τονίζει το κενό. Να μου λέει όπως μικρή ότι αν θέλω κάτι να μην ακούω κανένα, να με πεισμώνει, να με πείθει να υπερασπίζομαι την άποψή μου και μετά να με τιμωρεί γιατί αντιτίθεται στη δική της.

Κανένας έρωτας, καμία μεγάλη σχέση, καμία απογοήτευση και επιτυχία. Η ζωή μου περιστρέφεται γύρω της.

Η Σοφία μου χε πει μια φορά όταν με πήγαινε στο σχολείο την ιστορία για τον έρωτά της τον παλιό τον ανεκπλήρωτο που θυμόταν ότι δεν εκδηλώθηκε όπως έπρεπε την κατάλληλη στιγμή. 

Η Σοφία ψοφάει για αγάπη και αποδοχή, ότι δηλαδή δεν κατάφερε να νιώσει, όχι αρκετά. Την Σοφία την έχουν εκμεταλλευτεί. Αρκετοί, ώστε να γίνεται από αμνός λύκος στην πρώτη υποψία μιας ακόμα προδοσίας.

Την καταλαβαίνω πλέον. Είναι ότι είμαστε λίγο πολύ το ίδιο. Από μικρή της έμοιαζα.

Η Σοφία θεωρεί εχθρό της όποιον δεν συμφωνεί μαζί της. Για αυτό δεν τα πήγαμε καλά, γιατί μπλέξαμε δυο δυναμικές. Κάθετη και απόλυτη. Έτσι έμαθα να ζω μακριά της. Ή έτσι νόμιζα. Πάντα η ιστορία της μου προκαλούσε πονοκέφαλο. Σαν ψεύτικες μου φαινόταν οι περιγραφές που ξεστόμιζα καθώς αντιλαμβανόμουν την ακρότητά τους.

Η Σοφία ήθελε σεβασμό προς το άτομό της, που δεν τον εισέπραττε και προσπάθησε να τον κερδίσει με βία. Βία λεκτική και σωματική. Ασέβεια και αγένεια από το άτομό της. Απαξίωση αό το δικό μου.

Και όλα αυτά χωρίς να σέβεται η ίδια τον εαυτό της, χωρίς να φροντίζει για την επαγγελματική της πορεία και το βιοπορισμό της, χωρίς να κάνει προσπάθειες να φύγει από το σπίτι που μισούσε, χωρίς να αλλάζει τις κακές της παρέες ή τις συνήθειες, χωρίς ούτε καν να φροντίζει την υγιεινή της.

Την καταλαβαίνω, αλλά δεν την αποδέχομαι. Της μοιάζω στον τρόπο σκέψης, έχω πολλές ευαισθησίες, δίνομαι ολοκληρωτικά, έχω πείσμα γαϊδουρινό και σκάω γάιδαρο, όταν πληγωθώ αντιδρώ ακραία, αλλά δεν πέφτω στα λάθη της.
Εγώ ξέρω. Ξέρω να αγαπώ.
Και πρώτα από όλους τον εαυτό μου, να τον φροντίζω και να τον προσέχω.

Από μικρό παιδί πίστευα ότι οι τηγανιτές πατάτες ήταν πιο ωραίες από έξω, έξω από το σπίτι μου, διαφορετικές από της Σοφίας.